Εκεί, στο 11ο Συνέδριο της ΠΕΑΕΑ, σεργιανούσε, περήφανη, η Ιστορία. Οχι, σαν μνήμη μακρινή, αλλά ως ζώσα πραγματικότητα. Γιατί η γενιά της Εθνικής Αντίστασης έγινε για μια στιγμή και παραμένει, εσαεί, δημιουργός της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Δεν είναι όποια και όποια αυτή η γενιά. Είναι εκείνη που σήκωσε το όπλο στους κατακτητές της πατρίδας και βγήκε στο κλαρί για τη Λευτεριά και τη Λαοκρατία. Που μετουσίωσε σε αγωνιστική δράση την ανθρώπινη έλλειψη προς τα υψηλά ιδανικά και τα μεγάλα οράματα. Που μετέτρεψε το φόβο σε τόλμη, την αδυναμία σε δύναμη, την απογοήτευση σε ελπίδα. Που ταύτισε τη ζωή με την προσφορά, το θάνατο με τη θυσία. Που έστειλε το μήνυμα της ελληνικής λεβεντιάς και αντρειοσύνης στα πέρατα της οικουμένης.

Νάτοι, οι ζώντες πρωταγωνιστές της Ιστορίας. Ορθιοι και ευθυτενείς, έως βαθέος γήρατος. Στις επάλξεις, μέχρι τέλους. Εμειναν λίγοι. Ο χρόνος, χάρος αδυσώπητος και ανάλγητος, πήρε από τη ζωή τούς περισσότερους. Κάθε «φευγιό», μια μεγάλη και δυσαναπλήρωτη απώλεια. Αλλά αυτός ο θάνατος δεν είναι σβήσιμο, είναι μεταφορά στην άσβεστη μνήμη. Θα παραμείνει εκεί, ανεξίτηλη καταγραφή υπόμνησης ενός προσωπικού ανδραγαθήματος και ενός συλλογικού μεγαλείου και θα επαναφέρεται κάθε φορά που οι ανάγκες θα το επιβάλουν και οι περιστάσεις θα το απαιτούν. Διότι αυτά που ονειρεύτηκαν και για τα οποία πάλεψαν οι αγωνιστές της Εθνικής αντίστασης, δεν ήρθαν ακόμα κι είναι μακρύς ο δρόμος του αγώνα «για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση».

Σήμερα, που πολλοί υποστηρίζουν πως παρήλθαν, προ πολλού, «τα χρόνια της αθωότητας» κι άλλοι ισχυρίζονται πως έσβησαν, διαπαντός, τα ιδανικά του αγνού πατριωτισμού και τα οράματα του απελευθερωτικού σοσιαλισμού, η ενεργός παρουσία των μεγάλων πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου στους σημερινούς αγώνες του λαού μας και η άσβεστη μνήμη του έπους της Εθνικής Αντίστασης, που εκείνοι δημιούργησαν, έρχονται να διαψεύσουν, οικτρά, όλους όσοι επιχείρησαν κι επιχειρούν, βιαστικά και ανιστόρητα, να προφητέψουν το «τέλος της Ιστορίας». Και, ταυτόχρονα, είναι μια διαρκής προτροπή για την ενεργοποίηση της κοινωνικής συνείδησης και την ανάληψη της ατομικής ευθύνης, προς όσους, τυχόν, από το χρέος απομακρύνονται και το καθήκον τους αμελούν.

Ο καλύτερος τρόπος απόδοσης τιμής και δόξας στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης είναι η υπόσχεση «άμμες δε γ' εσσόμεθα πολλώ κάρρονες», που έδωσε ο εκπρόσωπος της ΚΝΕ, χαιρετίζοντας το συνέδριο της ΠΕΑΕΑ. Οι νέοι κομμουνιστές νιώθουν την υποχρέωση να αγωνιστούν, με κάθε μέσο και με όλες τις δυνάμεις, για να μάθει η ελληνική νεολαία την πραγματική ιστορία της Εθνικής Αντίστασης, της οποίας εμπνευστής, οργανωτής, καθοδηγητής και αιμοδότης ήταν το ΚΚΕ και για να γίνουν, επιτέλους, πραγματικότητα τα όνειρα εκείνης της αντιστασιακής γενιάς για μια ελεύθερη και σοσιαλιστική Ελλάδα. Ο αγώνας θα είναι μακρύς και δύσκολος, καθώς διανύουμε περίοδο υποχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος. Αλλά, ας μη διαφεύγει από τους «πρόσκαιρους νικητές» του καπιταλισμού ότι «το βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή»...