Την Αμερική μιας άλλης ιστορικής στιγμής (1960 - 1970), την περίοδο των Grindhouse («λαϊκοί» -λούμπεν - κινηματογράφοι) ήθελε να «περιγράψει» (και) ο Κουέντιν Ταραντίνο. Ομως, ελλείψει κουλτούρας και καλλιτεχνικής ευθύνης, πνίγηκε μέσα σε αυτήν την ιστορική στιγμή, την οποία, υποτίθεται, ήθελε να σχολιάσει! Αντί να την ερευνήσει, να μάθει και να εξηγήσει τους «λόγους και τις αιτίες» που τη γέννησαν, όπως έκανε ο Τζιμ Τζάρμους, για τη «δική» του περίοδο, αυτός έγινε μέρος της περιόδου που περιέγραψε. Χειρότερος, μάλιστα, από την πραγματικότητα! Η οποία, όπως και να 'χει, διέθετε μια κάποια «αγνότητα», ενώ αυτός (αυτο)ηδονίζεται με τη βία που δημιουργεί.

Στην Αμερική του Βιετνάμ και των κοινωνικών διαμαρτυριών και ανησυχιών (φιλειρηνικό κίνημα, άρνηση στράτευσης, «κίνημα» χίπηδων, κ.λπ.), στην περίοδο 1960 - 1970, άρχισαν - «ξαφνικά»; - να ξεφυτρώνουν στις ΗΠΑ, στην αρχή στις μεγάλες πόλεις και μετά σε ολόκληρη την επικράτεια, «μυστήριες» κινηματογραφικές αίθουσες. Ηταν αίθουσες που έπαιζαν «πρωτόγονα» κινηματογραφικά έργα, φθηνές παραγωγές χωρίς καμία καλλιτεχνική αξία, και ...τσόντες! (Περίπου σαν τα «δικά» μας «τσοντάδικα», που στην περίοδο της χούντας (τυχαία, αλήθεια;) έπαιζαν «καουμπόικα» και, ενδιαμέσως, «έριχναν» τις τσόντες, για τις οποίες πήγαιναν οι θεατές).

Τα κινηματογραφικά έργα που παίζονταν σε αυτούς τους κινηματογράφους θέλησε να «μιμηθεί» ο Ταραντίνο. (Σαν κάποιος Ελληνας σκηνοθέτης, με πρόσχημα να θυμίσει, τάχα μου, στους θεατές την περίοδο Γκουσγκούνη (ο φαλακρός «γόης»), να γυρίσει και αυτός μια παρόμοια τσόντα). Μαζί με τον συνάδελφό του Ροντρίγκες, λοιπόν, γύρισαν δυο ταινίες σε μια συσκευασία (από 75΄ ο καθένας), με «παρόμοιο», εκείνων των ταινιών, περιεχόμενο και παρόμοια αισθητική. Στη συνέχεια, όπως κάνουν οι έμποροι, και όχι οι καλλιτέχνες, σκέφτηκαν, γιατί να μη χωρίσουν το πακέτο και η μια ταινία να γίνει δύο! Και το (δι)έπραξαν! Τα 75, περίπου, λεπτά, όμως, δεν έφταναν. Ο Ταραντίνο, με τον οποίο θα ασχοληθούμε, γιατί τη δική του ταινία σχολιάζουμε, τράβηξε μερικές σφήνες, κάποιες πρόσθετες σκηνές, άπλωσε μερικές άλλες, και η ταινία του έφτασε στα αξιοπρεπή 114 ολόκληρα λεπτά. Η μισή ταινία του, δηλαδή, έγινε μια «κανονική» ταινία.

Ομως, πόσο κανονική μπορεί να είναι μια ξεχειλωμένη ταινία; Και, μάλιστα, μια ξεχειλωμένη ταινία, η οποία και όταν ακόμα ήταν «τεντωμένη», δεν είχε τίποτα να μεταφέρει; Φτάνει, τάχα, η αντιγραφή; Ποιος σοβαρός άνθρωπος, και για ποιον λόγο, θα αντιγράψει ένα τίποτα; Για να μας δείξει, πώς είναι το τίποτα; Και οι θεατές, το κοινωνικό περιβάλλον, ο ρόλος αυτών των ταινιών, κ.λπ... Ψιλά γράμματα αυτά για τον κύριο Ταραντίνο. Αυτός έχει βρει μια μηχανή που κόβει δολάρια (ταινίες βίας) και την έχει κουρδίσει μέχρι εξάντλησης. Πιάνει μερικές καλλίγραμμες και όμορφες κοπέλες, τις ντύνει με καυτά σορτς για «μάτι», βρίσκει και έναν τύπο που γουστάρει να σκοτώνει ωραίες, και να η ταινία!

Από το σημείο αυτό και μετά, αρχίζει η ευθύνη του θεατή. Τζιμ Τζάρμους ή Κουέντιν Ταραντίνο; Δεν πρόκειται για δίλημμα. Πρόκειται για συνειδητή πράξη υπεύθυνου ανθρώπου. Σίγουρος για την επιλογή σας (αφήστε τους άλλους να βουρλίζονται, αφού τη «βρίσκουν») καλή διασκέδαση (με την κλασική έννοια της λέξης).

Παίζουν: Κερχ Ράσελ, Ροσάριο Ντόσον, Βανέσα Φερλίτο, Ρόουζ Μακ Γκόουαν, Σίντνεϊ Ταμάια, Πουατιέ Τζόρνταν, Λαντ Μαίρη, Ελίζαμπεθ Γουίνστεντ.