«Καθρέφτης» της κοινωνίας, πάντα, το θέατρο. Καθώς στην παράφρονα, βίαιη, διεστραμμένη, σήπουσα, γενικευμένα εκμεταλλευτική και απάνθρωπη σύγχρονη κοινωνία αυξάνονται τα φαινόμενα σεξουαλικής κακοποίησης και δολοφονίας παιδιών, τόσο πληθαίνουν και τα σχετικής θεματολογίας θεατρικά έργα Ευρωπαίων και Αμερικανών συγγραφέων. Εργα συνήθως που, ενώ «καθρεφτίζουν» το συγκεκριμένο πρόβλημα, εκούσια ή ακούσια αλληθωρίζοντας, δε «βλέπουν» τα κοινωνικά αίτια αυτής της μαζικών διαστάσεων, πλέον, κοινωνικής διαστροφής. Μερικοί, μάλιστα, αποκοινωνικοποιούν το πρόβλημα, απενοχοποιούν πλήρως την κοινωνία και τελείως αντιδιαλεκτικά φθάνουν στην εκ γενετής «ενοχοποίηση» της ανθρώπινης φύσης! Η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών είναι το θέμα των παρακάτω έργων.

Η Αγγλίδα συγγραφέας Μπράιονι Λέιβιρι, αντλώντας από πραγματικά γεγονότα σεξουαλικής κακοποίησης και δολοφονίας παιδιών στην πατρίδα της, συνθέτει ένα τρίπτυχο επάλληλων μονολόγων, με θέμα τη σεξουαλική κακοποίηση και δολοφονία ενός κοριτσιού. Πρόσωπα του έργου είναι η μάνα του δολοφονημένου κοριτσιού, ο υπόδικος βιαστής - δολοφόνος (ένας έρημος από οικογένεια, φουκαράς μεροκαματιάρης) και η κοινωνική λειτουργός - ψυχαναλύτρια του δολοφόνου. Η μητέρα μονολογεί για τις ευτυχισμένες οικογενειακές μέρες, σπαράσσει για το δολοφονημένο παιδί της, θέλει την τιμωρία του φονιά, αλλά όταν τον επισκέπτεται στη φυλακή τον συγχωρεί. Μονολογών στο κελί του ο βιαστής - δολοφόνος, μοιάζει «αθώος», δεν έχει συνείδηση των τερατουργημάτων του. Η κοινωνική λειτουργός, νιώθοντας μοναξιά μετά το θάνατο του εραστή της, ψυχαναλύει τον δολοφόνο, συμπονεί τη μοναξιά του και συμπεραίνει: Αθώα η κοινωνία. Το DNA του και μόνο γέννησε τα εγκλήματά του!!! Το θεματολογικά έωλο και δραματουργικά αδύναμο έργο ευεργετήθηκε τα μέγιστα από τους συντελεστές της παράστασης. Τη θερμή, άμεση μετάφραση (Αννίτα Δεκαβάλλα), τη λιτή σκηνογραφικά, ρεαλιστική, ψυχογραφικού βάθους σκηνοθεσία (Τάκης Βουτέρης) και τις πολύ καλές, λεπτοδουλεμένες ερμηνείες των Τάκη Βουτέρη, Αννίτας Δεκαβάλλα και Ανθής Ανδρεοπούλου.

Η ινδικής καταγωγής αλλά ιρλανδικής υπηκοότητας Ούρσουλα Ράνι Σάρμα, ορμώμενη από αλλεπάλληλα φαινόμενα σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από εκπροσώπους της καθολικής Εκκλησίας και σε ορφανοτροφεία, στην Ιρλανδία τη δεκαετία του 1990, με το μονόπρακτο έργο της «Καθόλου καλά» συνέθεσε μια αξιόλογη μυθοπλαστικά «εικόνα» του δράματος των ορφανών και σεξουαλικά κακοποιημένων παιδιών. Η συγγραφέας, επηρεασμένη από τη μεγάλη κοινωνικοπολιτική παράδοση του ιρλανδικού θεάτρου, πονώντας για τη ρημαγμένη αθωότητα, τη δυστυχία και «λουμπενοποίηση» των απροστάτευτων και κακοποιημένων παιδιών, αντιμετώπισε περισσότερο κοινωνικά το πρόβλημα. Αποσιώπησε, όμως, τα αίτιά του. Αντί να γενικεύσει, να αναδείξει το μέγεθος του προβλήματος, να κατονομάσει εγκλήματα φορέων (Εκκλησία, ορφανοτροφεία κλπ), τις ευθύνες της πολιτείας, το εξατομίκευσε, είδε «το δέντρο όχι το δάσος». Τέσσερα είναι τα πρόσωπα του έργου: Δυο φτωχά ορφανά αδέλφια, ένα κορίτσι και ένα αγόρι, που φυτοζωούν στο σπίτι - μπαρ ενός λούμπεν ζευγαριού θείων. Ενας θεοσεβούμενος γιατρός - φίλος των θείων, κακοποιεί σεξουαλικά, κατά συρροήν, το κορίτσι. Κι ένας περιθωριακός ψευτόμαγκας, αρπάχτρας και χαφιεδόμουτρο. Τα αδέλφια για να γλιτώσουν τον εφιάλτη που ζουν, κι ελπίζοντας σε καλύτερη τύχη, το σκάνε και φτάνουν σε μια μεγαλούπολη. Αστεγα, πεινασμένα, ανήμπορα θα βρεθούν σε μεγαλύτερα αδιέξοδα, θα βιώσουν και ακουσίως θα εμπλακούν κι αυτά με την αλητεία, τη σκληρότητα, τη βία περιθωριακών - επίσης θυμάτων/θυτών αυτής της κοινωνίας. Η ανεπιτήδευτα καθημερινή γλώσσα (μετάφραση Ελλης Πετράντη), ο σκληρά «άδειος» σκηνικός χώρος και τα απλά σύγχρονα κοστούμια (Μαργαρίτα Χατζηιωάννου), η απέριττη, χωρίς άσκοπα ευρήματα, ρεαλιστική σκηνοθεσία (Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος), η αρμόζουσα μουσική (Σταύρος Γασπαρινάτος), η εξαιρετικά «ψυχογραφική» κινησιολογία (Αγγελική Στελλάτου), η υπεραισθαντική, ψυχοσωματικής αλήθειας ερμηνεία της Ιωάννας Παππά, ο εκφραστικές μεταμορφώσεις του Γιώργου Γάλλου (στους ρόλους του παιδεραστή και του περιθωριακού) και ο αξιόλογος υποκριτικά Ομηρος Πουλάκης μεγεθύνουν τις αρετές του έργου και μειώνουν τις αδυναμίες του.