α. Μήπως ο κύριος στόχος του μαθήματος είναι η καλλιέργεια κοινωνικής ευαισθησίας και θρησκευτικής συνείδησης; Οι επιδιώξεις αυτές επιτυγχάνονται με εξετάσεις ή με παιδαγωγικό διάλογο;

β. Το επίπεδο του διαλόγου εξαρτάται από την απειλή του βαθμού ή από την ποιότητα της εκπαίδευσης και την Ελευθερία της Συνείδησης;

γ. Υπάρχει σεβασμός για την ελευθερία συνείδησης, όταν οι απαντήσεις του εξεταζόμενου πρέπει να συμφωνούν με τις θέσεις της «επίσημης» διδασκαλίας; (Γιατί διαφορετικά αγωνιά ο εξεταζόμενος για τη χαμηλή βαθμολογία).

δ. Στοχάστηκαν οι ευλογημένοι ποια διαφορά θεμελιακή υπάρχει ανάμεσα στην πίστη (αποδοχή μιας «αλήθειας» για ζήτημα μεταφυσικό και απρόσιτο) και τη γνωσιολογική πορεία της επιστήμης (διαρκή ανατομία και αναθεώρηση της αλήθειας για θέματα του επιστητού);

ε. Αν κάποιος νέος αποτύχει στο στόχο του (Νομική, Οικονομία, Τεχνολογία...), γιατί υστέρησε κατά δύο μονάδες στα θρησκευτικά, προσδοκούν απ' αυτόν περισσότερη πίστη και ευγνωμοσύνη ή μείωση της αυτοπεποίθησής του και διά βίου αποστροφή;

Νομίζω ότι οι συνετοί πιστοί θα απαντήσουν στο αρχικό ερώτημα μονολεκτικά: όχι, με πολλαπλή υπογράμμιση.

Πάντως, το ερώτημα είναι κλάσμα μικρό πελώριου προβλήματος (περί της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της ποιότητας εκπαίδευσης ) που χρειάζεται άλλη ανάλυση, που πρέπει να προηγηθεί. Αλλιώς προχωρούμε ακάθεκτοι σε νέα περίοδο εκπαιδευτικής τραγωδίας.

Επιμύθιο:

Να στοχαστούν και τούτο:

Μήπως με τη δημόσια συμπαράστασή της για την τότε λεγόμενη Εκπαιδευτική «Μεταρρύθμιση» συνέπραξε η ηγεσία της Εκκλησίας για την εξετασιομανία που έφερε τη σημερινή σύγχυση και συμφορά; Ωρα για δημόσια έκφραση μετάνοιας και αίτηση συγγνώμης.

Με πρωτόγονη χριστιανική αγάπη,