Πλούσια η βδομάδα που πέρασε από δημοσιεύματα και συνεντεύξεις της παρέας που ανέλαβε να μας «μάθει» Ιστορία(;) στα γνωστά και μη εξαιρετέα καθεστωτικά έντυπα (γραπτά και ηλεκτρονικά) που τους σιγοντάρουν, έχοντας αναλάβει εργολαβικά να ξεμπερδεύουν με τους διαφωνούντες, ρίχνοντας τόνους λάσπης και τσουβαλιάζοντας τους πάντες κάτω από την ταμπέλα του «εθνικιστή». Με ναυαρχίδα το Συγκρότημα και σε ρόλο κομπάρσου την εφημερίδα που «...στήριζε την αλλαγή και έλεγχε (λέμε τώρα) όταν έδυε την πασοκική εξουσία» (σ.σ. και κάνει ό,τι μπορεί σήμερα για την επάνοδό της στην κυβέρνηση) και τη βεβαίως - βεβαίως «εκσυγχρονιστική» Αυγή, οι δυο γνωστές «μανταμίτσες» και ο «Λαλάκης» μέντοράς τους πλειοδοτούν και υπερασπίζονται το εκτρωματικό «τέκνο» τους ως αριστουργηματικό, επιστημονικό και μοναδικό. Μπορεί ακόμα να μην έχουν ζητήσει (δημοσίως) να οδηγηθούν στην πυρά όσοι διαφωνούν, αλλά καταφεύγουν ακόμα και σε ψυχιατρικές(!) ορολογίες, αν θεωρήσουν ότι τα οικοδομικά τους υλικά δεν είναι αρκούντως πειστικά.

Μπορεί το άσμα του μακαρίτη Ζαμπέτα να αναφερόταν στις σχολικές τάξεις, αλλά τα υπό συζήτηση μπουμπούκια είναι καλοί μαθητές. Αριστοι, θα λέγαμε. Στη Νέα Τάξη, όμως. Με ευαίσθητες κεραίες, παραγωγικότατους σιελογόνους αδένες και ζηλευτή ευκαμψία αυχένα, πιάνουν στο φτερό τα υπερατλαντικά μηνύματα. Να θυμηθούμε, για παράδειγμα, τι έλεγε, φόρα παρτίδα, πριν από κάμποσα χρόνια ο μακελάρης Χένρι Κίσινγκερ (σ.σ. αλήθεια, γνωρίζουν, άραγε, οι μανταμίτσες το ρόλο που έπαιξε στο Κυπριακό και τη δικτατορία;): «...ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος (δυσκολοκυβέρνητος) και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετιστεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει. Ετσι ώστε να πάψει να μας παρενοχλεί, στην περιοχή των Βαλκανίων και της ανατολής, των τόσο σημαντικών για τα συμφέροντα των ΗΠΑ...». Κι ο πιο καλοπροαίρετος πολίτης δεν μπορεί παρά να συσχετίσει τα κελεύσματα του ιέρακος με τη συγγραφή του εν λόγω βιβλίου. Αν, μάλιστα, το γεγονός αυτό συνδυαστεί με την αποκάλυψη της συμμετοχής της ομάδας στο Κέντρο για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (CDRSEE), που πρόεδροί του έχουν χρηματίσει ο Μάθιου Νίμιτς και ο Ρίτσαρντ Σίφτερ (σ.σ. με χρηματοδοτήσεις από την αυτοκρατορία που τόσο θαυμάζουν), τότε, ως γνωστόν, «η τυχαιότητα επαναλαμβανόμενη δεν είναι τυχαιότητα». Και περί αυτών οι λαλίστατοι «Λαλάκηδες» έκαμαν τουμπεκί, για να το πούμε στη διάλεκτο που τόσο καλώς γνωρίζουν...

Αν και θιασώτες της άποψης ότι «μόνο οι ειδικοί δικαιούνται διά να ομιλούν», ενθυμούμενοι (κάπως παραφρασμένη) τη ρήση του μακαρίτη καθοδηγητή τους Μένιου Κουτσόγιωργα, οι ίδιοι επιφυλάσσουν την πολυτέλεια για τον εαυτό τους να χρησιμοποιούν άλλες επιστήμες για να απαντήσουν. Οπως ο «πολυπολιτισμικός» κ. Λιάκος (σ.σ. πρόεδρος και του ΟΠΕΚ, ξέρετε αυτό το Σημιτικό δημιούργημα που προσπαθούσε να φτιάξει το image του τ. καταλληλότερου, ο οποίος πήγε στα αζήτητα μαζί με την αυλή του), που, αντλώντας πληροφορίες (σ.σ. κι όχι γνώσεις) από την Ψυχιατρική, απαντά σε όσους «τολμούν» να αμφισβητήσουν τις νεοταξικές και άκρως αντιδραστικές ανιστόρητες αθλιότητες του βιβλίου «Για να καταλάβουμε πώς η συζήτηση για την ιστορία στο σχολείο, παρά το πλέγμα υπαρκτών προβλημάτων συγκεντρώνεται στο εγχειρίδιο της ΣΤ` Δημοτικού, χρειάζεται να θυμηθούμε τον μηχανισμό της ψυχωτικής λειτουργίας. Ο ψυχωτικός αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του βρίσκει ένα υποκατάστατο και εκεί συγκεντρώνει όλη την προσοχή και τη μανία του. Οσο το σκέφτεται τόσο θυμώνει, και όσο θυμώνει τόσο το σκέφτεται...». Διαβάζοντας προσεκτικά κανείς το τσιτάτο του, εύκολα - για να απαντήσουμε με όρους Ψυχιατρικής - κατανοούμε ότι πρόκειται για το φαινόμενο της «προβολής». Οπου, κάποιος χρεώνει στον άλλον αυτό που συμβαίνει σ' αυτόν.

Θυμώνει, αγανακτεί, υβρίζει και παραληρεί ο Α. Λ., που η δημοσιότητα και η κριτική για το βιβλίο τους (σ.σ. αν και δεν είναι από τους συγγραφείς, το έχει υιοθετήσει, αφού είναι προϊόν των τέκνων του και, ως γνωστόν, «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί») έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις. Συνηθισμένος στην οχταετία του τ. καταλληλότερου, όπου τρωγόπιναν σε βάρος των κοροΐδων και έκαναν ό,τι ήθελαν (σ.σ. ας μην ξεχνάμε ότι τότε εγκρίθηκαν, ή μάλλον ανατέθηκαν, για συγγραφή τα συγκεκριμένα βιβλία). Ασπονδος, πανεπιστημιακός, φίλος του κυκλοφόρησε εκπληκτικές ιστορίες στο διαδίκτυο για την παρέα του. Ας ψάξει. Εχουν ενδιαφέρον. Αυτό που δεν επιτρέπεται, όμως, είναι να ξερνά οχετούς σε βάρος ανθρώπων που αντιστάθηκαν στη δικτατορία, όχι από τα καφέ της Ευρώπης, αλλά στην Ελλάδα, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν και έχασαν τη δουλιά τους. Ισως να το αγνοούσε, γιατί κι ο ίδιος μάλλον θα διάβαζε, όπως κι ο κ. Χριστόδουλος, με τον οποίο αν και τρέφει μένος(;) εμείς τους βρίσκουμε πολλά, μα πάρα πολλά, κοινά σημεία. Η μοναδική αλήθεια (τους), ο νεποτισμός και αμοραλισμός τους κτλ. Και ποιος ξέρει, αν υπήρχε σοβαρός επαγγελματικός προσανατολισμός στα σχολεία μας, ίσως ο κ. Α. Λ. να ήταν σήμερα αρχιεπίσκοπος κι ο κ. Χριστόδουλος καθηγητής της Ιστορίας. Ατιμη κοινωνία, που έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά...

Μέγα δυστύχημα για τους εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες της Μικράς Ασίας που έχασαν τη ζωή και το βιος τους η λευκή απεργία, όπως λέμε λευκά κελιά... (σ.σ., αλήθεια, τα γνωρίζουν οι πολυπολιτισμικοί συγγραφείς;), των Τούρκων τροχονόμων τη μέρα που κατακρεούργησαν χιλιάδες και έκαψαν τη Σμύρνη. Γιατί αν βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσία δε θα είχαμε, όπως λέει το βιβλίο (σελ. 100), όσα έγιναν: «Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Ελληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν στην Ελλάδα». Δε γνωρίζουμε την τύχη του ...διοικητή της «Τροχαίας» της Σμύρνης. Ισως ο Κεμάλ να του είχε αναθέσει άλλα καθήκοντα αυτή τη μέρα. Ισως πάλι να ήταν ασθενής! Ισως κι αυτός να διάβαζε όπως οι κ.κ. Α. Λ. και Χ. και να μην πρόκανε να διευθετήσει το συνωστισμό και να υπήρξαν μικροπροβλήματα στις αναχωρήσεις των πλοίων. Οι μανταμίτσες θα μπορούσαν να γράψουν κάτι σχετικό και να μας διαφωτίσουν. Εχουμε όμως, ας μας επιτρέψει η μεγαλοσύνη τους, πάμπολλες μαρτυρίες (αν ...θεωρούνται επιστημονικό υλικό στη μεταμοντέρνα προσεγγιστική βλακεία τους).

«Ετρεχα κι εγώ, μαζί με όλους, μην ξέροντας πού. Μερικοί έτρεξαν σε μια αποβάθρα και άρχισαν να πηδάνε μέσα σε μια μαούνα που ήταν εκεί. Η μαούνα γέμισε. Οχι άλλους, θα βουλιάξουμε, φώναζαν και έκαναν κουπιά με τα χέρια τους να απομακρυνθούν. Εμείς κοιτάζαμε. Μερικοί έλεγαν. Αυτοί γλίτωσαν το μαχαίρι, ίσως φτάσουν σε κανένα πλοίο να σωθούν. Ακούστηκε ένας τρομερός κρότος και η αποβάθρα υποχώρησε από το πολύ βάρος του κόσμου. Εκατοντάδες άνθρωποι έπεσαν στα βαθιά νερά. Η μαμά μας έμεινε εμβρόντητη, ενώ εμείς την τραβούσαμε επάνω, το ένα της πόδι ήταν στο κενό. Η θάλασσα κόχλαζε από χέρια και πόδια. Οσοι ήταν κοντά, πιάστηκαν για να βγουν. Αλλά οι Τούρκοι δεν άργησαν να μαζευτούν πιο λυσσασμένοι. Αρχισαν να πυροβολούν μέσα στη θάλασσα, όσους κολυμπούσαν. Σ' έναν που είχε κατορθώσει να πιαστεί για ν' ανέβει, με μια σπαθιά του έκοψαν και τα δυο χέρια, που έμειναν σφιχτά γαντζωμένα, ενώ ο ίδιος με μάτια γεμάτα τρόμο, χάθηκε στο νερό. Εμείς τρέχαμε να σωθούμε μέσα στον κόσμο που συνέχιζε το δρόμο του...». Από Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν (εκδ. «Πλέθρο»). Ισως η μαρτυρία αυτή να μην είναι της αρεσκείας σας. Ισως πάλι, εκτός από τους τροχονόμους, να απείχαν των καθηκόντων τους οι λιμενικοί, οι ναυτικοί πράκτορες, οι ναυαγοσώστες και οι δύτες. Ισως πάλι να φταίει το καρτέλ των γαλακτοβιομηχανιών με τις πανύψηλες τιμές γιαουρτιού, που σας επιτρέπει ανέξοδα να γράφετε αυτά που γράφετε. Κι όχι απλά ανέξοδα, αλλά παραφουσκώνοντας, ταυτόχρονα, τους τραπεζικούς σας λογαριασμούς και τα διάτρητα, ούτως ή άλλως, βιογραφικά σας, που σε άλλες περιπτώσεις, το πολύ πολύ, να σβήνατε πίνακες και να ανοιγοκλείνατε πόρτες. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος, την επόμενη βδομάδα, θα (τους) θαυμάσετε πώς οι απεργίες φέρνουν δικτατορίες, πώς παρέες έφεραν τη χούντα και τι λένε για την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Κι επειδή έχουμε μπει στο Τριώδιο, να υπενθυμίσουμε ότι οι Αποκριές φέτος έχουν το ένδυμα των «ιστορικών»...