Από πρόσφατη διαδήλωση στην πόλη Κίροφ ενάντια στις αυξήσεις των δημοτικών τελών

Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από άρθρο του Β. Τιούλκιν, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εργαζόμενη Ρωσία» κι αφορά την τελευταία δημόσια τοποθέτηση του Β. Πούτιν, στην οποία παρουσίασε τον απολογισμό της προεδρίας του και τους προγραμματικούς στόχους έως το 2020, που δεσμεύτηκε ν' ακολουθήσει κι ο «διάδοχός» του Ντ. Μεντβέντεφ.

Η ομιλία του Πούτιν ήταν όχι μόνο μεγάλη σε μέγεθος και αξιώσεις, αλλά και σε προγραμματικούς στόχους, επειδή αναφέρεται σε μια περίοδο έως το 2020(...).

Ο Ιβάν Μέλνικοφ, Α' αντιπρόεδρος της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ) είπε σχετικά τα εξής: «Η ομιλία του Βλ. Πούτιν ήταν αρκετά πλήρης, συγκροτημένη, σαφής. Οι στόχοι κι οι προτεραιότητες κατ' αρχήν τοποθετήθηκαν σωστά». Αν και εξέφρασε επιφυλάξεις πως, «δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με τις εκτιμήσεις περί επιτυχιών της εξουσίας στην καθοδήγηση της χώρας από το χάος της δεκαετίας του '90», συμπλήρωσε ότι «οι στόχοι που εκφωνήθηκαν από τον Πούτιν με την ιδιότητα του σχεδίου στρατηγικής ανάπτυξης αντιγράφτηκαν από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΚΚΡΟ».

Σ' αυτές τις συνθήκες καθήκον μας είναι να δώσουμε τη δική μας θεώρηση για την τοποθέτηση Πούτιν, καθώς και να εξηγήσουμε την ουσία του φαινομένου. Κατ' αρχήν, θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε πως: «Οι άνθρωποι ήταν πάντα και θα είναι πάντα τα απλοϊκά θύματα της απάτης και της αυταπάτης στην πολιτική, όσο δε θα μάθουν ν' αναζητούν πίσω από τις διάφορες ηθικές, θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές φράσεις, διακηρύξεις, υποσχέσεις, τα συμφέροντα τούτων ή εκείνων των τάξεων» (ΛΕΝΙΝ).

Η κατάσταση πολύ εύκολα ξεκαθαρίζει όταν αναλύουμε αυτή την αξιόλογη ομιλία από ταξική άποψη. Ολη η ραδιουργία, στην οποία έμπειρα οικοδομήθηκε το διάγγελμα του Πούτιν, στρέφει τη μνήμη των ανθρώπων στην τρομερή δεκαετία του '90. Μας κάλεσε να θυμηθούμε σε ποια αποτρόπαια κατάσταση βρίσκονταν η χώρα μετά τη διακυβέρνηση Γιέλτσιν. Τι ακαταστασία! Τι ανομία! Τι χάος! Να και χρεοκοπία του κράτους, κι η φτώχεια, η κοινωνική διαφοροποίηση, η εξουσία των ολιγαρχών, η θνησιμότητα πάνω από κάθε όριο, αναφωνώντας πως «η πλούσια Ρωσία μετατράπηκε σε χώρα φτωχών».

Και στη συνέχεια εμφανίζεται ο Β. Πούτιν σε φωτεινά χρώματα κι επιδεικνύει τις επιτυχίες του στα 8 χρόνια. Τη σταθεροποίηση, τις επιτυχίες και καλυτέρευση σε σύγκριση με εκείνο που κληρονόμησε. Και παραπέρα ο Πρόεδρος στην ομιλία του περιγράφει το τι και πώς πρέπει να επιδιώξουμε στο μέλλον, ότι οπωσδήποτε προσανατολιζόμαστε στο δρόμο του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης, των νέων τεχνολογιών.

Από ταξική άποψη, όλα αυτά τα σωστά συνθήματα, η ακριβής διαπίστωση των γεγονότων, οι αναμνήσεις για το θλιβερό παρελθόν καθώς κι η σημερινή πραγματικότητα παίρνουν τη θέση τους όταν εμείς διαπιστώνουμε πως ο Πούτιν κι ο Γιέλτσιν, στην ουσία, υλοποιούν την ίδια ταξική γραμμή. Ο Πούτιν είναι ο Γιέλτσιν σήμερα, στις σημερινές απαιτήσεις της αστικής αντεπανάστασης. Η καταστροφή που δημιούργησε ο Γιέλτσιν στη Ρωσία εξηγείται με το ότι εξασφάλιζε τη διάλυση του σοσιαλισμού καθώς και το πέρασμα στον αστικό δρόμο ύπαρξης. Γκρέμιζε το σοβιετικό σύστημα, πραγματοποιούσε την ιδιωτικοποίηση, αψηφώντας όλους τους νόμους, προωθούσε τις σχέσεις της ατομικής ιδιοκτησίας καθώς και δημιουργούσε το παρασιτικό στρώμα ως θεμέλιο της καινούριας εξουσίας, μοίραζε αριστερά και δεξιά κυριαρχικά δικαιώματα, απαγόρευσε το ΚΚΣΕ, κανονιοβόλησε το Κοινοβούλιο κλπ. Ο Γιέλτσιν εκπλήρωσε την αποστολή του, και η «οικογένεια» διάλεξε διάδοχο.

Το καθήκον του Πούτιν ήταν να στεριώσει τους κατακτημένους στόχους και να βάλει τάξη. Την τάξη που βοηθά να εξασφαλίζεται η λειτουργία του αστικού καθεστώτος. Να εξασφαλίσει, όπως αυτοί θεωρούν, πως δε θα υπάρξει παλινδρόμηση των αλλαγών που έγιναν. Να διευρύνει το κοινωνικό στρώμα που επιβιώνει από την εκμετάλλευση του λαού και του πλούτου της Ρωσίας. Η τάξη αυτή ονομάζεται δικτατορία του κεφαλαίου (της αστικής τάξης).

Σε όλους τους αναστεναγμούς του Πούτιν, για το πώς ήταν πριν όταν όλα γκρεμίστηκαν, αρκεί να τεθεί η απλή ερώτηση: ποιος φταίει, πού είναι οι υπεύθυνοι; Ο Πούτιν δε δίνει την απάντηση, αλλά εμείς την ξέρουμε. Οπως ξέρουμε ότι με το πρώτο του διάταγμα ο «διάδοχος» εξασφάλισε την ασυλία του Γιέλτσιν, του «πατέρα» όλης της ακαταστασίας. Στη συνέχεια άρχισε να βάζει «τάξη», χωρίς να αλλάζει την ουσία της κατάστασης, που εκπροσωπούσε ο Γιέλτσιν.

Ετσι, παρά τους αναστεναγμούς για την προηγούμενη πανίσχυρη εξουσία των ολιγαρχών, στην πραγματικότητα οι κύριοι αυτοί έμειναν, κανένας δεν τους πείραξε! Και επιπλέον, επί διακυβέρνησης Πούτιν αυτό το στρώμα των υπέρ πλούσιων αυξήθηκε κάμποσες φορές, η κοινωνική διαφοροποίηση μεγάλωσε. Οταν ο Πούτιν ανέλαβε την Προεδρία της χώρας στη Ρωσία υπήρχαν 3 άτομα με περιουσία πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια και σήμερα είναι 53.

Αλλο ζήτημα είναι πώς αυτοί πλέον έχουν ενταχθεί σ' ένα σύστημα και τους έχει εξηγηθεί ότι τη δικτατορία του κεφαλαίου τους την εξασφαλίζει ο κρατικός μηχανισμός κι αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος της υλοποίησης της δικτατορίας της αστικής τάξης. Από τους προσβεβλημένους δισεκατομμυριούχους γνωρίζουμε μόνο δυο: τον Χοντορκόφσκι και τον «διωκόμενο του Λονδίνου», τον Μπερεζόφσκι. Το παράδειγμά τους πρέπει να θεωρείται σαν μέτρο παιδαγωγικής επίδρασης για τους άλλους κύριους.

Ο Πρόεδρος αποφεύγει τη σύγκριση της σημερινής πραγματικότητας με την κατάσταση της σοβιετικής περιόδου. Από τη μια πλευρά τάχα υπογραμμίζει πως καταφέραμε να βγούμε στο χαμένο για τη δεκαετία του '90 επίπεδο της κοινωνικο-οικονομικής ανάπτυξης και μάλιστα τα πραγματικά εισοδήματα των πολιτών ξεπέρασαν το επίπεδο πριν τις μεταρρυθμίσεις. Από την άλλη δεν επεξηγεί τι εννοεί και σωστά κάνει από τη μεριά του. Κι αυτό γιατί είναι γνωστό σε όλους πως οι σημερινοί μισθοί και οι συντάξεις για να συγκριθούν με τα σοβιετικά ρούβλια θα πρέπει να διαιρεθούν τουλάχιστον κατά 100. Εκτός αυτού, αρχίζεις και θυμάσαι πως τότε για την Υγεία, την Παιδεία, την κατοικία πληρώναμε καπίκια, ενώ τα μέσα μεταφοράς, τα τρένα, τα αεροπλάνα, καθώς κι ο τουρισμός ήταν πάμφθηνα. Για να μη θυμίσουμε πως επί Σοβιετικής Εξουσίας όλοι οι άνθρωποι, περιμένοντας 10-15 χρόνια τη σειρά τους έπαιρναν δωρεάν διαμέρισμα. Σήμερα με μέσους μισθούς 13,5 χιλιάδες ρούβλια το διαμέρισμα είναι άπιαστο όνειρο για τον απλό εργαζόμενο.

Να σημειώσουμε πως οι «ίσες δυνατότητες» στο σημερινό σύστημα όπου η συγκέντρωση του 70% πλούτου βρίσκεται στα χέρια του 10% των πολιτών, δεν μπορεί να συγκριθούν με τίποτα με το σοβιετικό σύστημα.

Η παγκόσμια πρακτική και συγκεκριμένα η σοβιετική έχει δείξει πως το κράτος είναι ικανό να λύσει τα προβλήματα της Κατοικίας, της Εκπαίδευσης, της Υγείας, του Πολιτισμού και της Επιστήμης, αρκεί να έχει τέτοιους προσανατολισμούς. Ενώ σήμερα είναι φανερό πως δεν επιδιώκεται κάτι τέτοιο. Αντίθετα, η μόνη τους ανησυχία είναι πώς θα εισχωρήσει παραπέρα ο ιδιωτικός τομέας στο χώρο της Παιδείας, της Επιστήμης, του Πολιτισμού, της Υγείας, της Κατοικίας...

Σ' ό,τι αφορά τις πατριωτικές κορόνες, η μοναδική σωστή ερμηνεία είναι πως η Ρωσία γίνεται ένα ιμπεριαλιστικό «αρπακτικό» αν και σήμερα είναι ακόμη αδυνατισμένο. Παρ' όλα αυτά, έχει ορέξεις σε βάρος άλλων πιο αδύνατων χωρών της ΚΑΚ και του τρίτου κόσμου. Επίσης, εκφράζει τη διάθεσή της να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της απέναντι σε μεγαλύτερα «αρπακτικά», τις χώρες της ΕΕ και τις ΗΠΑ και μάλιστα επιδεικνύοντας και τα όπλα. Πολύ περισσότερο που η Ρωσία από τις πωλήσεις όπλων έχει ετήσια έσοδα 7 δισεκατομμύρια δολάρια.

Τέλος, στο πατριωτικό κάλεσμα Πούτιν περί επιστράτευσης όλων για τα συμφέροντα της Ρωσίας, τα συμφέροντα της πατρίδας, βάζοντας όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα, του απαντούμε: «Δε σας πιστεύουμε!». Γιατί όλα αυτά που είπατε έχουν ταξική ουσία και απαιτούν ταξική υλοποίηση. Αλλη είναι η πατρίδα των προλεταρίων κι άλλη αυτή της ελίτ με τα γεμάτα με χρήμα τσουβάλια. Οι υποσχέσεις σας για τη δημιουργία της λεγόμενης μεσαίας τάξης του 60-70% είναι ιδεολογήματα της αστικής τάξης, με στόχο την ενίσχυση του εκμεταλλευτικού συστήματος...