Κυνηγούν το μεροκάματο για να «τσοντάρουν» στα έξοδα της οικογένειας (από τη συζήτηση με τη συντάκτρια του «Ρ»)

Η Μαρίνα, που έξι μέρες τη βδομάδα φυλάει ένα μωρό 4 μηνών, εξηγεί πως μόνο, «την Κυριακή το απόγευμα, ξεκουράζομαι, κάνω ένα μπάνιο, κάθομαι λίγο, κοιτάζω τα μαθήματα...».

«Είχαμε κάποια οικονομικά προβλήματα στο σπίτι κι έπρεπε να δουλέψω», λέει η 22χρονη Σάντυ, μαθήτρια στη Γ' Γυμνασίου, εξηγώντας πώς άρχισε να δουλεύει πριν χρόνια.

«Είναι πολύ δύσκολο... Δεν έχεις ελεύθερο χρόνο... Παίρνω μαζί μου τα βιβλία, να κάνω κάτι όταν κοιμάται το μωρό, αλλά δεν μπορείς, πρέπει να το φροντίζεις συνέχεια...» σημειώνει η Μαρίνα. Από τα 600 ευρώ που παίρνει το μήνα, δίνει τα 200 για τρέχοντα έξοδα του σπιτιού (ρεύμα, κοινόχρηστα κλπ.) Αλλοι δουλεύουν για να πληρωθεί το φροντιστήριό τους. Αλλοι «χάνουν» τάξεις ακριβώς επειδή δουλεύουν.

Η κοπέλα αναδεικνύει δηλαδή ότι, για τα εκατομμύρια των ανήλικων εργαζομένων που κυνηγάνε το μεροκάματο ακόμα και πριν συμπληρώσουν τα 14 χρόνια τους, η δουλιά δεν είναι «ελεύθερη επιλογή», όπως πάνε να μας πείσουν όσοι συντηρούν την άγρια εκμετάλλευση τόσων παιδιών και κρύβουν την ενοχή τους. Οπως αντίστοιχα μιλούν για το δικαίωμα της... «επιλογής» μεταξύ π.χ. ενός δημόσιου και ενός ιδιωτικού νοσοκομείου, χωρίς να λένε βέβαια ότι το δεύτερο μπορεί να μην έχει το απαραίτητο ειδικευμένο προσωπικό ή τον κατάλληλο εξοπλισμό...

Ολα αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να χορταίνουν το παιχνίδι, να απασχολούνται και να έχουν πρόσβαση σε αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, στην ποιοτική ψυχαγωγία, ώστε να διασφαλίζεται η ομαλή ανάπτυξη του ψυχισμού και της προσωπικότητάς τους. Να μελετούν, να παρακολουθούν ανεμπόδιστα τα μαθήματά τους και να έχουν δικαίωμα στην ολόπλευρη μόρφωση, να «ρουφάνε» ό,τι τους προσφέρει (και θα έπρεπε να προσφέρει) το σχολείο, μέχρι τα 18 τους χρόνια. Ωστε να αποκτήσουν όλα τα απαραίτητα εφόδια για τη δημιουργική και ομαλή τους ένταξη στην κοινωνία.

Αντ' αυτού, ο 16χρονος Ρόστικ δουλεύει ως σερβιτόρος σε μια καφετερία, είναι συνάδελφος της μητέρας του. Οταν εκείνος φεύγει για το σπίτι, εκείνη πιάνει δουλιά. Μπορεί να δουλέψει «και 12ωρα», με 3,20 ευρώ την ώρα. «Αν πεις να κάνεις διάλειμμα, σου λένε "το άλλο, με τον Τοτό το ξέρεις";... Οταν δεν έχει πελάτες, έχει περισσότερη δουλιά, να καθαρίσεις, να ετοιμάσεις...».

Ο φίλος του ο Κωστής είναι μόνο 17 χρονών κι έχει πάει για μεροκάματο ήδη σε γραφείο μεταφορών, σε τατουατζίδικο, τώρα είναι σε αλυσίδα φαστ-φουντ. Ο Κωστής άκουσε για το Συνδικάτο Επισιτισμού, σκέφτεται τώρα να πάει να γραφτεί. Γιατί; «Για όλα τα ζητήματα, ν' αγωνιστώ για τα προβλήματα...», υπογραμμίζει, ενθουσιασμένος στην ιδέα ότι, μαζί με τ' άλλα παιδιά από το συνδικάτο μπορούν να φτιάξουν ομάδα ποδοσφαίρου. Ο εφηβικός ενθουσιασμός συναντά το ανώριμο ακόμα ταξικό ένστικτο του νεαρού εργάτη.

Τα αδιέξοδα στα οποία η πολιτική της ΕΕ εγκλωβίζει την εργατική - λαϊκή οικογένεια αποτυπώνονται στα πετσοκομμένα δικαιώματα που έχουν τα παιδιά της, και στη μόρφωση και στην εργασία.

Από τον ελάχιστο χρόνο που υπάρχει για μελέτη, μέχρι τη ραγδαία υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας και την ανυπαρξία ουσιαστικής στήριξης (ή μη εφαρμογή όσων τυπικά προβλέπονται) των εργαζόμενων μαθητών, παντού προδιαγράφεται το μέλλον που η κυρίαρχη τάξη επιφυλάσσει σ' αυτά τα παιδιά: να καταλήξουν φτηνοί εργάτες, χωρίς δικαιώματα, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς προσδοκίες. Ευάλωτοι στην ενσωμάτωση και την υποταγή. Δεν είναι ούτε φυσιολογικό, ούτε «αναγκαίο κακό» εκατομμύρια παιδιά να γίνονται αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης από την πιο τρυφερή τους ηλικία.

Γι' αυτό κι είναι κρίσιμο, ειδικά αυτά τα παιδιά, να συστρατευτούν από νωρίς με τις δυνάμεις της αντεπίθεσης. Να παλέψουν μέσα από τις γραμμές του μαθητικού κινήματος, να δώσουν ώθηση στην ωρίμανση και τον αγωνιστικό του προσανατολισμό. Αλλά και να βρουν στο πλευρό τους το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Η ίδια η πείρα γεννά την ανάγκη ν' αποκτήσουν από νωρίς δεσμούς με την τάξη της οποίας άλλωστε αποτελούν γνήσια παιδιά και κομμάτια.