Η «Περσέπολις» πραγματικά εντυπωσιάζει! Με ένα εξαιρετικά ευγενικό σκίτσο (καλαίσθητες ολόσωμες ανθρώπινες φιγούρες) μας διηγείται, με τη φόρμα των κανονικών ταινιών (με ανθρώπους), την πρόσφατη ιστορία του Ιράν! Πρόκειται για βιογραφική, κατά κάποιον τρόπο, ταινία (η Μαρζάν Σατραπί είναι Περσίδα).

Η ιστορία ξεκινάει τις τελευταίες μέρες του Σάχη και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Μας τη διηγείται ένα μικρό κορίτσι, που στο μεταξύ μεγαλώνει. Από 9 χρόνων που ήταν το 1978, όταν αρχίζει την αφήγησή της η ταινία, σήμερα, πια, είναι μια τριαντάχρονη γυναίκα. Και ζει στο Παρίσι!

Η προοδευτική αστική οικογένεια της αφηγήτριας της ταινίας, για να γλιτώσει τη μικρή κόρη τους από τα καταπιεστικά καθεστώτα που διαδέχονταν το ένα το άλλο (η ίδια οικογένεια είχε διαρκώς θύματα από όλα τα καθεστώτα) τη «φυγάδεψε» στην Ευρώπη! Η μικρή, βέβαια, δεν έκοψε ποτέ την επαφή της με την πατρίδα της. Αντίθετα, κάθε φορά που έβρισκε συναισθηματικές δυσκολίες στο εξωτερικό, έτρεχε πίσω στην Τεχεράνη, για να γιομίσει τις μπαταρίες της. Και μετά, πάλι δυναμωμένη, γύριζε στον «ελεύθερο» κόσμο.

Η ταινία, γενικά, είναι προοδευτική. Η οικογένεια της ηρωίδας είναι και αυτή γενικά προοδευτική. Δυο, μάλιστα, μέλη της οικογένειας (ο παππούς και ο θείος της μικρής αφηγήτριας) εκτελέστηκαν σαν κομμουνιστές (οι οποίοι αντιστάθηκαν στα καταπιεστικά καθεστώτα του πατέρα του Σάχη, του Σάχη, των σημερινών)! Αυτό, όμως, το γενικά προοδευτικό, όταν μιλάμε για την ιστορία, δε φτάνει. Η πολιτική ανάλυση της ταινίας πάσχει από μικροαστισμό. Η ταινία αρκετές φορές κλείνει το μάτι στον «αναρχισμό». Ξέρετε, τον «αναρχισμό» των Εξαρχείων! Τον «αναρχισμό» που χαϊδεύει τα αυτιά.

Ενα άλλο επιλήψιμο σημείο της ταινίας, που την κάνει εξαιρετικά ευάλωτη, και σε συνδυασμό με την αποδοχή και τα βραβεία που αποσπά (βραβείο Κανών, επίσημη πρόταση της Γαλλίας για τα Οσκαρ) ακόμα και ύποπτη για πολλούς, είναι το γεγονός πως δεν παίρνει θέση για την άμεση απειλή που δέχεται σήμερα η πατρίδα της. Η ισοπεδωτική κριτική της δίνει αρκετά όπλα στην αμερικανική προπαγάνδα. Διευκολύνει όλους όσοι θέλουν να πείσουν ότι το σημερινό καθεστώς πρέπει να ανατραπεί. Οχι, βέβαια, από το λαό του Ιράν, αλλά από τους δυτικούς ελευθερωτές. Τους Αμερικανούς και τους λακέδες τους!

Μπορεί οι δημιουργοί της ταινίας να είναι αθώοι! Και μακάρι να είναι τέτοιοι! Να είναι γενικά και κάτω απ' όλες τις συνθήκες φιλελεύθεροι, αφού έτσι επέλεξαν να ζήσουν! Ομως, οι Αμερικανοί έχουν ήδη σηκώσει το όπλο, έχουν οπλίσει και απειλούν το Ιράν. Μια ταινία που μιλάει για την Περσία και δεν αναφέρεται σε αυτήν την απειλή, η οποία από στιγμή σε στιγμή θα πραγματοποιηθεί, είναι, το λιγότερο, προβληματική ταινία!

Ολα τα θετικά, που είπαμε για την ταινία, ισχύουν!