Η εσπευσμένη εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεΐν από την αμερικανοκίνητη κυβέρνηση «Τσολάκογλου» του Ιράκ έβγαλε στο προσκήνιο δύο πλευρές των επιδιώξεων του διεθνούς αστικού Τύπου. Η μια είναι τα περί «της νέας μετά Σαντάμ Χουσεΐν περιόδου του Ιράκ». Η άλλη είναι η προσπάθεια μετακίνησης του κέντρου βάρους από την εισβολή και κατοχή του Ιράκ από τους Αγγλο-αμερικάνους στην εμφύλια διαμάχη μεταξύ σιιτών και σουνιτών. Σε αυτή την προσπάθεια συσκοτισμού συμμετέχει και το ποικιλώνυμο ελληνικό δημοσιογραφικό και πολιτικό επιτελείο των κατ' επάγγελμα προβοκατόρων.

Ασφαλώς, η θρησκευτική διαμάχη μεταξύ σιιτών και σουνιτών αποτελεί μια ιστορική πληγή στο Ιράκ. Αυτή όμως η υποδόρια πληγή έγινε χαίνουσα από τη στιγμή που η αγγλο-αμερικανική κατοχική δύναμη έχυσε το δηλητήριο του «διαίρει και βασίλευε» στην ιρακινή κοινωνία. Από την πρώτη στιγμή της κατοχής έριξε το βάρος της στην υποστήριξη των σιιτών που θεωρούσαν τον εαυτό τους καταπιεσμένο. Γίνεται φανερό ότι η εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεΐν και ο τρόπος που έγινε έριξε περισσότερο λάδι στη θρησκευτική φωτιά. Το μέλλον έγινε ζοφερό με άδηλες συνέπειες κι αποτελέσματα. Η βιασύνη και ο τρόπος της εκτέλεσης του πρώην προέδρου του Ιράκ ικανοποίησε διάφορες επμέρους σκοπιμότητες προσώπων και πραγμάτων. Ο κίνδυνος όμως διαμελισμού του ιρακινού κράτους είναι η σοβαρότερη συνέπεια της αγγλο-αμερικανικής εισβολής και κατοχής. Οι Γιάνκηδες αφού δεν μπόρεσαν να υποτάξουν ένα ενιαίο Ιράκ το επιχειρούν τώρα με τον πιθανό διαμελισμό του. Το εάν όμως μπορέσουν είναι μια άλλη ιστορία...

Σίγουρο πάντως είναι ότι διασφαλίζουν έτσι ή αλλιώς υπό τις παρούσες πολιτικές συνθήκες τη διαιώνιση μιας ευρύτερης αποσταθεροποίησης στον μεσανατολικό χώρο. Στο σημείο αυτό ακριβώς βρίσκεται το επίκεντρο της αγγλο-αμερικανικής πολιτικής. Το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης μορφής της καταχτητικής τους πολιτικής στο Ιράκ δεν τους βεβαίωσε ότι μπορεί να γίνει εφαλτήριο μιας παραπέρα επιθετικής ανάπτυξης στη Μέση Ανατολή. Το πιθανό σενάριο διαμελισμού του Ιράκ είναι μια εκ των πραγμάτων απόρροια αυτής της πολιτικής. Η πρακτική του επιβεβαίωση θα σημάνει την επιπλέον οξυμένη διαιώνιση της αντιλαϊκής αποσταθεροποίησης. Περισσότερο, όταν το Αφγανιστάν παραμένει ανοιχτή πληγή κι η Παλαιστίνη κέντρο της αραβικής λαϊκής αντίστασης, η πιθανότητα γενικευμένης εφ' όλης της ύλης ιμπεριαλιστικής επέμβασης της βορειο-ατλαντικής συμμαχίας (ΝΑΤΟ) μεταβάλλεται σε επικίνδυνη καθημερινότητα. Η συνεχής υποδαύλιση μίσους μεταξύ σιιτών και σουνιτών μαζί με την πιθανότητα διαμελισμού του Ιράκ δύναται να οδηγήσει σε ένα γενικευμένο πόλεμο μεταξύ λαών και κρατών στη Μέση Ανατολή με την πρωτοκαθεδρία της δυτικής συμμαχίας μαζί με τους ντόπιους και ξένους «προθύμους» της. Η αποτροπή της επικίνδυνης εξέλιξης στη Μέση Ανατολή δε βρίσκεται στη θεληματική υποταγή των λαών στον ιμπεριαλισμό, αλλά στην ανάπτυξη φορέων λαϊκής αντίστασης με σαφή κι αποκλειστικό πολιτικό αντι-ιμπεριαλιστικό προσανατολισμό.