«Η ευρωπαϊκή εμπειρία δεν μπορεί να εξηγηθεί από τη συμμετοχή στην ευρωζώνη. Ορισμένες χώρες ωφελήθηκαν, άλλες πάλι όχι. Ορισμένες μπορεί να είχαν ωφεληθεί εάν έμεναν εκτός»... Τα παραπάνω δήλωσε από την Οξφόρδη ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφης, στο πλαίσιο ομιλίας για την «παγκοσμιοποίηση και το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο», χρησιμοποιώντας διαφορετική ορολογία από αυτή που συνήθως χρησιμοποιούν, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, οι κάθε είδους απολογητές της λεγόμενης σύγκλισης και καπιταλιστικής ολοκλήρωσης στην ΕΕ.

Γεγονός είναι ότι η ουσία της εφαρμοζόμενης πολιτικής παραμένει στο ακέραιο και η διαπιστωνόμενη ανισόμετρη ανάπτυξη ανάμεσα στα κράτη της ευρωζώνης χρησιμοποιείται ως ένα ακόμη άλλοθι για την παραπέρα ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου στο πλαίσιο της Στρατηγικής της Λισαβόνας.

Ο Γ. Αλογοσκούφης, πριν περάσει στο «διά ταύτα», σημείωσε πως «υπάρχουν στοιχεία ότι αυξάνεται η αβεβαιότητα», για να προσθέσει πως υπάρχουν «μεγάλες διαφορές στην αποτελεσματικότητα του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου ανάμεσα στις χώρες», για να συμπεράνει ότι «δεν υπάρχει ένα ενιαίο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο».

Για τον υπουργό της ΝΔ κοινός παρονομαστής της εφαρμοζόμενης πολιτικής στην ΕΕ θα πρέπει να είναι η «μεταρρύθμιση της κοινωνικής ασφάλισης», που σύμφωνα με τον ίδιο «συνεχίζει να είναι πρώτη προτεραιότητα στην Ευρώπη, ακριβώς για να αποφευχθεί μια δημοσιονομική κρίση μεσοπρόθεσμα». Με άλλοθι τις ίδιες, τις δικές τους, έμμεσες ομολογίες γύρω από τα αδιέξοδα και τις αντιθέσεις της εφαρμοζόμενης πολιτικής, επιχειρούν τη γενίκευση της επίθεσης σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Αποκαλυπτική ήταν η τοποθέτηση του Γ. Αλογοσκούφη, σύμφωνα με τον οποίο η «βιωσιμότητα του ευρωπαϊκού κοινωνού μοντέλου» έχει ως βασικό παράγοντα την «έκταση στην οποία τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης μπορούν να γίνουν βιώσιμα, ενόψει της γήρανσης του πληθυσμού»...

Είναι απόλυτα φανερό το γεγονός ότι η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται να ξεδιπλώσει την αντιασφαλιστική επίθεση. Αυτήν την πολιτική έρχονται να εξυπηρετήσουν οι «ακαδημαϊκού» χαρακτήρα νύξεις γύρω από τις δυσκολίες της καπιταλιστικής «ολοκλήρωσης» στην ευρωζώνη, λες και αυτές έχουν να κάνουν με τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων. Η πολιτική τους - ανεξάρτητα από τις όποιες λεκτικές και άλλες προφάσεις επιλέγουν κάθε φορά - παραμένει στο μονόδρομο της ενίσχυσης της πλουτοκρατίας.