Νάτοι, πάλι, οι παιδονόμοι. Διευθυντάδες σχολείων κι άλλοι «καλοθελητές», πήραν τις «βέργες» να συμμορφώσουν, με το στανιό, τους «άτακτους» μαθητές. Τους μαλώνουν συνέχεια, τους βρίζουν σκαιώς, τους απειλούν διαρκώς, τους τιμωρούν σκληρά. Καλούν τον «μπαμπούλα» της αστυνομίας να τους φοβερίσει. Γιατί όλα αυτά; Επειδή, λένε, τα παιδιά αφήνουν τα μαθήματά τους και πάνε στις διαδηλώσεις. Α, μπα! Και γιατί κινητοποιούνται οι μαθητές; «Μύγα τους τσίμπησε» ξαφνικά και τρέχουν, σαν παλαβοί, στους δρόμους; Ετσι, «χωρίς αιτία και δίχως αφορμή», διαμαρτύρονται; Δεν υπάρχουν προβλήματα στα σχολειά τους, όλα να πάνε καλά στην εκπαίδευση και κινητοποιούνται «χάριν παιδιάς»; Μήπως το σχολείο τούς προσφέρει ό,τι χρειάζονται και η πολιτεία τούς διασφαλίζει όσα ονειρεύονται, αλλά είναι «κακομαθημένοι» και κάνουν «αταξίες»; `Η μήπως τους παρακινούν και τους παρασύρουν οι ΚΝίτες;

Μωρέ, για καθίστε καλά! Με ποιο δικαίωμα επιτίθεστε στα παιδιά μας; Τι σόι «εκπαιδευτικοί» είστε εσείς που βαλθήκατε ν' απονεκρώσετε το μυαλό, να βουλώσετε το στόμα, να τιθασεύσετε τη δίκαιη οργή, να πατάξετε την αγωνιστική ορμή, να σβήσετε τα οράματα της μαθητικής νεολαίας; Ποιος σας είπε ότι θέλουμε οι γιοι μας και οι κόρες μας να καταντήσουν όπως καταντήσατε εσείς, βολεμένοι σε μια θεσούλα, υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, υπάκουοι και βολικοί στο «γκουβέρνο», υποτακτικοί και δουλικοί στους αφεντάδες της κάθε εξουσίας; Καταλάβετέ το, επιτέλους. Οι μαθητές βγαίνουν στους δρόμους του αγώνα και επειδή έχουν απορρίψει το δικό σας «πρότυπο» αναξιοπρέπειας και υποταγής. Αν αυτό σας στενοχωρεί, ας προσέχατε.

Σταματήστε να αναμασάτε, σαν μηρυκαστικά ζώα, τη συκοφαντική τροφή που σας ταΐζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες. Δεν είναι «άμυαλα» τα παιδιά που δεν ανέχονται οι φτωχοί γονείς τους να πληρώνουν «τα μαλλιοκέφαλά τους» για τα φροντιστήρια και τα «ιδιαίτερα». Δεν είναι «παρασυρμένοι» οι μαθητές που αγωνίζονται για πραγματικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία, για ένα άλλο σχολείο που θα παρέχει αληθινή γνώση και ουσιαστική μόρφωση και θα διαμορφώνει αξιοπρεπή και περήφανο χαρακτήρα. Δεν είναι «τεμπέληδες και ρεμπεσκέδες» όταν απαιτούν να κάνουν το μάθημά τους, χωρίς να λείπουν καθηγητές, βιβλία, αίθουσες, εργαστηριακός εξοπλισμός. Δεν είναι «τρομοκράτες» όσοι αρνούνται να υποταχθούν στην άθλια πραγματικότητα της εκπαίδευσης και παλεύουν να την ανατρέψουν...

Ναι, ο αγώνας των μαθητών είναι πολιτικοποιημένος, γιατί πολιτική είναι η αιτία των μεγάλων προβλημάτων στην Παιδεία και μόνο πολιτική μπορεί να είναι η οριστική λύση τους. Υπάρχουν, βεβαίως, διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές και πολιτικές προσεγγίσεις ανάμεσα στα παιδιά που αγωνίζονται. Ομως, στην πάλη είναι όλοι μαζί. Κρατώντας ο καθένας τούς προβληματισμούς και τις ιδέες του, συμπορεύονται συλλογικά. Οι αποφάσεις για πολύμορφες κινητοποιήσεις λαμβάνονται σε Γενικές Συνελεύσεις, όπου διαλέγονται, ανοιχτά, ήρεμα, γόνιμα και πειστικά. Κι είναι αυτό ένα σημαντικό και ωφέλιμο «αγωνιστικό μάθημα» που προσφέρουν οι μαθητές στους ίδιους τους δασκάλους τους και σ' όλη την κοινωνία. Οσοι δεν το μελετήσουν, θα χάσουν κι όσοι το απορρίψουν, θα χαθούν...