«Μα ο άμοιρος, ενώ ηύρα τέτοιες σοφές τέχνες

για τους ανθρώπους, τίποτα για εμέ τον

ίδιο δεν έχω να σωθώ, απ' αυτές τις συμφορές

μου» (Αισχύλου: «Προμηθέας Δεσμώτης» (μετ.: Ιωάννης Γρυπάρης)

«Μην το θαρρείτε ξυπασιά μου ή περηφάνεια /

που δε μιλώ, μες στη βουβή τη συλλογή μου /

σπαράζομαι να βλέπω αυτή μου την κατάντια. /

Κι όμως, στο βάθος, σε ποιον άλλο παρά εμένα /

χρωστούνε οι νέοι αυτοί θεοί τις τιμές πόχουν; /

Μ' αυτά τ' αφήνω, κι είναι περιττό να κάνω /

λόγο, γιατί τα ξέρετε, τώρα τα πάθη/

των ανθρώπων ν' ακούσετε, πώς, ενώ πρώτα /

σαν τα μωρά ήταν, νου τους έβαλα και φρένες, /

κι όχι παράπονο μ' αυτούς πως έχω, μόνο /

για να σας δείξω την καλή προαίρεσή μου. /

Και λοιπόν πρώτα βλέπαν και του κάκου εβλέπαν /

άκουγαν και δεν άκουγαν, μα όμοιοι με ονείρων /

μορφές σ' όλο το μάκρος της ζωής των όλα /

τα πάντα έτσι ανάκατα σύγχυζαν, κι ούτε /

πλιθόχτιστα προσήλια σπίτια ξέραν, ούτε /

τα ξύλα να δουλεύουν, μα σ' ανήλια σπήλια /

χωσμένοι ετρύπωναν σαν τ' αχαμνά μερμήγκια./

Και ούτε χειμώνα εγνώριζαν βέβαιο σημάδι,/

ούτε ανθοφόρας άνοιξης, ούτε του θέρους/

του καρπερού κανένα, μα έτσι επορεύονταν /

με δίχως κρίση, ως που τους έδειξα των άστρων /

τις αξεδιάλυτες ανατολές και δύσεις./

Κ' εγώ τον αριθμό, την πιο τρανή σοφία, /

και των γραμμάτων τα συνθέματα τους βρήκα, /

της μνήμης, της μητέρας των Μουσών, εργάτες. /

Κ' έζεψα πρώτος στο ζυγό τα ζώα σκυμμένα /

κάτω από ζεύγλες και σαμάρια, για να παίρνουν/

τους πιο μεγάλους πάνω των κόπους του ανθρώπου. /

Κ' έδεσα χαλινόστεργα τ' άλογα στο άρμα, /

της αρχοντιάς της μεγαλόπλουτης καμάρι, /

και τα θαλασσοπλάνητα δε βρήκεν άλλος /

πάρεξ εγώ λινόφτερα του ναύτη αμάξια». /

«(Προμηθέας Δεσμώτης»)