Σε καιρούς δύσκολους για το ευρωπαϊκό μπάσκετ όπου μαίνεται η μάχη για τον έλεγχο των κερδών με θύματα τους συλλόγους και αυξάνεται ο ανταγωνισμός με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού (ΝΒΑ), το ενδιαφέρον τη φετινή χρονιά μεταφέρθηκε στην Ιαπωνία. Στο φετινό παγκόσμιο πρωτάθλημα θα 'λεγε κανείς ότι στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου σήμανε και το τέλος του μύθου. Η νίκη της Ελλάδας στον ημιτελικό επί των ΗΠΑ με 101-95 ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη της διοργάνωσης και έβαλε τέλος στον τίτλο των ανίκητων. Μπορεί και στην προηγούμενη διοργάνωση οι ΗΠΑ να μην τα πήγαν τόσο καλά, η ήττα όμως από την Ελλάδα ολοκλήρωσε την κατηφόρα των Αμερικανών, που άρχισε από το παγκόσμιο της Ιντιανάπολης το 2002, συνεχίστηκε στους Ολυμπιακούς του 2004 και έφθασε μέχρι το φετινό κάζο. Η πορεία της Εθνικής Ελλάδας που έφερνε στην πλάτη της τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης ήταν καλή, έστω και εάν στον τελικό ηττήθηκε από την παγκόσμια πρωταθλήτρια πλέον Ισπανία σχετικά εύκολα (70-47).

Εκείνο όμως που χρήζει προσοχής είναι ότι και παρά τη νέα επιτυχία το ελληνικό μπάσκετ παραμένει εγκλωβισμένο στη λογική της εμπορευματοποίησης με τους περισσότερους συλλόγους να ακροβατούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και να καταλήγουν σε χρεοκοπημένες εταιρείες. Οι δηλώσεις των διεθνών παικτών της Εθνικής που αγωνίζονται σε συλλόγους του εξωτερικού για αδιαφορία όσον αφορά τα δρώμενα του ελληνικού πρωταθλήματος δείχνουν την πραγματική εικόνα.

Η έλλειψη θεαματικού παιχνιδιού, η προσοχή στην άμυνα και η απουσία παικτών που θα ξεχώριζαν με την παρουσία τους (πολλά σπουδαία ονόματα, μάλιστα, εμφανίστηκαν σε περίοδο ντεφορμαρίσματος) ήταν από τα χαρακτηριστικά της φετινής διοργάνωσης. Η Ισπανία έδειξε στον τελικό πως δε χρειάζεται μόνο το βαρύ πυροβολικό της ομάδας, τον Γκασόλ, για να κατακτήσει το χρυσό. Η Εθνική Ελλάδας με την τακτική του Παναγιώτη Γιαννάκη φανέρωσε ότι με έξυπνο τρόπο, αλλά και τύχη τα πάντα μπορεί να γίνουν. Η Αγκόλα και η Νιγηρία ότι η Αφρική μαθαίνει τελικά το άθλημα του μπάσκετ. Η Σερβία/Μαυροβούνιο αποτελεί το παράδειγμα των θυμάτων της εμπορευματοποίησης με παίκτες να νοιάζονται περισσότερο για το δικό τους όφελος (ξεκούραση, καινούρια συμβόλαια, καλή μεταγραφή) παρά για το εθνόσημο. Η Αργεντινή έδειξε ότι έχει μπει για τα καλά στις σπουδαίες δυνάμεις του χώρου (2η στην προηγούμενη διοργάνωση, 1η στους Ολυμπιακούς της Αθήνας 4η φέτος). Η Λιθουανία ίσως και να τα πήγαινε καλύτερα (7η θέση), εάν τελικά ο προπονητής της ομάδας Αντάνας Σιρέικα και το αστέρι Αρβιντας Μασιγιάουσκας δεν είχαν πρώτο σκοπό τη μεταξύ τους κόντρα.