Το Κοσσυφοπέδιο για μια ακόμη φορά στην επικαιρότητα. Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το θέμα αυτό ευθυγραμμίζεται με την έκθεση Αχτισαάρι, δηλαδή με την αναγνώρισή του ουσιαστικά ως ξεχωριστή από τη Σερβία κρατική οντότητα. Μόνο που θα βρίσκεται υπό ΝΑΤΟική επιτήρηση. Δηλαδή μετατρέπεται σε προτεκτοράτο των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Το γεγονός αυτό προκάλεσε έντονες αλβανικές αντιδράσεις ανθρώπων που είναι εθισμένοι σε μια ιδιότυπη διεθνή ασυλία και προστασία.

Τώρα οι ισχυροί προστάτες φαίνεται να αλλάζουν, υπό το φως νέων δεδομένων. Η παλιά Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε, ο Σλ. Μιλόσεβιτς καρατομήθηκε, το καθεστώς της Σερβίας έγινε φιλοδυτικό. Το μέλλον, επομένως, για τους ευρωατλανιστές άδηλο προς κάθε κατεύθυνση ιδιαίτερα υπό το βάρος της νεοκαπιταλιστικής ανταγωνιστικής Ρωσίας. Οι αλβανόφωνοι του Κοσσυφοπεδίου μαζί με τις συμμορίες των Ουτσεκάδων βλέπουν να μπαίνουν σε πιθανή δεύτερη μοίρα από πλευράς ιμπεριαλιστικού ενδιαφέροντος. Αισθάνονται την πρακτική του «διαίρει και βασίλευε» και της «στημένης λεμονόκουπας» να πέφτει πάνω στη δικιά τους καμπούρα. Συνηθίζεται η αλαζονεία των μικρών να πληρώνεται με βαρύ τίμημα. Ωστόσο, βρισκόμαστε μόνο στην αρχή κι οι αλβανόφωνοι εξακολουθούν να είναι μια αποσταθεροποιητική δύναμη «εν υπνώσει» στα κελεύσματα των ευρωατλαντιστών. Ομως το πλέον ανήθικο κι επικίνδυνο για την περιοχή είναι η σιωπηρή αναίρεση της απόφασης 1245 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που προβλέπει την παραμονή του Κοσσυφοπεδίου στην επικράτεια της Σερβίας. Τόσο οι Γιάνκηδες που πρωτοστάτησαν στις σερβο-αλβανικές συνομιλίες γι' αυτή την απόφαση, όσο κι οι «ευρωτραβεστί», με την τωρινή τους ανοιχτή θέση δείχνουν σαν να μην υπάρχει εκείνη η απόφαση (1245) του ΟΗΕ.

Το Κοσσυφοπέδιο ως δικό τους προτεκτοράτο, τους βολεύει καλύτερα. Ομως η καθολική αντίδραση της Σερβίας απέναντι στην κατάπτυστη ευρωατλαντική λαθροχειρία είναι δεδομένη και το μέλλον της περιοχής δυναμιτίζεται. Σ' αυτό το ιμπεριαλιστικό αλισβερίσι δείχνει να χώνει την Ελλάδα η ελληνική μεγαλοαστική τάξη, διά μέσου των κυβερνήσεών της. Οι κουτοπόνηροι «διεισδυτές» των Βαλκανίων, με την προσαρμογή τους στην έκθεση Αχτισαάρι, στο πλαίσιο της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, διαρρηγνύουν για μια ακόμη φορά παραδοσιακά διεθνή ερείσματα της Ελλάδας. Μετά την κατάπτυστη συμπεριφορά τους στα ζητήματα του Ιράκ και του Λιβάνου ολοκληρώνουν τη συμμετοχή τους στη διάλυση και υποταγή Γιουγκοσλαβίας και Σερβίας σε διπλωματικό επίπεδο. Είναι ένα επιπλέον αλλά βασικό δείγμα ότι ο ελληνικός καπιταλισμός προσαρμόζει την Ελλάδα στις απαιτήσεις κι ενέργειες του διεθνούς καπιταλισμού ως ισότιμο εταίρο, επιδιώκοντας ισότιμη συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική λεία. Στη βάση αυτού του εγχειρήματος βρίσκεται η πολιτική που συνοψίζεται στη λέξη «διείσδυση». Είναι η λέξη που κυριάρχησε στην πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά την ανατροπή και διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και ιδιαίτερα των βαλκανικών Λαϊκών Δημοκρατιών. Στη βάση αυτή έφτιαξαν τον καμβά της πολιτικής «η Ελλάδα μοναδική χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια», που άνοιξε τον ιμπεριαλιστικό δρόμο στον ελληνικό καπιταλισμό. Στη βάση της πολιτικής της «διείσδυσης» αυξάνει η στρατιωτική συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Σε αυτή τη βάση περιορίζονται οι πιο στοιχειώδεις κοινωνικές παροχές, (Υγεία, Παιδεία, Ασφάλεια κλπ.) κι αυξάνει υπέρογκα ο καπιταλιστικός πλούτος.