Μιανμάρ, ή αλλιώς Βιρμανία: Μία πλούσια χώρα με λιμοκτονούντες κατοίκους, οι οποίοι φτάνουν τα 50,7 εκατομμύρια, σύμφωνα με στοιχεία του 2005, σε στρατηγική γεωγραφική θέση. Η Δύση στρέφει το βλέμμα της ανατολικά, με κίνητρο τα πλούσια αποθέματα της χώρας σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, πολύτιμους λίθους, χρυσό, αλλά και σ' ένα σταυροδρόμι που συνδέει τη Μέση με την Απω Ανατολή. Ο ιμπεριαλισμός αναζητούσε την κατάλληλη στιγμή να βάλει πόδι στη χώρα που βρίσκεται να συνορεύει σχεδόν με όλη την Ανατολή, καθώς «ακουμπάει» στην Ταϊλάνδη, στην Κίνα, στο Λάος, στο Μπαγκλαντές και την Ινδία.

Και η αφορμή δόθηκε, καθώς χιλιάδες κόσμου κατακλύζουν τους δρόμους της Γιανγκόν (ή Ρανγκούν) και άλλων μεγάλων πόλεων στη Μιανμάρ, σε καθημερινή βάση, τις τελευταίες δύο βδομάδες, διεκδικώντας την ανατροπή της στρατιωτικής δικτατορίας. Σημαντικό ρόλο παίζουν οι βουδιστές μοναχοί (που άρχισαν πρώτοι τη διαμαρτυρία, πιστεύοντας ότι λόγω της θρησκευτικής τους ιδιότητας δε θα τους αντιμετωπίσουν με βία), αλλά η λαϊκή δυσαρέσκεια ήταν και είναι δεδομένη λόγω των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, όπως το τελευταίο κύμα αυξήσεων σε βασικά αγαθά. Οι διαδηλώσεις κατέληξαν σε συμπλοκές με την αστυνομία και το στρατό, που απάντησαν με βία, δακρυγόνα και πυρά. Προκειμένου δε να σταματήσει η δημοσιοποίηση των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα κατά την κατασταλτική επέμβαση του στρατού, διακόπηκαν τα κινητά, το διαδίκτυο και κάθε άλλο μέσο επικοινωνίας, που κρίνεται ότι μπορεί να διαβιβάσει πληροφορίες και κυρίως εικόνες, για το τι συμβαίνει...

Αποτέλεσμα ήταν να χάσουν τη ζωή τους πάνω από εννιά άνθρωποι (σύμφωνα με τα χουντικά ΜΜΕ), ένας Ιάπωνας φωτορεπόρτερ δολοφονήθηκε εν ψυχρώ και δεκάδες να τραυματιστούν και εκατοντάδες να συλληφθούν.

Μετά τη βάρβαρη καταστολή, η «πολιτισμένη Δύση» εξέφρασε το «ενδιαφέρον» της για την κατάσταση στη Μιανμάρ. Η Δύση, που διατηρεί εμπάργκο απέναντι στη χώρα, με πρόσχημα την «αποδυνάμωση της χούντας», ενισχύοντας την εξαθλίωση του λαού και την ενδυνάμωση της δικτατορίας, όπως ανέφεραν και εκπρόσωποι του ΟΗΕ σε εκθέσεις τους, καλώντας το στρατό να σταματήσει τη βία και να προχωρήσει σε ...«εκδημοκρατισμό» του πολιτεύματος. Οι ΗΠΑ επέβαλαν και οικονομικές κυρώσεις, παγώνοντας τα περιουσιακά στοιχεία 14 αξιωματούχων της δικτατορίας, στο έδαφός τους. Η ΕΕ εκφράστηκε διά του Συμβουλίου και του Κοινοβουλίου της, εκφράζοντας την «αλληλεγγύη» της στον αγωνιζόμενο λαό της Μιανμάρ και ανακοινώνοντας την αναζήτηση τρόπων ενίσχυσης των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και των δυνάμεων που αντιμάχονται το καθεστώς.

Γιατί, όμως, ο ιμπεριαλισμός «συμπονά» το λαό της Μιανμάρ και θέλει «δημοκρατία»;

Η Μιανμάρ, όπως ονομάζεται επίσημα από το 1989, υπήρξε βρετανική αποικία από το 1886 έως το 1948. Από το 1948 έως το 1962, περνά στη φάση της «δημοκρατίας», ως «Ομοσπονδία της Βιρμανίας» και από το 1962 μέχρι και σήμερα ζει υπό σκληρό στρατιωτικό δικτατορικό ζυγό. Η δικτατορία επιβλήθηκε με το πραξικόπημα του στρατηγού Νε Γουίν, υπό τη φενάκη του «Βιρμανικού Δρόμου προς το Σοσιαλισμό». Η Δύση, ανάλογα με τα συμφέροντά της, κατά καιρούς στήριξε τη χούντα και ως «ανάχωμα» στο σοσιαλισμό, κηρύσσοντας το εμπάργκο άμα τη εμφανίση των εμπορικών σχέσεων της Μιανμάρ με την Κίνα.

Στη χώρα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Βιρμανίας είναι παράνομο και έχει υποστεί πολλές διώξεις, κατά καιρούς, δε, έχει οργανώσει ένοπλα αντάρτικα. Στη Βιρμανία απαγορεύεται κάθε πολιτική δραστηριότητα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι προηγούμενες διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα στη Βιρμανία, το 1988, πνίγηκαν στο αίμα, κοστίζοντας τη ζωή σε 3.500 ανθρώπους...

Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά σε ανακοίνωση του ΚΚ Βιρμανίας (που καταχωρείται στην ιστοσελίδα του), «τα ενδιαφέροντα της χούντας δεν ταυτίζονται με τα εθνικά ενδιαφέροντα». Σημειώνει την άνοδο των εθνικιστικών τάσεων στη χώρα και προσθέτει ότι η χούντα χαρακτηρίζει «εθνικής σημασίας» την ανακαίνιση των παλατιών, την αναβίωση του βασιλικού τρόπου ζωής και τον εξαναγκασμό του λαού σε τυφλή υπακοή. Υπογραμμίζει, δε, ότι τέτοιες ανισότητες δεν υπήρχαν ούτε κατά την περίοδο της φεουδαρχίας, τονίζοντας ότι οι δικτάτορες εξαπατούν το λαό. Και συνεχίζει: «Δεν μπορούμε να αφήσουμε τη χούντα να καθορίσει το μέλλον της χώρας μας. Το έθνος θα καταστραφεί, αν το εγκαταλείψουμε στα χέρια των στρατιωτικών».

Τέλος, επισημαίνει τον ιμπεριαλιστικό κίνδυνο, ξεκαθαρίζοντας ότι η Μιανμάρ, όπως και κάθε κράτος, χρειάζεται όραμα και όχι επεμβάσεις «τύπου Ιράκ»...

Τη βίαιη αντιμετώπιση των διαδηλώσεων από τη χούντα, καταδίκασε, σε ανακοίνωσή του, και το ΚΚ Ινδίας, του οποίου η χώρα διατηρεί σχέσεις με το καθεστώς, τονίζοντας ότι οι δικτάτορες πρέπει να ακούσουν το λαό. Δηλώνει την αλληλεγγύη του στο λαό που αγωνίζεται για τα δικαιώματά του και καλεί την ινδική κυβέρνηση να πάρει θέση στη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων...

Το ζήτημα των διαδηλώσεων και της βίαιης καταστολής τους συζητήθηκε την Τετάρτη και στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, με την Ουάσιγκτον και τους εκπροσώπους των Βρυξελλών να ζητούν κυρώσεις και δραστικά μέτρα. Υπέρ της «μη επέμβασης» τάχθηκαν Κίνα και Ρωσία, με το επιχείρημα ότι πρόκειται για εσωτερικό θέμα της Μιανμάρ, το οποίο δε χρήζει έξωθεν επέμβασης.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι η συζήτηση για τη Βιρμανία δεν άνοιξε τυχαία. Αντίθετα, είναι η έκφραση των συμφερόντων των ΗΠΑ, που προσπαθούν να ελέγξουν την περιοχή, έναντι της Κίνας. Συγκεκριμένα, στη χώρα δραστηριοποιούνται 26 κινεζικές εταιρείες, οι οποίες συμμετέχουν σε κατασκευαστικά έργα, μεταξύ των οποίων και η δημιουργία αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου, που θα συνδέσουν τη Μιανμάρ με την Κίνα, διευκολύνοντας το Πεκίνο στην εισαγωγή πετρελαίου και αερίου, από τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τη Ν. Αμερική.

Δεδομένης αυτής της δραστηριότητας, των κοιτασμάτων της ίδιας της χώρας, αλλά και της γεωγραφικής της θέσης, το «δυτικό ενδιαφέρον» για τη βία κατά των διαδηλωτών και την ανάγκη εκδημοκρατισμού της χώρας εξηγείται απόλυτα.