Το ΚΚΕ δίνει την εκλογική μάχη με την ξεκάθαρη θέση ότι την επομένη των εκλογών οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα μπορούν να μετρούν θετικές εξελίξεις υπέρ τους, μόνο αν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ βγουν αποδυναμωμένοι από την αναμέτρηση και ταυτόχρονα ενισχυθεί το ΚΚΕ. Η αποδυνάμωση του δικομματισμού είναι όρος αναγκαίος για να οργανωθεί από καλύτερες θέσεις η αντίσταση των εργαζομένων και να μπουν ουσιαστικά εμπόδια στα νέα αντεργατικά - αντιασφαλιστικά μέτρα που θα φέρει μαζί της η νέα τετραετία, ανεξάρτητα ποιος από τους δυο, ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, θα κάτσει στον κυβερνητικό θώκο.

Αναγκαίος όρος όμως είναι και η ουσιαστική ενίσχυση του ΚΚΕ. Του μοναδικού κόμματος που δεν παζαρεύει πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων και έχει ξεκάθαρο το μέτωπο απέναντι στο δικομματισμό. Το ΚΚΕ, με δοκιμασμένη αξιοπιστία, μπορεί να εγγυηθεί στο λαό ότι κάθε ψήφος του θα αξιοποιηθεί για το αντιπάλεμα της πολιτικής που ξηλώνει δικαιώματα και κατακτήσεις και δε θα δοθεί μετεκλογικά σαν «προίκα» στον έναν ή στον άλλο εταίρο του δικομματισμού, για να εξωραΐσει τις ευθύνες τους και να υποβοηθήσει τη συνέχιση της βάρβαρης πολιτικής τους.

Είναι φανερό ότι το κύριο μέτωπο μπροστά στις εκλογές είναι η αντιπαράθεση με την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με την εναλλαγή των δυο στην κυβέρνηση, που δοκιμασμένα πλέον, μόνο δεινά έχει να προσφέρει στους εργαζόμενους και το λαό. Από τη στάση τους όμως απέναντι σε αυτό το καθοριστικό ζήτημα κρίνονται και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις. Και η στάση τους αυτή πρέπει να αποτελέσει κριτήριο ψήφο για τους εργαζόμενους. Να κριθεί κάθε κόμμα από την αξιοπιστία, τη φερεγγυότητα, τη σταθερότητα με την οποία διακηρύττει ότι αντιπαλεύει την πολιτική του δικομματισμού.

Και, βέβαια, ένα τέτοιο κριτήριο δεν μπορεί διαμορφώνεται από τις εξαγγελίες και τις μεγαλοστομίες κάθε κόμματος μια ώρα πριν την κάλπη. Η δράση σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο όλο το προηγούμενο διάστημα, η πείρα που αποκόμισαν τα λαϊκά στρώματα κύρια την τελευταία 15ετία από τη δικομματική εναλλαγή και τη στάση των άλλων κομμάτων, είναι αυτή που μπορεί να δώσει ουσιαστικά συμπεράσματα για το ποιος και με ποιους όρους αντιπαλεύει με συνέπεια το δικομματισμό και την πολιτική του.

Με δεδομένο ότι οι αντιδικομματικές κορόνες του ΛΑΟΣ μόνο σαν δημαγωγία για την υφαρπαγή ψήφων μπορούν να ακούγονται στα αυτιά των εργαζομένων (ο πρόεδρός του άλλωστε έχει αφήσει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα μετεκλογικής συνεργασίας είτε με τη ΝΔ, είτε με το ΠΑΣΟΚ), εκείνο που πρέπει να σταθμίσουν οι εργαζόμενοι και στο δρόμο προς την κάλπη, είναι η αφερεγγυότητα του ΣΥΝ απέναντί τους, την ώρα που διατείνεται ότι στόχος του είναι η αποδυνάμωση του δικομματισμού. Γιατί μπορεί ο ΣΥΝ να λέει την αλήθεια ως προς το σκέλος που αφορά τη ΝΔ, δε συμβαίνει όμως το ίδιο και για το ΠΑΣΟΚ, με το οποίο διατηρεί ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας, τόσο σε πολιτικό, όσο και σε συνδικαλιστικό επίπεδο.

Η στάση του ΣΥΝ απέναντι στο ΠΑΣΟΚ (και το αντίστροφο βέβαια) συντελεί στην αθώωση της βαθιά αντιδραστικής πολιτικής του ως κυβέρνησης όλα τα προηγούμενα χρόνια, που είχε ως συνέπεια τη χειροτέρευση της ζωής των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η συνεργασία μαζί του στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελεί χαρακτηριστικότατο παράδειγμα για το πώς ο ΣΥΝ παίζει το ρόλο κολυμβήθρας του Σιλωάμ για τα αντιλαϊκά ανομήματα του ΠΑΣΟΚ, συμβάλλοντας στον αποπροσανατολισμό και τη δημιουργία αυταπατών στους εργαζόμενους.

Επί της ουσίας, αποδεικνύεται ότι ο ΣΥΝ, ως η κύρια πολιτική έκφραση του οπορτουνισμού στην Ελλάδα, είναι αποδεδειγμένα αφερέγγυος όταν ισχυρίζεται ότι αντιμάχεται το δικομματισμό. Κόπτεται υποκριτικά για την «ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς», την ώρα που μεγάλο τμήμα των στελεχών του συγκαταλέγει σ' αυτές και το ΠΑΣΟΚ. Ενώ ιδιαίτερα στο συνδικαλιστικό κίνημα η «ενότητα» αυτή έχει το χαρακτήρα στρατηγικής επιλογής από την πλευρά και των δύο, σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων της εργατικής τάξης.