Σε ένα σχολείο προσανατολισμένο πιο αποφασιστικά στην κατεύθυνση της αναπαραγωγής των ιδεολογημάτων του εκμεταλλευτικού συστήματος, ανάλογες αλλαγές έρχονται και στο ρόλο του εκπαιδευτικού, δείγματα των οποίων είναι ήδη φανερά. Ετσι, όπως προκύπτει και από τα όσα ειπώθηκαν στα διάφορα επιμορφωτικά σεμινάρια, ο εκπαιδευτικός - και ιδιαίτερα ο νέος εκπαιδευτικός - καλείται να παίξει πιο ενεργό ρόλο στην υλοποίηση, στον εξωραϊσμό, στην προώθηση της πολιτικής και των ιδεολογημάτων της αστικής τάξης.

Τα όσα δήλωσε η κυβέρνηση προς τους εκπαιδευτικούς κατά τις κινητοποιήσεις των δασκάλων ήταν άλλωστε ενδεικτικά. Τους κάλεσε ουσιαστικά, ως απάντηση στο αίτημα για αυξήσεις στις αποδοχές τους, να εκμεταλλευτούν τα κοινοτικά κονδύλια και να παίξουν τελικά αποφασιστικό ρόλο για την εφαρμογή των προγραμμάτων που στοχεύουν στις συνειδήσεις των νέων.

Οι εκπαιδευτικοί μπορούν να αντισταθούν και να αντεπιτεθούν στην υποβάθμιση και στην αντιεπιστημονική σκέψη, στον κατακερματισμό και αποσπασματικότητα της γνώσης, να κλείσουν στις επιχειρήσεις την πόρτα του δημόσιου σχολείου, να μπολιάσουν τους μαθητές με οράματα για έναν κόσμο καλύτερο και να τους διδάξουν να μαθαίνουν όχι τις στείρες γνώσεις που προορίζουν για αυτούς, να μαθαίνουν για ν' αλλάξουν τον κόσμο.

Ομως ο αγώνας για μόρφωση στην υπηρεσία του λαού, που θα διαμορφώνει προσωπικότητες ικανές να παίρνουν στα χέρια τους τη ζωή τους, δεν αποτελεί μόνο υπόθεση των εκπαιδευτικών. Αποτελεί υπόθεση όλων των εργαζομένων που δε χαρίζουν τη νεολαία και το μυαλό της βορά στις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου.