Δεν ξέρετε τι είναι το 813; Είστε τυχεροί! Γιατί δεν είστε αναγκασμένοι να περιμένετε μέσα στο κρύο μισή και περισσότερη ώρα και αυτό να μη λέει να φανεί! Μερικές φορές, δεν έρχεται ούτε στα 45 λεπτά! Ερχεται όποτε του καπνίσει! Και είναι το μοναδικό λεωφορείο που διασχίζει από δεξιά την Αθήνα. Μιλάμε για γραμμή πρώτης ανάγκης.

Κάθε πρωί, λοιπόν, φεύγω από το σπίτι μου και φτάνω στη στάση τραγουδώντας και χορεύοντας! Δεν έχω λόγους να είμαι δυστυχισμένος! Εχω θάψει το νεκροθάφτη μου, είμαι αισιόδοξος άνθρωπος! Εκεί, όμως, τα πράγματα αναποδογυρίζουν! Από χαρούμενος, γίνουμε «Τούρκος»! Και μαζί με μένα γίνονται «Τούρκοι» και άλλοι γείτονες. Γυναίκες έγκυες, γριές, γέροι, παιδιά.

Από τις 365 μέρες του χρόνου είκοσι, άντε το πολύ τριάντα, να έπεσα πάνω στο λεωφορείο. Ή να περίμενα μόνον πέντε ή δέκα λεπτά! Τις υπόλοιπες μέρες καμία συνέπεια. Το λεωφορείο έρχεται όποτε γουστάρει! Και τα γερόντια πρέπει να προλάβουν τη σειρά στο ΙΚΑ στην Ομόνοια.

Εδώ να κάνω μια διευκρίνιση. Οι βρισιές δεν είναι κάθε μέρα οι ίδιες. Αλλάζουν ανάλογα με τις περιστάσεις! Αν το 813 πέρασε πριν την ώρα του, πριν φτάσω εγώ στη στάση, βρίζω και φτύνω προς τον ουρανό, ξέροντας ότι ο νόμος της βαρύτητας θα μου φέρει βρισιές και φτυσίματα επάνω μου. Και μου χρειάζεται αυτή η τιμωρία, αφού εμπιστεύτηκα τα δρομολόγια! Ας άφηνα νωρίτερα τον Αυτιά να συναγωνίζεται τον Παπαδάκη, και τα δίδυμα της ΝΕΤ και του Mega.

Οταν φτάνω στην ώρα μου και εκείνο αρνείται να έρθει, αλλά εγώ δε βιάζομαι, οι βρισιές μου έχουν σαρκαστικό χαρακτήρα. Κάνω πλάκα με τον εαυτό μου! Τον πειράζω, γελάω, τον μουντζώνω. Κάνω ό,τι κάνει ένας βλάκας, που τον έστησαν στο ραντεβού, που περιμένει απέλπιδα σε ένα πεζοδρόμιο. Οταν, όμως, βιάζομαι και αυτό, όπως είναι φυσικό, συμβαίνει τις περισσότερες φορές, τότε οι βρισιές μου βρωμάνε! Είναι τόσα τα νεύρα μου, που αδιαφορώ αν ακούγομαι! Αλλωστε, σιγά την πρωτοτυπία, όλη η στάση βρίζει φωναχτά και μουντζώνει! Αν κάποιος μας ηχογραφήσει θα διαπιστωθεί ότι έχουμε απόλυτο συγχρονισμό, απόλυτη ταύτιση ήχου και εικόνας, φόρμας και περιεχόμενο. Πολλές φορές, μάλιστα, οι βρισιές μας παίρνουν τη μορφή θεατρικών διαλόγων. «Γιατί δεν έρχεται, ρε»; φωνάζει ο ένας. «Γιατί είναι γαϊδούρια», απαντάει ο άλλος. «Γαϊδούρια είμαστε εμείς που περιμένουμε», παρεμβαίνει ο τρίτος. «Τι να κάνουμε, ρε, να τους μαχαιρώσουμε»; αγριεύει ο τέταρτος.

Και να ξέρετε, δεν τους βρίζω χυδαία μόνον για πάρτη μου. Μόνον για το 813. Τους βρίζω και για εσάς! Για τα δικά σας λεωφορεία. Τους βρίζω για τις έγκυες, τους γέροντες, τα παιδιά. Τους βρίζω για τις χιλιάδες, για τα εκατομμύρια εργατοώρες που χάνονται! Τους βρίζω γιατί τα «λεωφορεία» είναι γαϊδούρια και μόνο από βρισιές καταλαβαίνουν!