Για την επόμενη Τετάρτη είναι προγραμματισμένη η πρώτη διαπραγματευτική συνάντηση ανάμεσα στη ΓΣΕΕ και τις εργοδοτικές ενώσεις για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ). Η αντίστοιχη διαπραγμάτευση του 2006 είχε καταλήξει ύστερα από έξι συναντήσεις στην υπογραφή διετούς ΕΓΣΣΕ, με «αυξήσεις» ύψους 0,77 ευρώ μεικτά στους μισθούς και τα μεροκάματα, βυθίζοντας το λαϊκό εισόδημα στα Τάρταρα της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου και των «αντοχών της οικονομίας». Την υπογραφή της ΕΓΣΣΕ είχαν τότε χαιρετίσει τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ.

Με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα και με συναντίληψη σε βασικά ζητήματα που σχετίζονται τόσο με τις μισθολογικές, όσο και με τις θεσμικές παραμέτρους της Σύμβασης, βιομήχανοι και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προσέρχονται και φέτος στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Τα χαρτιά είναι ορθάνοιχτα και επιτρέπουν στους εργαζόμενους να βγάλουν χρήσιμα και αναγκαία συμπεράσματα για το ρόλο των «κοινωνικών εταίρων» σε βάρος των δικαιωμάτων και των σύγχρονων αναγκών τους. Κυβέρνηση, ΣΕΒ και συνδικαλιστική πλειοψηφία έχουν ήδη καταθέσει τις προτάσεις τους για τη Σύμβαση, αποκαλύπτοντας τη στρατηγική τους σύμπνοια.

Η κυβέρνηση, μέσω του υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών, απηύθυνε παραίνεση στις δύο πλευρές να καταλήξουν σε Σύμβαση διάρκειας μεγαλύτερης ακόμα και των δύο ετών, για να εξασφαλιστεί η οικονομική σταθερότητα. Το ίδιο αίτημα υπερασπίστηκε και ο ΣΕΒ με το «μανιφέστο» που απέστειλε μέσα στη βδομάδα και με το οποίο, ούτε λίγο, ούτε πολύ ζητάει την κατάργηση επί της ουσίας της ΕΓΣΣΕ, η οποία θα εφαρμόζεται κατά περίπτωση, την ενίσχυση κάθε μορφής ελαστικής απασχόλησης και διά βίου κατάρτισης, την αποδοχή από μέρους των εργαζομένων του κλεισίματος επιχειρήσεων και της απώλειας θέσεων εργασίας ακόμα και τον εξοβελισμό των συνδικάτων από τους χώρους εργασίας και την αντικατάστασή τους από κοινά με τους εργοδότες όργανα.

Τι απαντάει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ; Οχι μόνο ζητάει αυξήσεις στα όρια του πληθωρισμού και της αύξησης της παραγωγικότητας, αλλά επιπλέον προτείνει τη νομιμοποίηση επί της ουσίας της μερικής απασχόλησης (ζητώντας ποσοστιαία κατοχύρωση ανά επιχείρηση), πλήρη απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων και διευθέτηση του χρόνου εργασίας μέσω των Συμβάσεων. Αυτή είναι η «συμμαχία των προθύμων» μπροστά στη μάχη των Συμβάσεων, που για τις ταξικές δυνάμεις βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Βιομήχανοι και κυβέρνηση, έχοντας στο πλευρό τους τη συνδικαλιστική πλειοψηφία, διαμορφώνουν από κοινού το μέτωπο που στέκεται στον αντίποδα των εργατικών συμφερόντων. Εκεί πρέπει να στρέψουν τα πυρά τους οι εργαζόμενοι, δίνοντας κι αυτή τη μάχη με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ, το πλαίσιο των σύγχρονων αναγκών τους.