-- Τόσα χρόνια μια ανάσα, που τη μοιραστήκατε με χιλιάδες κόσμου...

«Είναι η διαδρομή μου τα τελευταία είκοσι χρόνια, από τους "Τερμίτες" και μετά. Χωρίζεται σε δύο δεκαετίες. Το '88 κάναμε την τελευταία περιοδεία με τους "Τερμίτες" και από τότε ξεκίνησε η μοναχική μου ιστορία. Το '98 ήταν η συναυλία για τα δέκα χρόνια μετά τους "Τερμίτες", στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Τώρα σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω μια πανηγυρική έκδοση, πρώτο για να βάλω σ' ένα καζάνι όλα αυτά που έχω κάνει και δεύτερο γιατί νομίζω ότι έχει πια κλείσει ένας κύκλος έντονος, καλός, εποικοδομητικός, χρήσιμος, ο οποίος μου απέφερε πάρα πολλά».

-- Οταν κλείνει ένας κύκλος, ξεκινάει ένας καινούριος...

«Προφανώς, ναι. Απλώς, ο καινούριος δεν έχει ακόμη ξεκινήσει. Ο προηγούμενος θα ολοκληρωθεί με μεγάλη συναυλία που θα κάνω το καλοκαίρι όπου θα τραγουδήσουν όλοι όσοι παίξαμε μαζί αυτά τα χρόνια, είτε σε λάιβ είτε σε δίσκους. Γύρω στους τριάντα ανθρώπους, γι' αυτό και η συναυλία θα είναι σε δυο βραδιές. Παράλληλα, θα τελειώσουμε το πρόγραμμα με τους Βασίλη, Ζουγανέλη, Μπουλά και Σταρόβα, όπου γίνεται της μουρλής. Δεν μπορώ να εξηγήσω την τόσο μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου. Φαίνεται ότι προσφέρουμε κάτι που δεν μπορώ να συλλάβω εντελώς. Πράγματι έχει μια αλήθεια, πολλή πλάκα, είναι συνεπές σ' αυτό που κάνουμε χρόνια. Ξεκινήσαμε για τρεις μήνες στο "Ζυγό", αλλά ανακαλύψαμε ότι το διάστημα δεν ήταν επαρκές και μεταφερθήκαμε στην "Ακτή Πειραιώς", όπου γίνεται σκοτωμός. Εκεί θα παίξουμε μέχρι τον Απρίλιο και μετά θα πάμε στη Θεσσαλονίκη. Μετά και από τη μεγάλη συναυλία που προγραμματίζω το καλοκαίρι, πρέπει ν' αποφορτίσω λίγο το κλίμα».

«Καταρχήν θέλω να κάνω διακοπές και να καθίσω να σκεφτώ. Ετοιμάζω ένα δίσκο με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, που τα γουστάρω από παιδί, με μικρά ακουστικά σύνολα. Θα συνεργαστώ με τους "Ακτιβ Μέμπερ" και ένα σύνολο από τη Νορβηγία. Θέλω να χαμηλώσω λίγο τους τόνους, να παίξω σε πιο μικρούς χώρους, με λιγότερα βατ. Εξάλλου, ό,τι είχα να πω τα είπα. Προετοιμάζοντας το CD και ξανακούγοντας τα τραγούδια για να επιλέξω, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω τίποτα άλλο να πω σ' αυτό το στιλ. Νιώθω ότι έχω εξαντλήσει τα όριά μου μουσικά, σαν φόρμα. Νομίζω ότι αν συνεχίσω, θα επαναλαμβάνομαι. Νιώθω την ανάγκη ν' αλλάξω. Και δε μ' ενδιαφέρει καθόλου το κόλπο της επιτυχίας. Εξάλλου, μέχρι σήμερα, μαζί με τους "Τερμίτες", μιλάμε συνολικά για 15 άλμπουμ. Αυτό μεταφράζεται σε τουλάχιστον 200 τραγούδια, εκτός από τα τραγούδια που έγραψα για άλλους και σε 2.000 εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο. Στο τέλος θα με βαρεθεί ο κόσμος. Και για να μην το κάνει ο κόσμος, το κάνω εγώ».

-- Με ποιο σκεπτικό έγινε η επιλογή των τραγουδιών του δίσκου;

«Στο άλμπουμ περιλαμβάνονται 36 τραγούδια που προέρχονται απ' όλους τους δίσκους μου και χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες. Υπάρχει κι ένα καινούριο, αυτοβιογραφικό τραγούδι, αφιερωμένο στη γυναίκα μου - αυτό το χρωστούσα στον εαυτό μου. Τα τραγούδια μπήκαν με την εξής λογική: Υπάρχουν καμιά δεκαριά που έγιναν μεγάλες επιτυχίες και δε θα μπορούσαν να λείπουν ("Διδυμότειχο", "Σκόνη", "Πόσο σε θέλω", "Γάτος", "Νότος", "Τιτανικός" κλπ.), κάποια άλλα που έγιναν αγαπήθηκαν στο χρόνο και αποτελούν το υπόβαθρο αυτού που έκανα, και μια άλλη σειρά τραγουδιών που μπορεί να μην έγιναν επιτυχίες, αλλά με αντιπροσωπεύουν πολύ στον τρόπο γραφής και σκέψης, καθώς εκφράζουν απολύτως αυτά που ήθελα να πω στη δεδομένη στιγμή που γράφτηκαν ("Παράτα μας", Ιπτάμενο χαλί..." κ.ά.)».

-- Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σας τραγούδι και ποια συνεργασία σάς έχει σημαδέψει;

«Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το "Πόσο σε θέλω", γι' αυτό κλείνω με αυτό και τις συναυλίες μου. Οσον αφορά στις συνεργασίες μου, θα έλεγα αυτή με τον Τσακνή. Ηταν πολύ παραπάνω από συνεργασία αυτό που κάναμε. Γνωρίστηκα μαζί του σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου σε προσωπικό επίπεδο. Δεθήκαμε πολύ, ειλικρινά δεν ξέρω πώς έγινε αυτό το πράγμα... Με πάντρεψε, βάφτισε την κόρη μου... Παίξαμε δέκα χρόνια μαζί, χειμώνα - καλοκαίρι... Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να σταματήσουμε... Μετά ξαναβρεθήκαμε στη σκηνή και σίγουρα θα ξαναβρεθούμε. Εν κατακλείδι, αυτή η πορεία μού έδωσε, εκτός από κάποια τραγούδια που έμειναν στον κόσμο, τη δυνατότητα να ζήσω αξιοπρεπώς. Ευλογάω την τύχη μου που μπορώ να ζω αξιοπρεπώς από οικονομική άποψη, κάνοντας την τρέλα μου, κάνοντας αυτό που αγαπώ. Το σπουδαιότερο απ' όλα όμως είναι ότι γνώρισα δέκα ανθρώπους που άξιζαν τον κόπο και είναι φίλοι μου».

-- Πώς κρίνετε το προφίλ της σημερινής ροκ σκηνής;

«Πάντα το ροκ χωριζόταν σε δύο κατηγορίες. Υπήρχε μια κατηγορία ανθρώπων που ήταν ινστρούκτορες, άσπιλοι, που πάντα ήταν στην απέξω. Αν θέλαμε το ροκ να είναι μόνο έτσι, δε θα υπήρχαν οι "Ρόλινγκ Στόουνς", ούτε οι "Πινκ Φλόιντ". Θα υπήρχαν μόνο τα κλαμπάκια και οι "Σεξ Πίστολς" που κάνανε μια επανάσταση και οι μισοί πεθάνανε από ναρκωτικά. Δεν ανήκαμε ποτέ σε αυτή την κατηγορία. Εμείς κάναμε μια κατηγορία που ξαφνικά έγινε πολύ ιν και πούλαγε πολύ. Τώρα θέλουν οι άλλοι να λένε ότι δεν είμαστε ροκ; Με γεια τους με χαρά τους! Εδώ, για τον Παπακωνσταντίνου, για να φτάσουν στο σημείο να τον δεχτούν σαν ρόκερ, δεν ίδρωνε τ' αυτί τους. Του Βασίλη του χρωστάω πολλά. Από αυτόν μάθαμε να πηγαίνουμε στις συναυλίες και να μαζεύεται χιλιάδες κόσμου. Ανοιξε μια σκηνή ολόκληρη, που την προχωρήσαμε εμείς, οι Κατσιμίχα, "Φατμέ", Πορτοκάλογλου, Καζούλης, Ζιώγαλας, "Πυξ Λαξ"... Τι να κάνουμε; Ν' αποποιηθούμε εμείς τον όρο της ροκ για να τον έχουν κάποια γκρουπ που παίζουν σε κάποια σινεμά; Μην τρελαθούμε κιόλας!

Σήμερα, το ελληνικό ροκ, αυτό που ξεκινήσαμε ακούγοντας "Σόκρατες" και Σαββόπουλο, γράφοντας τραγούδια μόνοι μας, κοιτάζοντας πολύ το στίχο, παίζοντας πολλή μπαλάντα, κάνοντας πολλών ειδών πράγματα, πιστεύω ότι έχει τελειώσει. Αν σταματήσει ο Βασίλης, ο Τσακνής, εγώ, ο Πορτοκάλογλου, ο Κατσιμίχας, ο Πλιάτσικας και δυο τρεις καινούριοι... Δεν επαρκούν δυο τρεις για να κρατηθεί μια σκηνή... Η σκηνή θέλει πολύ κόσμο. Τελειώνει η υπόθεση στον Θηβαίο, στον Πασχαλίδη... Δε βγαίνει κάτι καινούριο. Οι καινούριοι βάζουν ένα πέτσινο παντελόνι, ένα σκουλαρίκι στ' αυτί και πηγαίνουν και τραγουδάνε λαϊκά στην παραλία. Αυτό είναι το κόλπο σήμερα, δυστυχώς...

Κι εμείς αντί να κοιτάξουμε πώς θα σώσουμε την κατάσταση, προσπαθεί ο καθένας να περιχαρακωθεί στη δική του ασφάλεια. Ετσι, όμως, χάθηκε το παιχνίδι. Μόνο αν γίνονται κάθε χρόνο δυο τρία πράγματα σαν αυτό που παρουσιάζουμε αναβιώνοντας το "Αχ Μαρία" ή αυτό που κάνουν ο Ξυδούς με τον Κατσιμίχα, μπορεί να βγει η υπόθεση στο προσκήνιο. Να δημιουργηθεί μια κίνηση, όπου οι παλιοί θα παίρνουν δίπλα τους και δυο τρεις καινούριους, ώστε μαζί να προχωράνε την κατάσταση. Αλλιώς τελείωσε η ιστορία. Το δηλώνω εγώ, που δεν έχω να κερδίσω τίποτα και μόνος μου λέω "παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω"...».

-- Και οι δισκογραφικές δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον...

«Δεν υπάρχουν δισκογραφικές. Τελούν σε πλήρη σύγχυση, πνέουν τα λοίσθια. Παρατηρώ πάντως ότι δεν υπάρχει διάθεση στα σημερινά παιδιά ν' ακούσουν όχι καλή μουσική, αλλά καλά τη μουσική. Εμείς πιτσιρικάδες είχαμε μανία με τα στερεοφωνικά - σ' αυτά μάθαμε ν' ακούμε καλά μουσική, ν' ακούμε μπάσα, πρίμα, καθαρά το στίχο... Τα παιδιά σήμερα ακούνε μουσική από το κινητό».

Αναφερόμενος στη σημερινή κατάσταση ο Λ. Μαχαιρίτσας δηλώνει: «Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να φωνάζεις. Μήπως έτσι ξυπνήσουν κάποιοι και αντιδράσουν. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ουρλιάζω - με απόγνωση. Είναι βιασμός αυτό που γίνεται. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Αλλά κυριαρχεί η πειθηνιότητά μας, το πώς θα τη βολέψουμε. Ο καναπές μάς έχει ρουφήξει... Την ίδια στιγμή παίρνονται αποφάσεις... για το "καλό" μας, όπως λέει το τραγούδι του Μηλιώκα. Σου απαγορεύουν για παράδειγμα να καπνίζεις. Το κάνουν για το καλό μας; Στην Αγγλία, από τη μία απαγορεύεται το τσιγάρο και από την άλλη μες στα κλαμπ μοιράζουν ναρκωτικά. Αυτά γίνονται με τη λογική ότι για το καλό σου θα κάνεις αυτό που θέλω εγώ, θες δε θες... Οσοι καταλαβαίνουν την κατάσταση ας βγαίνουν να φωνάζουν. Εγώ θα βγαίνω και θα γκρινιάζω, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Κι επειδή έχω μια κόρη 14 χρόνων και τρομάζω για το πώς θα μεγαλώσει, τη βάζω να γκρινιάζει κι αυτή από τώρα...».