Associated Press

Οι ΝΑΤΟικοί ήρθαν στο Κοσσυφοπέδιο για να μείνουν...

Σε επίπεδο ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης φαίνεται πως έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Χαρακτηριστική είναι εδώ η περίπτωση της Ρωσίας, που κατάφερε μέσα στην τελευταία 10ετία να εδραιώσει την ισχύ του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου εξουδετερώνοντας παράλληλα σε σημαντικό βαθμό τις ληστρικές δαγκάνες της Δύσης, όπως αυτές προέκυψαν αμέσως μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ. Η Ρωσία του Βλ. Πούτιν, που αναδύθηκε απ' το σκοτάδι πατώντας κυριολεκτικά πάνω στα πτώματα των Ρώσων εργαζομένων και συνταξιούχων, σήμερα διεκδικεί - σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο -αναγνωρισμένη θέση ισχύος. Τολμά έτσι να προβάλλει γεωπολιτικές αξιώσεις, π.χ., στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου και της ρωσικής Απω Ανατολής (βλέπε πετρέλαια Σαχαλίνης και την εξέλιξη συμφωνιών με τη Shell). Σχετική μ' αυτές ακριβώς τις αξιώσεις είναι και η τωρινή άρνηση της Μόσχας να προσυπογράψει πρόθυμα τα υπόλοιπα σχέδια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ για περαιτέρω κατακερματισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου. Η Μόσχα, ελέγχοντας αποδεδειγμένα σημαντικό μέρος των ενεργειακών πόρων και οδών που οδηγούν στην ΕΕ, προβάλλει αντιστάσεις στην επιδιωκόμενη από τη Δύση αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, απαιτώντας να επιβληθεί στην περιοχή λύση που θα συνιστά κοινή ιμπεριαλιστική φόρμουλα και για άλλες γεωπολιτικά ενδιαφέρουσες (για τη Μόσχα) περιοχές του πλανήτη (π.χ. Γεωργία, Ν. Οσετία, Ουκρανία κλπ.). Το εάν η Ρωσία θα συνεχίσει να αντιστέκεται στην ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου δεν εξαρτάται απ' τη συνέπειά της στις διακηρύξεις περί σερβο-ρωσικής φιλίας, αλλά απ' το εάν θα υποχωρήσουν οι άλλοι μεγάλοι παίχτες (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ) στις γεωπολιτικές φιλοδοξίες της...

Η ηγεσία των ΗΠΑ, απ' την άλλη, δεν έχει αποφύγει την αμηχανία απ' τις δραματικές συνέπειες των προσπαθειών κατοχής του Ιράκ και του Αφγανιστάν αλλά ούτε και απ' την έκβαση της θερινής πολεμικής επίθεσης του Ισραήλ στο Λίβανο και αναγκάζεται έτσι να κάνει σύντομα μία (ενδεχομένως...) αλλαγή πορείας, δίχως αυτό να είναι σίγουρο πως θα τη σώσει από μία βαθιά, πολυπλόκαμη κρίση... Επιπλέον, διαφαίνεται πως οι επιθετικές βλέψεις και σχέδια της Ουάσιγκτον για περισσότερες - διαφορετικές κατά περίπτωση - επεμβάσεις (π.χ., σε Ιράν, ΛΔ Κορέας, Κούβα κ.α.) μοιάζουν - επί του παρόντος και μόνο! - να την αναγκάζουν σε «πάγωμα» της εξαπόλυσης νέων στρατιωτικών επεμβάσεων στο Κοσσυφοπέδιο που κλιμακώθηκαν με τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς του 1999...

Ωστόσο, οι εντατικές προετοιμασίες της ΕΕ να αναλάβει ρόλο τοπικού «σερίφη» στο Κοσσυφοπέδιο με την ανάληψη της διοίκησης του προτεκτοράτου απ' την αποστολή του ΟΗΕ και την ανάπτυξη στρατού περίπου 6.000 - 8.000 αστυνομικών και στρατιωτών (τάχα για την προστασία και την εξασφάλιση της «σταθερότητας»...) δείχνουν ότι η εμβάθυνση της επέμβασης στην περιοχή θα επιχειρηθεί με άλλα μέσα. Μόνο που, ενδεχομένως, η ταμπέλα της επέμβασης δε θα γράφει «ουσιαστικά ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο», όπως επιθυμεί η ηγεσία των Κοσσοβάρων Αλβανών...

Παράλληλα, έχουν αλλάξει τα πράγματα στο πολιτικό προσκήνιο του Βελιγραδίου. Το 2006 ήταν η χρονιά περαιτέρω κατακερματισμού της πρώην Ενωσης Σερβίας-Μαυροβουνίου με τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών (Σερβία, Μαυροβούνιο). Το αναμενόμενο «διαζύγιο» είχε επιπτώσεις και στο Κοσσυφοπέδιο, όπου η ηγεσία των Κοσσοβάρων Αλβανών έκανε όρεξη για να πάρει και εκείνη ένα κομμάτι απ' την εναπομείνασα πίτα...

Εάν η Ρωσία τηρήσει το λόγο της και επιβάλει όντως «βέτο» στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στο σχέδιο απόφασης του απεσταλμένου του ΟΗΕ Μάρτι Αχτισαάρι για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου, τότε η τοπική ηγεσία της Πρίστινας θα αναγκαστεί να μείνει με την όρεξη για αρκετό καιρό ακόμη... Εκτός εάν ενεργοποιηθούν και πάλι οι από το εξωτερικό οικονομικές και πολεμικές μηχανές υποστήριξης των αυτονομιστών του ΟΥΤΣΕΚΑ, που παραμένουν στην περιοχή είτε έχοντας ενσωματωθεί στους λεγόμενους θεσμούς αυτοδιοίκησης του Κοσσυφοπεδίου, είτε κινούμενοι αδιόρατα στην ευρύτερη περιοχή με τις μαύρες στολές του «Αλβανικού Εθνικού Στρατού» (Α.Ν.Α.), εγείροντας αξιώσεις στη νότια σερβική κοιλάδα του Πρέσεβο, στις αλβανοκατοικούμενες περιοχές του Μαυροβουνίου, ακόμη και στη βορειοδυτική Ελλάδα («Τσαμουριά»...).

Ετσι, η καθυστέρηση στην επιβολή μίας συμφέρουσας για τη Δύση «λύσης έως το τέλος του 2006» στο Κοσσυφοπέδιο οφείλεται και στις ενδιαφέρουσες πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της Σερβίας. Μίας Σερβίας, που, ας μην ξεχνάμε, εντάχθηκε πρόσφατα στο ΝΑΤΟικό πρόγραμμα «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη» και υπογράφει συχνά πυκνά συμφωνίες στρατιωτικής «συνεργασίας» με τους Αμερικανούς στρατηγούς που συμμετείχαν στο έγκλημα των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών του 1999.

Οι εκλογές της 21ης του Γενάρη θεωρούνται για ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ κρίσιμες μόνο σ' ό,τι αφορά στην εξασφάλιση της συναίνεσης της τωρινής φιλοδυτικής ηγεσίας στα σχέδιά της. Το θέμα είναι, θα συνεχίσουν τα φιλοδυτικά κόμματα να είναι στην εξουσία και μετά τις εκλογές της 21ης του Γενάρη;

Παρά τις κατά καιρούς «κορόνες» πατριωτισμού του Σέρβου πρωθυπουργού, Βόισλαβ Κοστούνιτσα, και του Σέρβου Προέδρου, Μπόρις Τάντιτς, στα γνωστά σχέδια απόσχισης του Κοσσυφοπεδίου, τα κόμματά τους όσο και τα άλλα υπολείμματα του γνωστού «σερβικού δημοκρατικού συνασπισμού» της πάλαι ποτέ «DOS», αναγνωρίζουν σαν τάχα «ρεαλιστικό αναπόφευκτο» την ενδεχόμενη ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου. Εντούτοις, ρητορικά εμφανίζονται να κρατούν υψηλούς τους τόνους «αντίστασης» γιατί - ενόψει και των εκλογών της 21ης του Γενάρη - κινδυνεύουν να χάσουν ολότελα την επιρροή που είχαν άλλοτε σε ένα μεγάλο μέρος της σερβικής κοινής γνώμης.

Οχι αδικαιολόγητα. Πλέον, το κόμμα που έρχεται σταθερά πρώτο σε όλες τις σφυγμομετρήσεις του τελευταίου ενάμιση χρόνου είναι το Σερβικό Ριζοσπαστικό Κόμμα του (φυλακισμένου στη Χάγη) Βόισλαβ Σέσελι, με τουλάχιστον 30%. Εάν αυτό καταγραφεί και στα αποτελέσματα των καλπών του Γενάρη, και αναδειχτεί κυβέρνηση απ' τους κόλπους του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος - με μία πιθανή συμμαχία με το Σοσιαλιστικό Κόμμα Σερβίας -, τότε θα δυσκολέψει, πιθανώς, περισσότερο η ευόδωση των σχεδιασμών ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Τι μέλλει να γίνει; Οι έως τώρα ενδείξεις φωτογραφίζουν ως πιθανότερη την ακόλουθη εξέλιξη: Ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ στο Κοσσυφοπέδιο, Μάρτι Αχτισαάρι, θα ανακοινώσει στο τέλος Γενάρη ένα ηπιότερο ενδιάμεσο σχέδιο για το «καθεστώς» της περιοχής, που θα είναι ουσιαστικά αλλά όχι τυπικά «ημι-ανεξαρτητοποίηση». Στη συνέχεια θα έχει επαφές με Σέρβους και Κοσσοβάρους Αλβανούς και θα το παρουσιάσει μεταξύ Φλεβάρη και Μάρτη στην εξαμελή Ομάδα Επαφής για το Κοσσυφοπέδιο και ακολούθως στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αυτό που προβάλλει ως σχεδόν βέβαιο στην πρόταση Αχτισαάρι για το Κοσσυφοπέδιο είναι πως απ' τη μια θα εξασφαλίζεται η μακρά παραμονή του ΝΑΤΟ στην περιοχή και η αντικατάσταση της αποστολής του ΟΗΕ απ' άλλη της ΕΕ (τάχα σαν εγγυήτριες δυνάμεις «σταθερότητας»). Απ' την άλλη, οι «θεσμοί αυτοδιοίκησης» των Κοσσοβάρων Αλβανών θα εμφανιστούν ενισχυμένοι αφού (σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες) θα έχουν τη δυνατότητα να υπογράφουν συμφωνίες με διεθνείς οργανισμούς δίχως να έχουν απαραίτητα εκπροσώπηση με την έννοια ανεξάρτητου κράτους... Ενα άλλο «σκληρότερο» (βρετανικό) σενάριο φέρει τη Δύση να αγνοεί τους λεονταρισμούς της Ρωσίας και να παραχωρείται ανεξαρτησία ακόμη και εάν αυτή δεν έχει τη βούλα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το τύποις «ανεξάρτητο» Κοσσυφοπέδιο θα αναγνωρίζεται από όσες χώρες εντός και εκτός ΕΕ είναι πρόθυμες να το κάνουν (π.χ., Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία...) με ό,τι αυτό σημαίνει σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο...