Διάλογος προσχηματικός με προαποφασισμένες λύσεις για ανατροπή ασφαλιστικών δικαιωμάτων είναι αυτός που επιχειρεί να στήσει η κυβέρνηση. Ας αφήσει, λοιπόν, τις ψεύτικες διαβεβαιώσεις ότι «τίποτα δεν έχει προαποφασιστεί». Αν αυτό ήταν αλήθεια, η κυβέρνηση το πρώτο που θα έπρεπε να βάλει στο διάλογο είναι το «πώς φτάσαμε ως εδώ». Δεν το κάνει όμως, ακριβώς γιατί θα αποδεικνυόταν πανηγυρικά ότι οι εργαζόμενοι δε φταίνε σε τίποτα και άρα όχι μόνο δε χρωστάνε, αλλά τους χρωστάνε. Και μάλιστα πάρα πολλά, πάνω από 50 δισ. από τη λεηλασία της περιουσίας των Ταμείων τα τελευταία πενήντα χρόνια. Αν η κυβέρνηση είχε «αγνές προθέσεις», το πρώτο που έπρεπε να βάλει στην ατζέντα είναι η γενναία αύξηση των συντάξεων ώστε να πάψουν να είναι συντάξεις πείνας. Αντίθετα, αυτό που προτάσσει είναι να γίνουν όλες οι συντάξεις όπως αυτές που δίνει το ΙΚΑ, δηλαδή συντάξεις πείνας. Αν η κυβέρνηση ενδιαφερόταν για την ενίσχυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, τότε δε θα προχωρούσε στη θεσμοθέτηση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και της μερικής απασχόλησης, άρα και της μερικής ασφάλισης... Τα επιχειρήματα είναι πολλά, το συμπέρασμα είναι ένα. Μόνο στους δρόμους των ταξικών αγώνων οι εργαζόμενοι θα ανατρέψουν την αντιασφαλιστική επίθεση.