Οι αναγνώστες και οι ακροατές των πληθωρικών γερμανικών μέσων ενημέρωσης βομβαρδίζονται τον τελευταίο καιρό από αισιόδοξες ειδήσεις για την οικονομική κατάσταση της Γερμανίας. Κινδυνεύουν να πιστέψουν ότι ζουν στη «γη της επαγγελίας».

Συνέχεια το ίδιο τροπάριο: «Η γερμανική οικονομία βιώνει τώρα την ισχυρότερη άνοδο των τελευταίων ετών» - «Η οικονομία συνεχίζει την πορεία ανόδου».

Αναφέρεται ότι το 2006 σημειώθηκε άνοδος της τάξης του 2,5% και ότι τα έξι κύρια οικονομικά ινστιτούτα της χώρας, ακόμα από τον Οκτώβρη του 2006, σε κοινή πρόγνωσή τους, περίμεναν για το νέο έτος οικονομική άνοδο κατά 1,4%.

«Αισιόδοξες οι ειδήσεις» και για το ύψος της ανεργίας. Οι κήρυκες της οικονομικής ανόδου διαπιστώνουν ότι το 2006 ο αριθμός των ανέργων μειώθηκε κατά 360.000 και ότι το 2007 θα μειωθεί κατά 400.000 ακόμα και θα φτάσει τον αριθμό των 4.100.000 και κάτω, που αντιστοιχεί σε ποσοστό κάτω του 10%, γεγονός που σημειώνεται μετά από πολλά χρόνια.

Την παραμονή αυτής της Πρωτοχρονιάς, ο σοσιαλδημοκράτης αντικαγκελάριος και ομοσπονδιακός υπουργός Εργασίας Φραντς Μιντεφέρινγκ εξήγγειλε συγκεκριμένα ότι την άνοιξη θα παρουσιάσει ένα μοντέλο εξεύρεσης εργασίας για μακρόχρονα άνεργους, που θα περιέχει όμως συστάσεις ότι η αμοιβή τους θα είναι χαμηλότερη. Θα πρόκειται, επίσης, όχι για μόνιμες θέσεις εργασίας, αλλά του είδους - μεταξύ άλλων - να διευκολύνουν υπερήλικες στην αγορά τροφίμων και αναγκαίων αντικειμένων του νοικοκυριού τους. Μάλιστα, σε αντιστάθμισμα της παροχής εργασίας, οι επιχειρήσεις θα έχουν κάποια οικονομική «διευκόλυνση», χωρίς να αναφέρεται ακόμα ποιος θα είναι ο δότης αυτής της διευκόλυνσης.

Οι οικογενειάρχες - εργαζόμενοι, μισοεργαζόμενοι και άνεργοι, αντικρίζουν τους αριθμούς αυτούς με σκεπτικισμό και η έως τώρα εμπειρία τούς οδηγεί σε αμφιβολία ότι ο καινούριος χρόνος θα φέρει βελτίωση της κατάστασής τους.

Πάντως, στις παραπάνω υποσχέσεις προστέθηκε μια άλλη υπόσχεση - έκπληξη. Οπως αλλού, έτσι και στη Γερμανία, γίνεται πολύς λόγος για τη «συμμετοχική δημοκρατία». Ο λαός, δηλαδή, να μην είναι απλός θεατής, αλλά ενεργός παράγοντας στα πολιτικά δρώμενα στην κάθε χώρα. Θα δούμε παρακάτω μερικές αντιλήψεις γι' αυτό το ζήτημα. Ομως, ο Μάρτιν Κανεγκίσερ, πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανών Μεταλλοβιομηχάνων, προτείνει τη λαϊκή συμμετοχή και στην οικονομία. Το νόημα των σχετικών δηλώσεών του είναι ότι οι εργοδότες συνάδελφοί του, μια και έχουν κέρδη, θα πρέπει στις διαπραγματεύσεις για τις νέες συμβάσεις εργασίας (του 2007) να κάνουν τους εργαζόμενους «συνεργάτες» τους.

Βεβαίως, επίκεινται νέες διαπραγματεύσεις αυτή την άνοιξη και ο μεγαλοβιομήχανος γνωρίζει ότι ο σύνδεσμός του προτείνει, όπως και την άνοιξη του 2006, ποσοστό αύξησης κάτω του 3%, ενώ τα Συνδικάτο Μεταλλεργατών αξιώνει αύξηση μέχρι 8%.

Πάντως, το «δόλωμα» το «τσίμπησαν» πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, που στην πλειοψηφία τους τάχθηκαν υπέρ των «εύλογων» αυξήσεων ή και εναντίον αυτών, με το ίδιο πάντα επιχείρημα, ότι δεν επιτρέπονται γιατί «θα ζημιωθεί η ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας». Υπέρ της μικρής αύξησης, τάχθηκε και ο Κουρτ Μπεκ, πρόεδρος του σοσιαλδημοκρατικού SPD, που δήλωσε ότι είναι καιρός για μια μισθολογική πολιτική «που παρέχει στους εργασιολήπτες» (τους εργαζόμενους) «εύλογη αύξηση ημερομισθίων». Η δήλωσή του είναι ευεξήγητη: Δεν υποστηρίζει το αίτημα των συνδικάτων, αλλά δε θέλει να έρθει και σε ανοιχτή αντίθεση μαζί τους ή ακόμα και να κακοκαρδίσει τους βιομήχανους. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε: Πολλοί συνδικαλιστές εγκατέλειψαν το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και προσχώρησαν στη ΒΑΣΓΚ.

Από στατιστικά ή δημοσκοπικά στοιχεία προκύπτει ότι οι πολίτες επιρρίπτουν ευθύνη και στα τρία κόμματα της κυβέρνησης (σοσιαλδημοκρατών, χριστιανοδημοκρατών), γιατί όσα άρχισε το SPD μετά τον Σρέντερ τα συνεχίζει τώρα με τα άλλα δύο συγκυβερνώντα κόμματα. Φαίνεται, όμως, ότι οι πολίτες προχωρούν περισσότερο, αρχίζουν δηλαδή να αντιλαμβάνονται ότι ευθύνεται γι' αυτά το ίδιο το σύστημα.

Η Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία, π.χ., ανακοίνωσε ότι από τα στοιχεία της, του 2004, προκύπτει ότι 10,6 εκατομμύρια άνθρωποι ή 13% του πληθυσμού, από τους οποίους 1,7 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 16 ετών, είχαν περιέλθει στο όριο της φτώχειας. Ειδικά για το Βερολίνο, από τα δημοσιευόμενα στοιχεία στον Τύπο, προκύπτει ότι ένας στους επτά κατοίκους είναι υπερχρεωμένος (και από τα κανονικά έσοδά του δεν είναι σε θέση να καλύψει τα αναγκαία έξοδά του). Σε ποσοστά του πληθυσμού, αυτό αντιστοιχεί με 15,2%, αλλά σε ορισμένες εργατικές συνοικίες τα ποσοστά κυμαίνονται μεταξύ 23% και 36,35%. Δημοσιεύεται, επίσης, η είδηση ότι η Λαϊκή Αλληλεγγύη του Πότσνταμ άνοιξε μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα ένα νέο κοινωνικό κέντρο για άστεγους και για να προσφέρει, σε όσους έχουν ανάγκη, ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Μάλιστα, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Φόρσα, 2 στους 3 Βερολινέζους δεν έχουν εμπιστοσύνη σε κανένα κόμμα.

Σε δημοσκόπηση του καναλιού ARD, για πρώτη φορά, η πλειοψηφία (51%) των ερωτηθέντων απάντησε ότι δεν είναι ευχαριστημένη με τη Δημοκρατία, όπως λειτουργεί στη Γερμανία. Επιπλέον το 66% (τα δύο τρίτα) είναι της γνώμης ότι στη Γερμανία συνολικά υπάρχει αδικία... Στα ανατολικά ομοσπονδιακά κρατίδια, τα τρία τέταρτα (76%) των ερωτηθέντων κατηγορούν ότι κυριαρχεί η αδικία. Πάνω από δύο τρίτα (68%) έχουν τη γνώμη ότι η Δημοκρατία στη Γερμανία δε λειτουργεί καλά. Μόνο 32% έχουν άλλη γνώμη.

Από την άλλη, δε λείπουν ειδήσεις σαν την ακόλουθη:

«Μόνο 30 επιχειρήσεις από το Γερμανικό Δείκτη Μετοχών (DAX) του Χρηματιστηρίου σημειώνουν στους 9 πρώτους μήνες (του 2006) κέρδη (πριν την αφαίρεση των φόρων) ύψους 63 δισεκατομμυρίων ευρώ... Εμπειρογνώμονες υπολογίζουν ότι οι γερμανικές επιχειρήσεις θα αυξήσουν και άλλο τα κέρδη τους».