Μια τέτοια περίπτωση, θέλω να πιστεύω, είναι και ο Iρανός σκηνοθέτης Μοχάμαντ Ρασούλοφ. (Δε θέλω να του χρεώσω δόλο, δεν έχω τέτοια στοιχεία, άλλωστε). Ο Ρασούλοφ, λοιπόν, θέλοντας να μιλήσει για απαγορευμένα στην πατρίδα του ζητήματα, κατέφυγε στην αλληγορία. Βρήκε ένα σκουριασμένο καράβι που έχει ρίξει άγκυρα, το φόρτωσε με διάφορους ανθρώπους, κυρίως νέους και νέες, έβαλε και έναν καπετάνιο -ηγέτη και να το Ιράν! Το πλοίο είναι μια μικρογραφία της σημερινής Περσίας. Η οποία κυβερνιέται «πατριαρχικά», για να μην πούμε δικτατορικά.

Οι άνθρωποι δεν είναι ευτυχισμένοι. Το καράβι μέρα με τη μέρα χώνεται (βουλιάζει) στη θάλασσα. Ο καπετάνιος θα εξαντλήσει όλα τα περιθώρια. Θα κρατήσει μέχρι την τελευταία στιγμή. Οταν θα δει πως δεν μπορεί να παραμείνει άλλο στη θάλασσα, στο παλιό καθεστώς, γιατί οι άνθρωποι άρχισαν να ξεσηκώνονται, θα κάνει ένα νέο «άνοιγμα». Θα ζητήσει και θα εξασφαλίσει, με χίλιους τρόπους και με χίλιες απατηλές υποσχέσεις, τη «συναίνεση» των πολιτών (του). Αυτός πάλι, μόνον αυτός, πάντα αυτός, θα τους οδηγήσει στη νέα περιπέτεια... Θα τους βγάλει στη στεριά και θα τους υποσχεθεί τη γη της επαγγελίας. Φτάνει, βέβαια, να είναι υπάκουοι!

Οπως καταλαβαίνετε έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία! Η οποία έχει και πολλές, πάρα πολλές, κινηματογραφικές αρετές! Πρώτα οι άνθρωποι, οι φάτσες. Ο καθένας απ' αυτούς, μεγάλοι, νεότεροι, μικροί, είναι εκφραστικότατες ζωγραφιές. Ζωγραφιές που δεν αντέχεις να τις κοιτάζεις στα υγρά τους μάτια. Γιατί δείχνουν να σε πυροβολούν. Να σε φορτώνουν με ευθύνες. Μετά έρχεται το ντεκόρ. Ο Περσικός Κόλπος, το σκουριασμένο πλοίο, η έρημος, που πρέπει να γίνει καλλιεργημένο χωράφι.

Μιλάμε για μια ταινία που καίει! Οι ενστάσεις που υπάρχουν έγκεινται πρώτα στο «χρόνο». Δεν παραβλέπω πως ο δημιουργός πρέπει να λέει παντού και πάντα την αλήθεια και μόνον την αλήθεια. Ομως, η αλήθεια δεν είναι ξεκομμένη από το πρόβλημα. Σήμερα το Ιράν έχει άλλες προτεραιότητες! Στα σύνορά του έχουν φτάσει οι εξωτερικοί εχθροί. Η δεύτερη ένσταση έγκειται στην ιδεολογική καθαρότητα της ταινίας. Τελικά τι έγινε, που ξεσηκώθηκε ο κόσμος; Τίποτα! λέει ο Iρανός δημιουργός! Μία από τα ίδια. Αντί για τη θάλασσα, το καθεστώς βγήκε στη στεριά. Αυτό, όμως, όσο και να μοιάζει αληθινό, είναι αντιδιαλεκτικό και ανιστόρητο. Η «μετάβαση» από τη μια «φάση» σε μια άλλη «φάση» δε γίνεται ερήμην των μαζών. Από το ένα «στάδιο» στο άλλο υπάρχουν ποσοτικές και ποιοτικές διαφοροποιήσεις. Τα αναφέρω όλα αυτά γιατί ο σκηνοθέτης μοιάζει να γνωρίζει μαρξισμό. Αφού σε κάποια στιγμή της ταινίας ακούγεται το φιλοσοφικό περιεχόμενο της διαλεκτικής.

Οπως και να 'χει, δεν πρέπει να χάσετε την ταινία. Προβληματίζει! Ιδιαίτερα γιατί, τελικά, ένας νεαρός ήρωάς της, ξεκόβει από την αγέλη, γίνεται ανυπάκουος και τραβάει προς την ελευθερία!

Παίζουν: Νέντα Πακντάμαν, Χοσεΐν Φαρζί-Ζαντέχ, Αλί Σαζιριάν.