Η εγγυημένη απορρόφηση της παραγωγής για 20 χρόνια με ιδιαίτερα υψηλές τιμές (σήμερα από 0,40 έως και 0,50 ευρώ ανά KWh) και η μεγάλη επιχορήγηση των έργων από τον «αναπτυξιακό νόμο» και κοινοτικά προγράμματα, έχουν τραβήξει σαν «μαγνήτης» πολυεθνικούς ενεργειακούς κολοσσoύς του εξωτερικού, όσο και μικροεπενδυτές - κατόχους γης που επιθυμούν ένα μακρόχρονο εύκολο και σίγουρο κέρδος. Η πολιτική ιδιωτικοποίησης της ηλεκτρικής ενέργειας μετατρέπει την ανάγκη περαιτέρω ανάπτυξης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) σε μια φρενήρη «κούρσα αρπαχτής» με υπέρογκη αύξηση του κόστους της ενέργειας από ΑΠΕ.

Στο «χορό» μπαίνουν και οι τράπεζες, μερικές από τις οποίες προβάλλουν ήδη ειδικά, στοχευμένα δανειοδοτικά προγράμματα προς τους υποψήφιους επενδυτές - παραγωγούς. Με σταθερά ή κυμαινόμενα επιτόκια, μακροχρόνια αποπληρωμή, κάλυψη της αγοράς εξοπλισμού, ακόμη και με την εξασφάλιση κεφαλαίου κίνησης, οι τράπεζες διεκδικούν κι αυτές ένα μερίδιο κερδών από μια σίγουρη επένδυση.

Μεγάλοι και μικροί «επενδυτές» μπορούν να εισέλθουν στη νέα «αγορά», ακόμη και χωρίς να καταβάλουν ένα ευρώ, με τις επιδοτήσεις (που κυμαίνονται από 20-60% του συνόλου της επένδυσης) και με τον τραπεζικό δανεισμό (που υπόσχεται να συμπληρώσει τα «κενά»). Μόνο που στο τέλος κάποιος πρέπει να πληρώσει τις επιδοτήσεις των τιμών και τις χρηματοδοτήσεις των έργων και αυτός θα είναι ο καταναλωτής, είτε έμμεσα από τον κρατικό προϋπολογισμό, είτε άμεσα με ενδεχόμενη αύξηση του τέλους ΑΠΕ που υπάρχει ήδη στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, αλλά και προοπτικά με την ελεύθερη διαμόρφωση των τιμολογίων ηλεκτρικού ρεύματος.