Μπορεί η εθνική ομάδα να πήγε, να είδε και να γύρισε άρον άρον από την Ιαπωνία μην μπορώντας να κάνει κάτι καλό στο φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βόλεϊ, όμως στη διοργάνωση τα Βαλκάνια ήταν αυτά που ξεχώρισαν. Με δεδομένο ότι λίγο - πολύ ήταν αναμενόμενη η κατάκτηση του χρυσού από τους Βραζιλιάνους, κάτι που επιβεβαιώθηκε και στην πράξη, τότε υπάρχουν κάποια γεγονότα που ξεχωρίζουν. Οι πολύ καλές πορείες, της Πολωνίας που έφθασε αήττητη μέχρι τον τελικό (υποτάχθηκε στους Βραζιλιάνους χάνοντας 3-0), της Βουλγαρίας (έχασε στον ημιτελικό από την Πολωνία) που κατέκτησε την τρίτη θέση και της Σερβίας/Μαυροβούνιο που ήταν στην τέταρτη θέση απέδειξαν ότι χάρις στις υποδομές του παρελθόντος και παρά τα καινούρια σημεία των καιρών μπορούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Μάλιστα οι ...Βαλκάνιοι κατάφεραν να αφήσουν εκτός πρώτης τετράδας ομάδες που τα τελευταία χρόνια έχουν τη δική τους δυναμική στο θεσμό, όπως η Ιταλία, η Ρωσία και οι ΗΠΑ. Οι τελευταίες, μάλιστα, απογοήτευσαν περισσότερο αφού ήταν μόλις 11ες.

Σε εντελώς αντίθετη μοίρα βρέθηκε το ελληνικό συγκρότημα, που λίγο μετά το χάλκινο που κατέκτησε στο ευρωπαϊκό λιγκ παρουσίασε ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο στην Ιαπωνία. Η ομάδα του Κώστα Χαριτωνίδη έδειξε λίγη, προκειμένου να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες της καταλαμβάνοντας τελικά την 17η θέση και πετυχαίνοντας μόνο μια νίκη στον πρώτο γύρο των ομίλων επί της Αυστραλίας σε βαθμολογικά αδιάφορο αγώνα. Αντίθετα, γνώρισε τις ήττες από Γαλλία, Γερμανία, Βραζιλία Κούβα. Λανθασμένες επιλογές, εσωτερικές διαφωνίες και απουσία χημείας ανάμεσα σε τεχνική ηγεσία και παίκτες ήταν τα σημαντικότερα σημεία που έφεραν την ελληνική αποτυχία.

Στις γυναίκες, η Ρωσία στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου για πρώτη φορά μετά τη διάσπαση της πρώην ΕΣΣΔ, αφήνοντας δεύτερη τη Βραζιλία. Στο μικρό τελικό, μάλιστα, οι γυναίκες της Σερβίας/Μαυροβούνιου ακολούθησαν τα βήματα της αντίστοιχης ομάδας των ανδρών και κατάφεραν να διακριθούν παραπάνω μάλιστα, κατακτώντας για πρώτη φορά το χάλκινο μετάλλιο.