Ενας Βρετανός δημοσιογράφος ρωτά έναν μεσήλικα αγρότη, γιατί τις μέρες της δεκαετίας του '70 και του '80, οι άνθρωποι της «τάξης του» δεν υποστήριζαν τους ανθρακωρύχους - μια ερώτηση καθόλου «αθώα», αλλά, αντίθετα, προμελετημένα προκλητική. Και παίρνει μια αποστομωτική απάντηση: «Ο Αρθουρ Σκάργκιλ είχε δίκιο. Τότε εκείνοι υπερασπίζονταν τη βιομηχανία τους, υπερασπίζονταν τις δουλιές τους, τους εαυτούς τους. Και τώρα εμείς πρέπει να υπερασπιστούμε τις δικές μας δουλιές, τη δική μας βιομηχανία, τις δικές μας ζωές».

Καθώς οι αράδες αυτές συντάσσονταν, η Βρετανία εξακολουθούσε να μένει σε κατάσταση πολιορκίας, παρότι οι διαδηλωτές ήραν κάποια από τα μπλόκα τους για να εξυπηρετηθούν επείγουσες ανάγκες (νοσοκομεία, γιατροί, αστυνομικά και νοσοκομειακά οχήματα, κλπ.). «Πήραμε μια ηθική νίκη», έλεγε ένας διαδηλωτής, ευχαριστώντας τον κόσμο «για τη φανταστική υποστήριξη που μας παρείχε».

Το Βέλγιο εξακολουθούσε να βρίσκεται, στο μεγαλύτερο μέρος του, ακινητοποιημένο. Στη Γερμανία οι οδηγοί φορτηγών ετοιμάζονταν για να διαδηλώσουν αργότερα μέσα στο μήνα, καθώς ο καγκελάριος Σρέντερ αρνούνταν να τους ακούσει, πόσο μάλλον να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους.

Στην Ολλανδία, παρά τις μαζικές κινητοποιήσεις που λαμβάνουν κι εκεί χώρα, η «Royal Dutch Shell» ανακοίνωσε νέα αύξηση στα καύσιμα. Στην Ιρλανδία και την Ισπανία, οι κινητοποιήσεις ήταν επί θύραις.

Στην Πολωνία η Ενωση των Μεταφορέων ανακοίνωνε ότι τα 22.500 φορτηγά της θα κινούνται αργά σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Η ρητορική των κυβερνήσεων σ' όλη την Ευρώπη ήταν, μέσες-άκρες, παρόμοια: ανησυχίες για τη λειτουργία των κρατικών δομών, δήλωση αδυναμίας να αντιμετωπίσουν την αύξηση των τιμών των καυσίμων στις «αγορές», εκδήλωση «πράσινων» ευαισθησιών, υπαινιγμοί για πιθανές ελαφρύνσεις ΑΝ τερματιστούν οι διαδηλώσεις. Και όλοι, με μια φωνή, οι σοσιαλδημοκράτες πρωθυπουργοί και ηγέτες αρνούνταν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Λιονέλ Ζοσπέν - που έκανε, κάποιες έστω, παραχωρήσεις προς τους αγρότες και τους οδηγούς.

Στο Μόναχο οι διαδηλωτές απέκλεισαν όχι κάποιο διυλιστήριο ή αποθήκη καυσίμων, αλλά τα... γραφεία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και των Πρασίνων. Με βασικά συνθήματα «Σταματήστε τη ληστεία» και «Οχι άλλο φόρο στα καύσιμα».

Αυτό το ιδιότυπο κίνημα είναι το πιο μεγάλο, πιο «ανεπίσημο» κι αυθόρμητο που η Ευρώπη έχει δει χρόνια τώρα. Είναι άνθρωποι με ελάχιστη πείρα σε κινητοποιήσεις, που αντιμετωπίστηκαν από, π.χ., τους φιλοκυβερνητικούς συνδικαλιστές στη Βρετανία (TUC) ως «κάποιοι που παρανομούν και βάζουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές». Για κακή τους τύχη, τα ίδια ακριβώς λέει και ο Τ. Μπλερ με τους υπουργούς του... Η κατάσταση στη χώρα «μού θυμίζει τη δεκαετία του '70», είπε ένας Βρετανός 51 ετών, ο Στίβεν, αναφερόμενος την πετρελαϊκή κρίση του 1973.

Κι όμως, αυτό το έστω «περίεργο», ετερόκλητο κίνημα, που ένωσε απλώς η άδικη φορολογία σε βάρος του και η αύξηση τιμών των καυσίμων, έβαλε γυαλιά στους συνδικαλιστές, που είχαν ξεχάσει τι μπορεί να κάνει απλώς και μόνο μια απόφαση για δράση...

Κι όχι μόνον αυτό: στη Γερμανία η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών τάχθηκε υπέρ των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης για να αναγκαστεί να λάβει μέτρα υπέρ της μείωσης των τιμών των καυσίμων, όπως έδειξε μια δημοσκόπηση.

Στην Ιταλία, η Cuna, η μεγαλύτερη οργάνωση των ιδιοκτητών φορτηγών, ετοιμαζόταν να κατέβει σε απεργία αν δεν υπάρξει άμεση μείωση των τιμών των καυσίμων. Οι κινητοποιήσεις επεκτείνονταν διαρκώς...