Ημουν μικρό παιδί όταν για πρώτη φορά είδα τον πατέρα μου να προκαλεί με το σκεπάρνι του μια τεράστια κάθετη τομή σ' ένα πεύκο, αφήνοντας έκθετη την πυρρόξανθη σάρκα του. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε ένα λόγο που θα τον έκανε, άνθρωπο δεμένο με τη φύση, να πληγώσει έτσι το δέντρο. Καμία τέτοια πρόθεση δεν είχε φυσικά. Η τομή δεν ήταν παρά η έναρξη της διαδικασίας παραγωγής ρητίνης. Ελάχιστες είναι οι περιοχές της Ελλάδας που ασχολούνται με τη ρητινοκαλλιέργεια. Λίγοι αυτοί που γνωρίζουν τη διαδικασία και το προϊόν, θα εκπλήσσονταν αν γνώριζαν την τεράστια γκάμα των προϊόντων των οποίων η ρητίνη αποτελεί την πρώτη ύλη.

Εκείνη την εποχή στο χωριό μου η ρητινοκαλλιέργεια αποτελούσε την κύρια απασχόληση των κατοίκων. Γι' αυτούς μέτραγε διπλά το καθήκον να προστατεύσουν το δάσος, για να προστατεύσουν το εισόδημά τους, δηλαδή την επιβίωσή τους. Η συνεισφορά των ρητινοκαλλιεργητών ήταν και παραμένει τεράστια. Αποψίλωση του δάσους από χαμηλούς θάμνους, ξερά κλαδιά, καθάρισμα του υποορόφου των δέντρων. Ανοιγμα ή καθαριότητα δρόμων για να προσεγγίζουν τα δέντρα τους. Φροντίδα να μένουν ανοιχτές οι ζώνες πυροπροστασίας. Η οργάνωσή τους υποδειγματική. Μεριμνούσαν να υπάρχουν βυτία γεμάτα νερό και ήταν πάντα σε ετοιμότητα να προστρέξουν για την κατάσβεση πυρκαγιάς. Οργάνωναν περιπολίες τις καλοκαιρινές νύχτες. Υπήρχε σχέδιο τι θα έκανε ο καθένας σε περίπτωση πυρκαγιάς. Σ' αυτούς οφείλεται σε μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι τα ρητινεύσιμα πευκοδάση υπάρχουν ανέπαφα ως σήμερα. Στα λημέρια τους δύσκολα πάταγε πόδι εμπρηστής... Πολλές πυρκαγιές έσβησαν στο ξεκίνημά τους χάρη στη δική τους άμεση επέμβαση κι άλλες τόσες η Πυροσβεστική τούς έχει συμβουλευτεί για να φτάσει στον τόπο πυρκαγιάς, αφού γνωρίζουν το δάσος καλύτερα από τον καθένα.

Η δουλιά τους δύσκολη, απαιτητική. Μια διαρκής μάχη με το λιοπύρι και το κρύο. Με το δάσος, το βουνό και τους κινδύνους του. Περπατούν ώρες, ανοίγοντας μονοπάτια και δρόμους. Πόσες φορές δεν είδα καμένα χέρια από την «πάστα», το ειδικό οξύ, με το οποίο ποτίζουν την τομή του πεύκου για να «ξεράσει» τη ρητίνη που τρέχει στα σπλάχνα του. Ο αριθμός των ρητινοκαλλιεργητών μειώνεται χρόνο με το χρόνο. Οπως συμβαίνει και με άλλες κατηγορίες καλλιεργητών. Κόπος μεγάλος, απολαβές λίγες. Η τιμή της ρητίνης μειώνεται διαρκώς. Ασύμφορη η παραγωγή της ελέω εφαρμοζόμενων πολιτικών. Ολο και λιγότεροι οι νέοι που επιλέγουν να ασκήσουν το επάγγελμα. Ολο και λιγότεροι εξάλλου παραμένουν στο χωριό. Και το δάσος χάνει σιγά σιγά τους ακούραστους, άγρυπνους υπερασπιστές του.

Δε θα ήταν υπερβολή αν παρομοιάζαμε τα ρητινεύσιμα δάση με κάστρα που διαθέτουν ετοιμοπόλεμους μαχητές. Για πόσο ακόμα; Αγνωστο. Οι ρητινοκαλλιεργητές υψώνουν κραυγή αγωνίας για τη φθίνουσα πορεία του επαγγέλματος, ζητάνε μέτρα που θα τους επιτρέψουν να συνεχίσουν οι ίδιοι και περισσότεροι ακόμα τη ρητίνευση και να παραμείνουν στα χωριά τους. Μέχρι σήμερα δεν έχουν εισακουστεί. Αφήνονται στη μοίρα τους και εμπαίζονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, που - κατά τα άλλα - κόπτονται για την προστασία των δασών, της υπαίθρου, αφού με την πολιτική τους απομακρύνουν απ' αυτή τους φυσικούς της συμμάχους.