Σχεδόν ένας στους τρεις Ελληνες, ηλικίας 30 έως 40 χρονών, δεν έφτασε ποτέ στο Λύκειο, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε, χτες, το Κέντρο Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ) της ΓΣΕΕ. Συγκεκριμένα, το 28,78% πήγε σχολείο μέχρι τη Γ΄ Γυμνασίου (το 13,63% είναι απόφοιτοι Γυμνασίου, το 13,2% είναι απόφοιτοι Δημοτικού και το 1,95% δε γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση ή εγκατέλειψαν το Δημοτικό).

Από τα στοιχεία φαίνεται ότι στους νομούς που έχουν υψηλό ποσοστό αγροτικού πληθυσμού είναι ιδιαίτερα μειωμένο το ποσοστό επιτυχίας των αποφοίτων Λυκείου στην ανώτατη εκπαίδευση.

Την ίδια στιγμή, τα ελληνικά νοικοκυριά δαπανούν 4.371,3 εκατ. ευρώ το χρόνο (σύμφωνα με μετρήσεις του ΚΑΝΕΠ για το 2004-2005) για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Το ποσό καταμερίζεται ως εξής: 18,4% στην προσχολική αγωγή και την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, 30,8% στη δευτεροβάθμια, 33% στην τριτοβάθμια, 3% στη μεταδευτεροβάθμια, 8,1% σε βιβλία, βοηθήματα και σχολικά είδη και 6,7% σε ωδεία, γυμναστήρια κ.ά.

Κι όμως, αυτή τη σκληρή πραγματικότητα που καταγράφει η στατιστική, η "Ακαδημία των Εργατοπατέρων", το περίφημο "ΚΑΝΕΠ" της ΓΣΕΕ, την χρησιμοποιεί για να καταλήξει - όχι για πρώτη φορά - σε ένα συμπέρασμα που ενισχύει τις κυρίαρχες αντιδραστικές αλλαγές στην Παιδεία: Προτείνει ακόμα περισσότερο διαφοροποιημένη εκπαίδευση, που σημαίνει ταξικά διαφοροποιημένη σε βάρος των παιδιών της εργατικής τάξης. Προτείνει, επί της ουσίας, διάσπαση του ενιαίου χαρακτήρα της εκπαίδευσης και δημιουργία σχολείων πολλών ταχυτήτων με ακόμα πιο ταξικό χαρακτήρα. Μέσα, δηλαδή, απ' το θέμα «Φτώχεια - Εκπαίδευση και κοινωνικές ανισότητες» προτείνει διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων!

Πώς το κάνει; Αθωώνει την εφαρμοζόμενη εκπαιδευτική πολιτική που σπρώχνει τα παιδιά της εργατικής τάξης έξω απο την εκπαίδευση και υποστηρίζει ότι χρειάζεται «μια πολιτική που οφείλει να εξειδικεύει, να ιεραρχεί, να προτάσσει, να στηρίζει, να επιμορφώνει όλους, αλλά ταυτόχρονα - μαζί με την τοπική κοινωνία - οφείλει να επικεντρώνεται κατά προτεραιότητα σε εκείνες τις περιοχές που οι ποιοτικοί και ποσοτικοί δείκτες υστερούν σημαντικά». Δεύτερον, συνδυάζει τους οικονομικούς και εκπαιδευτικούς δείκτες σε επίπεδο νομού και καταλήγει σε «γκρίζες ζώνες εκπαίδευσης» που υποτίθεται πρέπει να έχουν προτεραιότητα.

Ηδη ο «Ρ» έχει επισημάνει το παράδειγμα της Γαλλίας, όπου έχουν εφαρμοστεί οι ζώνες εκπαιδευτικής προτεραιότητας και οδήγησαν τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων σε πιο γρήγορο αποκλεισμό απ' την εκπαίδευση και τα «πέταξαν» στην κατάρτιση. Στα σχέδια αυτά, που σκοπό έχουν να μπει ακόμα περισσότερο το κεφάλαιο μέσα στην εκπαίδευση, θα «συμβάλει» και η λεγόμενη «αποκεντρωμένη» εκπαίδευση που προτείνεται απ' το δικομματισμό. Η μεταφορά, δηλαδή, της ευθύνης της εκπαίδευσης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και η δημιουργία σχολείων πολλών ταχυτήτων που θα εξαρτώνται απ' τις χορηγίες του κεφαλαίου.