Πάνω σε έναν τέτοιο διάλογο «έπεσα» προχτές το βράδυ, ανοίγοντας την τηλεόραση. Είχε στηθεί μια επιτροπή ειδικών, που έκρινε αν οι διαγωνιζόμενοι είναι αρκετά σέξι για να συμμετάσχουν στο σόου. Στο τέλος του «σόου» θα αναδειχτεί ο πιο σέξι απ' όλους. Οσοι θεωρούσαν τον εαυτό τους άξιο να συμμετάσχει, αλλά η κριτική επιτροπή είχε διαφορετική γνώμη, τους έπαιρναν στο ψιλό, και με μια φράση του τύπου «δυστυχώς, δε μας πείσατε ότι πράγματι είστε σέξι», τους αποχαιρετούσαν.

Λίγο αργότερα, στην οθόνη μας είχαμε τη μεγάλη ευκαιρία να γνωρίσουμε «από κοντά» ή «εκ των έσω», τη ζωή ενός κολ γκερλ (call girl). Τι κάνει με τους πελάτες, τους άγραφους κανόνες και τις αξίες που διέπουν αυτό το επάγγελμα. Πρόκειται για ένα σίριαλ, όπου μια κοπέλα βγάζει το ψωμί της πηγαίνοντας με άντρες, με το αζημίωτο. Ελεγε πως έγινε πόρνη πολυτελείας, επειδή της αρέσει το σεξ (!) και επειδή βγάζει πολλά λεφτά, παρά το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων το καρπώνεται η κυρία που κανονίζει τα ραντεβού (κάθε επάγγελμα με τις δυσκολίες του). Κατά τα άλλα, η ζωή της είναι «τακτοποιημένη». Κανείς από τον προσωπικό και οικογενειακό της κύκλο δεν ξέρει ότι είναι κολ γκερλ, έχει καταφέρει να μην μπλέκει τα προσωπικά με τα επαγγελματικά και με δυο λόγια «ούτε γάτα, ούτε ζημιά».

Δεν μπορώ να πω ότι η τηλεόραση - όπως και ο κινηματογράφος και σε μικρότερο βαθμό το θέατρο - μας έχουν συνηθίσει σε καλύτερα πράγματα. Ισα - ίσα, το αντίθετο. Εχει συνηθίσει πια τόσο πολύ το μάτι στη σαβούρα, που σπάνια κάτι να προκαλέσει εντύπωση.Είναι μιά ακόμη απόδειξη της σαπίλας του συστήματος. Ούτε πρόκειται για ελληνικό «προνόμιο». Στην Ολλανδία, για παράδειγμα, πέρσι ή πρόπερσι, είχε προαναγγελθεί ριάλιτι σόου, του οποίου το έπαθλο ήταν ένα νεφρό! Στην Πορτογαλία υπήρχε (ίσως υπάρχει ακόμα) ένα ριάλιτι, όπου κάποιος που υποπτευόταν το ταίρι του ότι δεν είναι και τόσο αφοσιωμένο, απευθυνόταν στην εκπομπή. Η εκπομπή αναλάμβανε να ρίξει έναν πειρασμό δίπλα στον υπό δοκιμασία σύντροφο και μπροστά στα μάτια χιλιάδων τηλεθεατών, αλλά και του άμεσα ενδιαφερόμενου, εκτυλισσόταν η σκηνή της απιστίας! Και τα παραδείγματα δεν τελειώνουν.

Η χαζομάρα και η προστυχιά δεν αποτελούν την εξαίρεση, μα τον κανόνα. Κάποιοι μιλούν για τη δημοκρατία του ζάπινγκ και για την εξουσία που έχει ο τηλεθεατής στα χέρια του κρατώντας το τηλεκοντρόλ. Ομως, η τηλεόραση κατακλύζεται από τέτοια προγράμματα, κάποιοι επενδύουν πολλά χρήματα σε εκπομπές που αποβλακώνουν, και οι οποίες βρίσκονται σχεδόν σε όλα τα κανάλια. Το πρόγραμμα καθορίζεται από τους καναλάρχες και τους «έμπιστους». Και είναι αστεία και μόνο η σκέψη ότι οι κεφαλαιοκράτες έχουν αναλάβει την ψυχαγωγία, την ενημέρωση και την εκπαίδευσή μας...