1. Θεολόγοι, μεταμοντέρνοι φιλόσοφοι πρώην αριστεριστές, ρετάλια από το γαλλικό Μάη, τυπώνουν το ένα μετά το άλλο τα βιβλία τους, σε μιαν απέλπιδα προσπάθεια να αποδείξουν στην εφήμερη πελατεία τους πως το «εγώ» τους είναι το μόνο «καθωσπρέπει» εμπόρευμα που εκπροσωπεί την πραγματικότητα. Αφομοιωμένοι από το κράτος, ευτελίζουν εαυτούς και αλλήλους, προκειμένου να μη χάσουν το «προνόμιο» του παραμυθιάσματος, που απλόχειρα προσφέρει η γερασμένη Δημοκρατία μας. Τι φοβούνται οι Γιανναράς και Ράμφος και δεν τολμούν να κοιτάξουν γύρω τους; Επιμένω: Η πραγματικότητα είναι θέμα όρασης.

2. Αν μπορούν οι Παπανδρέου και Βενιζέλος, έστω για μια στιγμή, να ανακτήσουν την όρασή τους, θα τα έχαναν με την απωθητική εικόνα τους, που φροντίζουν ακαταπαύστως να μεταδίδουν. Αλλά μακάριοι οι πτωχοί στην όραση, γιατί αυτοί πρώτοι θα κληρονομήσουν αρχηγία και ηλιθιότητα, που πάνε χέρι χέρι μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

3. Ολοι ανεξαιρέτως βρισκόμαστε μέσα στην αίθουσα χορού, την οποία χρόνια τώρα έχει αποτυπώσει ο ιδιοφυής Βοβενάγκρ: «Είμαστε υπερβολικά απρόσεκτοι ή υπερβολικά απασχολημένοι με τον εαυτό μας για να εμβαθύνουμε αλλήλους. Οποιοσδήποτε έχει δει μάσκες σ' ένα χορό να χορεύουν φιλικά μαζί και να κρατιούνται χέρι χέρι, χωρίς να γνωρίζονται, για να αποχωριστούν το επόμενο λεπτό και να μην ξαναϊδωθούν ούτε και να νοσταλγήσει η μια την άλλη, μπορεί να σχηματίσει μια ιδέα για τον κόσμο».

4. Η αθλιότητα στο χώρο της Παιδείας είναι αυτή που γεννά τις καταλήψεις. Μάταια προσπαθούν οι γνωστοί κράχτες δημοσιογράφοι να αναλύσουν το φαινόμενο, για να λύσουν μετά τα χέρια των μπάτσων κατά των σπουδαστών. Κανείς από αυτούς τους δημοσιογράφους, που εκπροσωπούν τις γενιές των παραχωρήσεων, δεν καταλαβαίνει κι ούτε έχει καμία σχέση με την περηφάνια των παιδιών. Τους αξίζει όλη μας η περιφρόνηση.

5. Δεν υπάρχει καμία αυθόρμητη πράξη πολίτη που να μη συνοδεύεται από τον ίσκιο του νόμου. Δεν είναι μακριά ο καιρός που θα κυκλοφορούμε με τον Ποινικό Κώδικα υπό μάλης και θα πρέπει ακόμα και σε μιαν απλή συνάντηση στο δρόμο να διαβάζουμε πώς θα πρέπει να χαιρετάμε τον άλλο. Ας θυμηθούμε τι έγραφε ο Μαρξ το Μάη του 1843 στον Ρούγκε: «Μην μου πείτε ότι τρέφω υπερβολική εκτίμηση για τη σημερινή εποχή. Κι αν παρ' όλα αυτά δεν απελπίζομαι, είναι επειδή η απελπιστική της κατάσταση με γεμίζει ελπίδα».

6. Η εμφάνιση ακροδεξιών στο κέντρο του θεάματος παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά μιας φαιδρής επιδημίας. Δεν υπάρχει εκπομπή που να μη φιλοξενεί κάποιον ψυχωσικό έτοιμο να υπερασπιστεί τον Ιωάννη Μεταξά και όλους τους πρώην βασιλείς, αρχής γενομένης από εκείνον που τον δάγκωσε ο πίθηκος και τα τίναξε (παραδόξως όχι ο πίθηκος, αλλά το... μεγαλείο του!). Οσο το εθνικιστικό παραλήρημα ανεβαίνει, τόσο γίνονται εμφανείς οι διαταραχές του ομιλητή στην έκφρασή του (στιγμές αφασίας, λεκτικής κώφωσης με κατάληξη στη μετατρεπτική υστερία). Ο παραληρών έχει ακουστικές ψευδαισθήσεις, με αποτέλεσμα να λέει ασυναρτησίες και να ασχετολογεί. Κι αυτό είναι το μυστικό κάθε εθνικιστή: Η επίμονη υπερεκτίμηση που έχει για τον εαυτό του τού δίνει τον απαραίτητο χρόνο να επικοινωνεί (εκτός από τους εξωγήινους) και με απλούς ανθρώπους (π.χ. σε μια εκπομπή, και να διαστρεβλώνει τα λεγόμενα μέσω δήθεν διαφωνιών, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για νέες ταραχές.