Προκλητικές αξιώσεις προβάλλουν και πάλι οι εργοδότες, αυτή τη φορά με αφορμή τη διαβούλευση που άρχισε για τη λεγόμενη «Πράσινη Βίβλο» και τις νέες ανατροπές που εμπεριέχει στον τομέα της εργατικής νομοθεσίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Σε ημερίδα που οργάνωσε χτες το ΕΒΕΑ, βιομήχανοι και μεγαλέμποροι δεν έκρυψαν τις επιδιώξεις τους. Η γγ του ΕΒΕΑ, Α. Πάλλη, ζήτησε ελευθερία στις απολύσεις, αφού, όπως είπε, «οι σημερινοί περιορισμοί στις ομαδικές απολύσεις δυσχεραίνουν τις επιχειρήσεις μας να προσαρμόζονται ταχύτατα»! Στο ίδιο πλαίσιο ισχυρίστηκε ότι το «κόστος της υπερωριακής απασχόλησης είναι ακόμη για πολλές επιχειρήσεις απαγορευτικό» και απαίτησε να απελευθερωθούν οι επιχειρήσεις τους «από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος».

Ανάλογου περιεχομένου ήταν και οι απαιτήσεις του ΣΕΒ. Ο αντιπρόεδρός του Χ. Κυριαζής ζήτησε παραπέρα ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, υποστηρίζοντας πως «η διαχείριση του ωραρίου του εργαζόμενου μέσα στην εβδομάδα και μέσα στο έτος (σ.σ. να γίνεται) σύμφωνα με το πλαίσιο των σχετικών Οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Δηλαδή, εβδομαδιαία εργασία μέχρι και 65 ώρες! Αξίωσε, δε, και αυτός με τη σειρά του, «οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις να δεσμεύουν μόνο όταν δεν υπάρχει επιχειρησιακή σύμβαση». Τον ΣΕΒ συμπλήρωσε ο εκπρόσωπος της ΕΣΕΕ Δ. Αρμενάκης, που έκανε λόγο για «εξατομικευμένες εργασιακές διευθετήσεις».

Βάζοντας μπροστά τις εργοδοτικές οργανώσεις, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ κράτησαν για τον εαυτό τους το ρόλο των «κοινωνικών ισορροπιστών», επιβεβαιώνοντας βέβαια την προσήλωσή τους στις αρχές της ανταγωνιστικότητας και της δήθεν «ευελφάλειας».

Ο υπουργός Απασχόλησης Σ. Τσιτουρίδης ευθαρσώς δήλωσε πως «η προώθηση της ευελιξίας των αγορών εργασίας είναι επιβεβλημένη» και πως «η προώθηση της ευελιξίας σημαίνει προώθηση νέων μορφών οργάνωσης της εργασίας, προώθηση της διά βίου μάθησης και της καλλιέργειας της νοοτροπίας για τη διά βίου προσαρμογή των εργαζομένων και των επιχειρήσεων στις νέες συνθήκες». Μετά αυτή την εύγλωττη δήλωση, οι αναφορές στο «ευρωπαϊκό μοντέλο» είναι μόνο στάχτη στα μάτια των εργαζομένων και κοροϊδία.

Κήρυκας μιας «εθνικής κοινωνικής αναπτυξιακής συμφωνίας» εμφανίστηκε ο Ε. Βενιζέλος, δηλώνοντας πως «όταν οι κοινωνικοί εταίροι συμφωνούν, δίνουν την καλύτερη λύση για την ανταγωνιστικότητα και την κοινωνική συνοχή», επιχειρώντας έτσι και αυτός να παγιδεύσει τους εργαζόμενους στους στόχους και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου. Μάλιστα, κάνοντας αναφορά στο ρόλο ενός σοσιαλιστικού κόμματος σήμερα, είπε πως αυτό πρέπει «να διατυπώνει λόγο αποδεκτό και από τον εργαζόμενο και από τον εργοδότη».