Η δύναμη των εργατών πολλαπλασιάζεται όταν συστρατεύονται σε κοινό μέτωπο, ενάντια στον κοινό τους ταξικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και τους υπηρέτες του. Για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, για το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο αυτό είναι καθαρό: Η διεθνιστική αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία. Είναι πολύτιμο εργαλείο στα χέρια της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Είναι ξεμπρόστιασμα και μαζί γκρέμισμα του τεχνητού τείχους που σκόπιμα η πλουτοκρατία υψώνει ανάμεσα στους εργαζόμενους λαούς. Για να τους αποπροσανατολίσει, να τους διαιρέσει, να τους αποδυναμώσει.

Είναι έμπρακτη συμπαράσταση, με έργα, όχι μόνο λόγια. Αναδεικνύει και μαζί αποδεικνύει πως κάθε τρικλοποδιά, κάθε εμπόδιο, κάθε χτύπημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, μπορεί να δώσει κουράγιο σ' όλους τους εργαζόμενους του πλανήτη, να δυναμώσει κάθε μικρή και μεγάλη μάχη που δίνουν.

Γι' αυτό και το ΠΑΜΕ απ' την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του ξεχωρίζει σε σημασία την έμπρακτη έκφραση, την ενίσχυση του προλεταριακού διεθνισμού. Από το μαχητικό «παρών» που δίνουν σε εργατικές κινητοποιήσεις, σε μια σειρά ευρωπαϊκές πόλεις (Βρυξέλλες, Γενεύη κλπ.), μέχρι τη σταθερή παρουσία στην πρώτη γραμμή του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος της χώρας μας, οι ταξικές δυνάμεις στέκονται έμπρακτα στο πλευρό των λαών που δε σκύβουν το κεφάλι, των εργαζομένων που παλεύουν για το δίκιο τους.

Με αφορμή την 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, ο «Ρ» συνεχίζει σήμερα την αναφορά του σε κεντρικούς σταθμούς της δράσης του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, παρουσιάζοντας κορυφαίες στιγμές από τη διεθνιστική δραστηριότητα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Το Σεπτέμβρη του 2003, αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ «σπάει» το μπλόκο του τρόμου, της σιωπής και της απομόνωσης που επιβάλλουν οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής στον παλαιστινιακό λαό. Φτάνει στη Ραμάλα μεταφέροντας μήνυμα αντίστασης: «Είμαστε στο πλευρό σας». Μέσα στο μισογκρεμισμένο αρχηγείο της Ιντιφάντα, συναντιέται με τον Γιάσερ Αραφάτ, το νόμιμα εκλεγμένο ηγέτη του παλαιστινιακού λαού που ο ισραηλινός στρατός κρατά αποκλεισμένο.

Τον Ιούλη του 2004, 240 αγωνιστές συνθέτουν το «Καραβάνι Αλληλεγγύης» που ταξιδεύει μέχρι την Καραϊβική για να ξεκαθαρίσει: η σοσιαλιστική Κούβα δεν είναι μόνη της! «Δίνουμε και παίρνουμε δύναμη...» σημειώνουν τα μέλη της αποστολής. Μέσα από συναντήσεις - εκδηλώσεις με συνδικάτα κι άλλους μαζικούς φορείς μαθαίνουν από πρώτο χέρι πώς οι Κουβανοί εργαζόμενοι παλεύουν να χαράξουν πορεία με βάση τις δικές τους ανάγκες.

Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, χιλιάδες εργάτες κατακλύζουν το γήπεδο του Σπόρτινγκ στην Αθήνα. Στα αγωνιστικά τραγούδια και συνθήματα που αντηχούν, οι συνδικαλιστές απ' την Κούβα, τη Συρία, την Κορέα, το Βιετνάμ, την Παλαιστίνη κι άλλες χώρες, που βρίσκονται στην Αθήνα με αφορμή τη Συνδιάσκεψη της ΠΣΟ, αποκρίνονται υψώνοντας τη γροθιά τους. «Η φιλοσοφία της σημερινής εποχής είναι ο σοσιαλισμός» τονίζει ο γγ της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Κούβας, από το βήμα της συγκέντρωσης.

Τον Αύγουστο του 2005 αντιπροσωπεία με νεολαίους συνδικαλιστές παίρνει μέρος στο 16ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών, στο Καράκας της Βενεζουέλας.

Το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς το ΠΑΜΕ φτάνει στα υψίπεδα του Γκολάν. Μαζί με ντόπια ταξικά συνδικάτα, τα μέλη της αποστολής διαδηλώνουν στην Κουνέιτρα, την πόλη που συμβολίζει τη βαναυσότητα του πολέμου. Συμμετέχουν στο Διεθνιστικό Εργατικό Φεστιβάλ που έχουν ετοιμάσει οι Σύριοι εργάτες. Στέλνουν μήνυμα βροντερό, για να φτάσει μέχρι την άλλη πλευρά των συρματοπλεγμάτων: «η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί»!

Η αγωνιστική πορεία του ΠΑΜΕ και ο βαθιά διεθνιστικός του χαρακτήρας αναγνωρίστηκε στο 15ο Συνέδριο της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (Δεκέμβρης 2005), όπου αναδείχτηκε στη θέση του Γενικού Γραμματέα της Ομοσπονδίας, αναλαμβάνοντας κρίσιμα καθήκοντα στην αναζωογόνηση της ΠΣΟ.