Μπορεί ο νέος πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ Γάλλος Μισέλ Πλατινί να κέρδισε τις πρόσφατες εκλογές με συνθήματα υπέρ των λεγόμενων μικρομεσαίων ομάδων της Ευρώπης. Μπορεί στις διαφημίσεις της η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία να προβάλλει το «Τσάμπιονς Λινγκ» ως την κορυφαία διοργάνωση «ευγενούς ανταγωνισμού» στην Ευρώπη μεταξύ των ομάδων, όμως τα συμπεράσματα είναι τελείως διαφορετικά.

Και έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι το «Τσάμπιονς Λινγκ» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πρωτάθλημα, υπόθεση μιας ελίτ ομάδων που έχουν διαμορφώσει το δικό τους «στάτους κβο». Οσο και αν κάποιοι οπαδοί εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμό τους που επιβάλει η ψυχολογία του θερμού (οργανωμένου) υποστηρικτή ενός συλλόγου, κάνουν τα δικά τους όνειρα, ότι η ομάδα τους μπορεί κάποτε να φθάσει στην κορυφή. Οσο και αν οι πρόεδροι βρίσκουν πάτημα σ' αυτό και ξεγελάνε τους οπαδούς με βαρύγδουπες δηλώσεις για άπιαστα όνειρα (κατάκτηση του τροπαίου), η ουσία είναι μία. Οτι ακόμα και ανάμεσα στον εσωτερικό ανταγωνισμό μεταξύ ποδοσφαιρικών εταιρειών όπως είναι σήμερα οι ομάδες στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο της Ευρώπης, κάποιοι είναι το μεγάλο ψάρι και κάποιοι το μικρό. Αλλοι έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο στην πίτα των κερδών (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και μεταξύ τους δε θα δημιουργηθούν τριβές) και ορισμένοι απλά θα παίρνουν τα ψίχουλα ονειρευόμενοι τα... πολλά. Και μέσα σε αυτή την αλυσίδα εγκλωβισμένα τα εκατομμύρια των φιλάθλων που έχοντας τα δικά τους απωθημένα και τις εναλλαγές ρόλου (ευχαριστημένοι ή δυσαρεστημένοι από την πορεία της εκάστοτε ομάδας) επί της ουσίας αποτελούν το αγοραστικό κοινό για εκμετάλλευση.

Την προηγούμενη βδομάδα στην κλήρωση για την προημιτελική φάση που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών αφού η ελληνική πρωτεύουσα είναι η διοργανώτρια του φετινού τελικού, οι ευχαριστημένοι ήταν λίγοι. Η παρουσία τριών αγγλικών ομάδων (Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τσέλσι), δυο ιταλικών (Μίλαν, Ρόμα) μιας ισπανικής (Βαλένθια) και μιας γερμανικής (Μπάγερν Μονάχου) κάνουν την ολλανδική Αϊντχόβεν να φαντάζει μόνη και έρημη. Εκτός της Ολλανδίας, οι υπόλοιπες χώρες είναι αυτές που επί της ουσίας κατέχουν και τη μερίδα του λέοντος στη διοργάνωση από την αρχή της το 1992. Πλέον υποβοηθούμενες από την τακτική της ΟΥΕΦΑ να χωρίζει σε κατηγορίες τις χώρες (ανάλογα με τη βαθμολογία) με άλλες να έχουν το πλεονέκτημα της παρουσίας τεσσάρων ομάδων στη διοργάνωση, άλλες τριών κτλ., έχει δημιουργήσει μεγάλες σχέσεις ανταγωνισμού. Ισπανία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία είναι αυτοί που έχουν τα περισσότερα κέρδη από επενδύσεις χορηγών και πολυεθνικών και αυτό φαίνεται και όταν έρχεται η ευρωπαϊκή κόντρα («Τσάμπιονς Λινγκ»-Κύπελλο ΟΥΕΦΑ).

Τα μέχρι στιγμής δεδομένα δείχνουν να ευνοούν την ΟΥΕΦΑ στον άτυπο πόλεμο που έχει με την περίφημη ομάδα του G-14 της λίγκας των λεγόμενων ισχυρών ομάδων. Η αιτία του πολέμου ήταν όταν μερικά χρόνια πριν η ελίτ των συλλόγων έριξε τις πρώτες σκέψεις για κλειστό πρωτάθλημα υπό τη δικαιοδοσία της. Από την πλευρά της η Συνομοσπονδία αντιδρώντας αναβάθμισε το μέχρι τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών σε «Τσάμπιονς Λινγκ», με αρκετά μπόνους για τις ομάδες που θα συμμετείχαν. Αν και το αρχικό συμπέρασμα φέρνει την ΟΥΕΦΑ νικήτρια εντούτοις αυτό δε σημαίνει ότι οι ισχυροί έχασαν. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι από το 1992-93 μέχρι σήμερα το τρόπαιο το έχουν κατακτήσει μόνο ομάδες της G-14, αποδεικνύει ότι οι ισχυροί κάθε άλλο παρά εκτός παιχνιδιού έχουν βγει. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπάγερν Μονάχου, Μίλαν, Γιουβέντους, Αγιαξ, Πόρτο, Ντόρτμουντ, Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Λίβερπουλ, είναι αυτοί που έχουν κατακτήσει το τρόπαιο από το 1992. Ομάδες πρωτεργάτες στη δημιουργία της Ενωσης των ισχυρών. Και κάπως έτσι, όλοι είναι ευχαριστημένοι. Η ΟΥΕΦΑ που δείχνει να έχει με το μέρος της τους συλλόγους (παρά τις μεταξύ τους κόντρες για την πίτα των κερδών) και κερδίζει έδαφος σε έναν άλλο δικό της πόλεμο έναντι της... μαμάς ΦΙΦΑ (που έχει με το μέρος της τις Ομοσπονδίες) αλλά και οι σύλλογοι που έχουν πλέον σοβαρό λόγο στα κέρδη από τα μπόνους που παίρνουν από την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία. Και φυσικά περιπτώσεις για να χαλάσει το... γλυκό όπως είχε γίνει παλιότερα όταν το τρόπαιο κατέκτησε το 1987 η ρουμανική Στεάουα Βουκουρεστίου (κόντρα στην Μπαρτσελόνα στον τελικό) ή το 1993 ο Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου (απέναντι στη Μαρσέιγ), μάλλον πλέον ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας.

Η άτυπη δημιουργία του «Τσάμπιονς Λινγκ» σε ένα κλειστό πρωτάθλημα, έχει όμως και άλλες παραμέτρους. Μπορεί επίσημα να φαντάζει σαν μια αναβαθμισμένη ευρωπαϊκή διοργάνωση που προσφέρει χρηματικά οφέλη στους συμμετάσχοντες, όμως η τακτική της ΟΥΕΦΑ να συγκεντρώνει στο προϊόν της όσο το δυνατόν περισσότερους συλλόγους, δημιουργεί τριγμούς σε παραδόσεις χρόνων. Για παράδειγμα συνεχώς αυξάνεται η απαξίωση σε ορισμένες χώρες της κατάκτησης ενός πρωταθλήματος που είχε πάντα το δικό του γόητρο. Τώρα πολλές ομάδες δείχνουν να είναι ευχαριστημένες με τη δεύτερη ή τρίτη θέση του πρωταθλήματος αν αυτή οδηγεί σε έξοδο στο «Τσάμπιονς Λινγκ». Οπως δείχνουν τα πράγματα το ένα προϊόν δείχνει να ξεπερνάει το άλλο αφού δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι και τα επαγγελματικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου είναι και αυτά προϊόν. Ο ανταγωνισμός για τις θέσεις συμμετοχής στη διοργάνωση δείχνει να ξεπερνάει αυτόν της κόντρας για τον εκάστοτε πρωταθλητή. Ο στόχος της καλής πορείας στην Ευρώπη επιβάλλει πολλές φορές τη δαπάνη χρημάτων υπέρογκων ποσών και μεγαλώνει όπως φανερώνουν αρκετά παραδείγματα, τις πιθανότητες οικονομικής κατάρρευσης ενός συλλόγου όταν αυτή η πορεία πολλές φορές δεν έρχεται ποτέ. Ομως για τους υπεύθυνους του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αυτό που μετράει είναι να κινείται το χρήμα σε συγκεκριμένα πλαίσια. Με τον τρόπο που ορίζουν οι μάνατζερ και οι πολυεθνικές που ελέγχουν το προϊόν. Αυτοί είναι που κερδίζουν όταν οι φίλαθλοι σχηματίζουν ουρές για να δώσουν περίπου ένα δεκαπενθήμερό τους προκειμένου να αγοράσουν ένα εισιτήριο για κάποιον αγώνα του «Τσάμπιονς Λινγκ». Οταν θα πιστέψουν τις καλοκαιρινές δηλώσεις του προέδρου της ομάδας τους για ευρωπαϊκή πορεία και θα τρέξουν να αγοράσουν τα πανάκριβα διαρκείας προκειμένου να συμμετάσχουν στον... θρίαμβο. Τα κέρδη των πολυεθνικών χορηγών δε σταματάνε ποτέ. Ακόμα και όταν οι φίλαθλοι έρθει η ώρα που θα αφήσουν το... αίμα τους στις εξέδρες.