Νέος απεργιακός γύρος σάρωσε, και αυτή τη βδομάδα, τη Γαλλία. Αν και με μικρότερα, όπως υποστηρίζει τουλάχιστον η κυβέρνηση, ποσοστά, οι εργαζόμενοι σε σιδηροδρόμους και Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπως και στις δημόσιες επιχειρήσεις Ενέργειας (ηλεκτρισμός - αέριο), συμμετείχαν στη δεύτερη απεργία ενάντια στα σχέδια κατάργησης των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων που έχουν κατακτήσει. Μάλιστα, τα περισσότερα συνδικάτα στις μεταφορές ψήφισαν για 48ωρη συνέχιση της απεργίας.

Πολλοί συγκρίνουν τις τωρινές κινητοποιήσεις, με τις μεγάλες απεργίες του 1995, όταν οι εργαζόμενοι στους συγκεκριμένους κλάδους, αντιδρώντας σε παρόμοιες προτάσεις, παρέλυσαν επί βδομάδες τη χώρα πετυχαίνοντας κυβερνητική αναδίπλωση. Παρά τις ομοιότητες, όμως, οι διαφορές είναι αρκετές και καθιστούν την τελική έκβαση της σημερινής αντιπαράθεσης κομβική για το τι μέλλει γενέσθαι ως προς τις εργασιακές συνθήκες και τα ασφαλιστικά δικαιώματα στη χώρα.

Ο Νικολά Σαρκοζί μίλησε, εξαρχής, για «σαρωτικές μεταρρυθμίσεις», από το συνταξιοδοτικό των «βαρέων και ανθυγιεινών» μέχρι το χαρακτήρα του δημοσίου τομέα, προκειμένου να καταστήσει ανταγωνιστική τη γαλλική οικονομία στο πλαίσιο των κριτηρίων της Συνθήκης της Λισαβόνας. Μίλησε για «συνολική πολιτική επιλογή», βάζοντας «στοίχημα» ή να εφαρμόσει τα πάντα ή τίποτε. Και όπως λέει, άλλωστε, αποσαφήνισε τις προθέσεις του προεκλογικά και ερμηνεύει την εντυπωσιακή εκλογική του νίκη ως «αποδοχή». Κάτι, που, προς το παρόν, επιβεβαιώνεται από τις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν ένα, διαρκώς μειούμενο, αλλά ακόμη πλειοψηφικό, ρεύμα υποστήριξης στις επιλογές του.

Δεν πρόκειται, βεβαίως, απλώς για αλλαγές στο καθεστώς κάποιων «προνομιακών συνταξιοδοτήσεων». Πρόκειται για το πρώτο βήμα κατάργησης για τη συνολική επίθεση στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα σε όλους τους κλάδους, δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, ανεξαιρέτως. Εφόσον πετύχει, ανοίγει ο δρόμος για τα υπόλοιπα. Η Γαλλική Προεδρία φροντίζει διαρκώς να υπενθυμίζει το πραγματικό διακύβευμα.

Οσο ξεκάθαρη ως προς τα συμφέροντα που εξυπηρετεί εμφανίζεται η γαλλική ηγεσία, τόσο «διφορούμενη» παραμένει η θέση των συνδικαλιστικών ηγεσιών και των σημαντικότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης που βρίσκονται πίσω από αυτές. Τα ισχυρότερα συνδικάτα, όπως η CGT (Γαλλικό ΚΚ), η Force Ouvriere (τροτσκιστική «Εργατική Πάλη») και η CFDT (συμπαθούσα των Σοσιαλιστών) ηγήθηκαν των απεργιών. Διαφωνούν με την κατάργηση του καθεστώτος των «βαρέων και ανθυγιεινών».

Ομως, αποφεύγουν να συνδέσουν τις κινητοποιήσεις με το συνολικό πολιτικό πλαίσιο που θέτει ο Σαρκοζί. Επέλεξαν τον κατακερματισμό, ακόμη και της ενότητας των άμεσα θιγόμενων κλάδων, ζητώντας ξεχωριστές συνομιλίες με κυβερνητική συμμετοχή των συνδικάτων ανά τομέα με τις διοικήσεις των εκάστοτε επιχειρήσεων «για να εξεταστούν οι ιδιαιτερότητες της κάθε περίπτωσης». Μάλιστα, ο επικεφαλής της CGT, του ισχυρότερου συνδικάτου, Μπερνάρ Τιμπό, πρότεινε τη μέρα έναρξης των απεργιών, πάλι, τριμερείς συνομιλίες ανά κλάδο.

Αυτή τη φορά, ο υπουργός Εργασίας το δέχτηκε με τον εκπρόσωπο της Γαλλικής Προεδρίας, Κλοντ Γκεάν, να κάνει «πνεύμα», δηλώνοντας ότι «τα συνδικάτα πρότειναν τη λύση της αποκλιμάκωσης». Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες πιέζονται, πλέον, να «μεταφέρουν» την αντιπαράθεση στο επίπεδο των ελιγμών: «Αν το πλαίσιο διαπραγμάτευσης που θα θέσει το υπουργείο είναι εποικοδομητικό, θα δούμε», απαντούσαν από την κεφαλή της απεργιακής συγκέντρωσης, την ώρα που η κυβέρνηση ξεκαθάριζε ότι «θα συνομιλήσει όταν λήξουν οι απεργίες και με δεδομένο το αδιαπραγμάτευτο των βασικών σημείων».

«Τα συνδικάτα αναζητούν εναγωνίως άλλοθι για να κατευνάσουν την οργή των μελών τους και να ...συρθούν στο διάλογο», εκτιμούσε η «Λιμπερασιόν», ενώ η φιλο-σαρκοζική «Φιγκαρό» πανηγύριζε: «Η αναμέτρηση είναι ολική: Αν επικρατήσει τώρα ο Σαρκοζί, οι σαρωτικές αλλαγές είναι δεδομένες παντού». Την ίδια ώρα, οι Σοσιαλιστές κατηγορούσαν την κυβέρνηση για «τον αυταρχικό τρόπο» προώθησης των «μεταρρυθμίσεων» και το ΚΚ Γαλλίας υπερασπιζόταν τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, θέτοντας, λίγο - πολύ, ως στόχο των κινητοποιήσεων τη διασφάλιση ενός «πραγματικού διαλόγου»!!!

Σαφέστερη εμφανίζεται έως τώρα η θέση των φοιτητικών ενώσεων, που αντιδρούν με καταλήψεις (35 στα 85 Πανεπιστήμια) στο νομοσχέδιο που επιτρέπει τις ιδιωτικές χορηγίες και τη θεσμοθέτηση διδάκτρων, εκτιμώντας ότι «ανοίγει το δρόμο στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης».Οι φοιτητικές ενώσεις δε ζητούν «διάλογο». Ζητούν «απόσυρση του νομοσχεδίου». Πιέζουν για κλιμάκωση και συντονισμό των κινητοποιήσεων με τα συνδικάτα. Συμμετείχαν στην απεργία της περασμένης βδομάδας και θα συμμετάσχουν στην απεργία των δημοσίων υπαλλήλων στις 20 Νοέμβρη.

Μένει να φανεί αν οι εργαζόμενοι θα αντιληφθούν έγκαιρα την εκτονωτική «διάθεση» των συνδικαλιστικών ηγεσιών και αν θα τις πιέσουν για πραγματικά ολική αντιπαράθεση. Αν, τελικά, επικρατήσει η επιλογή του αγώνα ή η λογική του συμβιβασμού με ...«εποικοδομητικό διάλογο».

Με αφορμή τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία, η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, που συσπειρώνει ταξικά εργατικά συνδικάτα από όλο τον κόσμο, αφού χαιρετίζει τον αγώνα των Γάλλων εργαζομένων, τους καλεί σε κλιμάκωση και συντονισμό, να ξεπεράσουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και να αντιπαρατεθούν συνολικά με την πολιτική του κεφαλαίου, που εφαρμόζεται στη Γαλλία και την Ευρωπαϊκή Ενωση.