Υπάρχει μια κατηγορία πολιτικών όπου γι' αυτούς τα πάντα μετατοπίζονται αποκλειστικά σε ένα πλαίσιο ευρύτερης ακινησίας. Κάθε μετατόπιση είναι συνάρτηση μιας «αναλλοίωτης σταθερής». Γι' αυτούς δεν υπάρχει αλλαγή των κοινωνικών πραγμάτων. Ολα κινούνται στην ίδια προκαθορισμένη τροχιά της ειμαρμένης χωρίς ουσιώδη αλλαγή. Στον αντίποδα αυτής της κατηγορίας βρίσκονται οι πολιτικοί που θεωρούν κάθε κίνηση ως αλλαγή της μέχρι τότε «υπαρκτής». Αυτοί είναι έτοιμοι να θεωρήσουν κάθε κίνηση ως προοίμιο μιας - περίπου - κοσμοϊστορικής αλλαγής. Ετσι, νιώθουν δικαιωμένοι όταν κάτι κινείται έστω κι από ένα απλό φύσημα αγέρα.

Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία πολιτικών. Είναι αυτοί που αδιαφορούν για κάθε υπαρκτή ή ανύπαρκτη κίνηση. Γι' αυτούς έχει σημασία μόνο η διαχείριση της υπαρκτής πραγματικότητας. Κάθε απομάκρυνση από αυτή την εμπειρική αντίληψη τη θεωρούν σαν εγκατάλειψη κι αναχωρητισμό. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει η ελληνική κυβέρνηση. Η έλευση της παγκοσμιοποιημένης «νέας τάξης» υπήρξε και είναι γι' αυτήν κάτι σαν κίνηση κι ακινησία μαζί.

Κίνηση με την έννοια ενός αναπότρεπτου ιστορικού κύματος που είναι μάταιη κάθε ενέργεια εναντίον του, έστω και μιας απλής αντίστασης. Ακινησία με την έννοια ενός θέσφατου το οποίο οι κυβερνώντες θεωρούν, τουλάχιστον πρακτικά, ως αιώνιο ή αγνώστου χρονικής διάρκειας που χάνεται στο απώτατο μέλλον. Ετσι, η κυβέρνηση θεωρεί την πλήρη υποταγή της στα κελεύσματα των ισχυρών όχι μόνο δικαιολογημένη, αλλά και ιστορικά δικαιωμένη.

Πρόκειται για τη γνωστή «θεωρία της προσαρμογής» που, από απλή και σχετικά σύντομη τακτική ανάγκη, γίνεται το άκρον άωτον μιας πολιτικής πεμπτουσίας για ανθρώπους με ανάλογη προδιάθεση πλήρους υποταγής. Σε αυτή τη φιλοσοφική θεώρηση η κυβέρνηση εντάσσει τις ενέργειές της όπως, π.χ., η άρνηση συζήτησης επί των εργασιακών θεμάτων και η ισχυροποίηση του νομοθετικού πλαισίου καταστολής καθώς και οι εξίσου αρνητικές της ενέργειες στο «Γιουγκοσλαβικό» και στις σχέσεις της με την υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Στα ζητήματα αυτά καθώς και σε άλλα, όπως παιδεία, υγεία κλπ., έχουν ειπωθεί πολλά απ' όλες τις πολιτικές πλευρές και θα συνεχίσουν να λέγονται.

Ολο αυτό το διαπλεκόμενο αλισβερίσι θα ήταν χωρίς σημασία εάν δεν έκρυβε την ανάγκη μιας ουσιαστικής σύμπραξης των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων. Αυτή η ανάγκη παραμένει στα αζήτητα πέρα από το συνεχιζόμενο έρπον μουρμουρητό εκ του ασφαλούς στελεχών, κυρίως, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Οι δύσκολες αλλά αξιόλογες προσπάθειες του ΚΚΕ να συσπειρώσει ανάλογες δυνάμεις βρίσκονται ακόμη στην αρχή, με ευοίωνες, είναι αλήθεια, προοπτικές.

Το ζήτημα, επομένως, παραμένει στην ημερήσια διάταξη κι αποτελεί την ουσία και το μέτρο που μετρά την αξία κάθε πολιτικής ενέργειας. Στο ζήτημα αυτό παρεμβαίνει ως συνήθως η αντίληψη πολιτικών κορυφών που θεωρούν τα πάντα ως θέμα καλής ή κακής τακτοποίησης. Είναι οι ίδιοι αυτοί τύποι που στην υπόθεση της δημιουργίας του τότε «Συνασπισμού» τον αρνούνταν πριν το 1989. Οταν, όμως, αυτή η σύμπραξη έγινε αναπότρεπτη, τον αγκάλιασαν και τον έκλεισαν στις ανούσιες αποφάσεις μουχλιασμένων γραφείων ημιμαθών εκκολαπτόμενων ηγετίσκων.

Σήμερα, βέβαια, το κοινωνικό πρόβλημα παίρνει καθολική εθνική διάσταση με οξύτατο πολιτικό χαρακτήρα. Η νερόβραστη πολιτική φασολάδα του χτες δε βρίσκει πολιτική ανταπόκριση και, κυρίως, ουσιώδες πρακτικό αποτέλεσμα. Η ανάγκη μιας κατ' αρχήν συνεύρεσης και κατόπιν πολιτικής σύμπραξης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και προσώπων δε χωρά στο «στενό παπούτσι» ενεργειών προσώπων που έτυχε να γίνουν αρχηγοί εκεί που άλλοι, σε ουσιώδεις καιρούς, αρνήθηκαν το συνασπισμένο μόρφωμα της κατάληξης. Ωστόσο, η συνεύρεση υγιών δυνάμεων και προσώπων παραμένει ως αδήριτη ανάγκη της εθνικής μας ζωής.