Πολλή, φιλολογία, λιγότερη ποίηση, συνηθισμένο τελευταία φαινόμενο: εισβολή της αρχαίας μυθολογίας και ιστορίας στην ποιητική μας παραγωγή ως αδαμαντωρυχεία έμπνευσης. Αλλά και τα αδαμαντωρυχεία στερεύουν. Αλλά πόσο κερδίζει η σύγχρονη ποίηση, με την εντατική αυτή εκμετάλλευση των «λατομείων» του Ομήρου, του Ησίοδου, του Ηρόδοτου, του Απολλόδωρου; «Ποιος να θυμάται άραγε τον αγρότη Οίαγρο;» αναρωτιέται η καλή ποιήτρια, με τη «φωνή» του Ορφέα. Ακριβώς! Ως πότε θα θεματοποιούμε στην ποίηση τους έρωτες του Απόλλωνα («αντεραστή» του Οίαγρου εδώ) ή τις ερωτικές μεταμορφώσεις του Δία, πότε ως χρυσή βροχή, πότε ως κύκνο, ή θα περιγράφουμε την υποτιθέμενη μανία του Αίαντα, που μπορεί και να κρύβει βαθύτερες αλήθειες εκείνων των καιρών, ή τις φριχτές πράξεις μυθικών ηρώων και βασιλιάδων; Τι κερδίζει η Ε. Λ.-Α. αναρωτώμενη αν «η τύφλωση είναι σημείο οσιότητας, επειδή, ίσως, «οι τυφλοί / με την ένταση του μαύρου» «ανακαλύπτουν τη χαμένη μνήμη»;

Να όμως και το άλμα που την προσγειώνει στο σήμερα:

«Ποτέ λιμάνι να μην πιάσουμε/ Να σκάψει η μοναξιά βαθιά το νου / και ο αλμυρός αγέρας και η πάχνη του αλατιού / την όψη ας αγριέψει. / Μη θυμηθώ το τελευταίο χάδι σου μητέρα, / Την πρώτη μου πληγή μην αναψηλαφήσω (...)

Κι αν δεν μπορώ να σου μιλήσω πια / - γυάλινη η φωνή, φωνή δίχως μύρο - / κι αν τα βιβλία μας καούν στη μέση μιας πλατείας / (...) Κι αν φύλλο φύλλο τα βιβλία όλα καούν / Μη λυπηθείς Μητέρα». Μια ζωντανή, πηγαία ποίηση, κάτω από το σύγχρονο και εφιαλτικό τίτλο «Ψηφιακό μέλλον». (Εκδ. Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Λεβαδείας, τηλ. 0261-25340).