Αυτοί που βυθίζουνε τον κόσμο στο σκοτάδι, ανακαλύπτουν την πορνογραφία. Οχι σαν περιεχόμενο της ίδιας της πολιτικής τους, αλλά στην τέχνη. Ενα ακόμα γεγονός ξαναφέρνει στην επικαιρότητα την απίστευτα υποκριτική στάση κρατικών υπαλλήλων στο χώρο της εκπαίδευσης - οι οποίοι αν και δεν έχουν αντιδράσει ποτέ για το γεγονός ότι κάθε παιδί βλέπει την εκπόρνευση γύρω του, στην τηλεόραση, στα dvd, στα περιοδικά, σε αφίσες, ούτε επίσης για την έλλειψη σεξουαλικής και καλλιτεχνικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία - εμφανίζονται ξανά και ξανά σε ρόλο λογοκριτή της τέχνης.

Ετσι, μετά την απαγόρευση της επίσκεψης μαθητών στα ...«επικίνδυνα» έργα του Πάμπλο Πικάσο από τον προϊστάμενο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Θεσσαλονίκης, απαγορεύτηκε και η παρακολούθηση του, επίσης, «επικίνδυνου» έργου του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο πόθος», γιατί δήθεν είναι «άσεμνο», από τον προϊστάμενο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών, συμμεριζόμενος τις αντιδράσεις κάποιων θεολόγων, καθηγητών άλλων ειδικοτήτων και του Γραφείου Εκπαίδευσης της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας για το «άσεμνο» - όπως το χαρακτήρισαν - έργο, απαγόρευσε στους μαθητές να μεταβούν με τους καθηγητές τους στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσουν την παράσταση «Λεωφορείον ο πόθος» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας. Σημειώνεται ότι η παρακολούθηση της θεατρικής παράστασης στη Θεσσαλονίκη γίνεται στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος με θέμα την «ισότητα των δύο φύλων» και τη «γυναίκα στην τέχνη»...

Από την πλευρά της η κυβέρνηση, παρότι υποκινητής αυτών των αντιδραστικών αντιλήψεων, εμφανίστηκε με τον υπουργό Παιδείας να παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο. Ετσι μετά από σχετική ερώτηση, ο κ. Στυλιανίδης αντί να καταγγείλει ευθέως ως απαράδεκτες τις απαγορεύσεις, δήλωσε: «Δεν πρέπει να ενοχοποιείται ούτε η ελευθερία της τέχνης, ιδιαίτερα όταν αφορά προσωπικότητες καταξιωμένες στο διεθνές πεδίο και διαχρονικά». Κι ενώ η πράξη δηλώνει άλλα, αυτός ισχυρίστηκε ότι «η ενθάρρυνση που δίνεται από την πολιτική ηγεσία και προς τις αρμόδιες υπηρεσίες τις περιφερειακές είναι τέτοια φαινόμενα να περιθωριοποιούνται και να υπάρχει η ελευθερία συμμετοχής και των εκπαιδευτικών, αλλά και των εκπαιδευομένων, δηλαδή των μαθητών, σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις, οι οποίες ενισχύουν την πολιτιστική συνείδηση των μαθητών»...

Το «Λεωφορείον ο Πόθος» είναι ένα κλασικό αριστούργημα, βαθύτατα κοινωνικό, που συγκινεί, τόσο ως θεατρικό έργο, όσο και ως κινηματογραφική προσαρμογή. Ο Τένεσι Ουίλιαμς τοποθετεί τα συντρίμμια της αμερικάνικης κοινωνίας σ' ένα βάθρο όπου όλα είναι γοητευτικά, όπως τα ψέματα και η αυταπάτη του αμερικάνικου ονείρου για μια καλύτερη ζωή, για μια κοινωνία ελευθερίας, ευημερίας και εύκολου πλουτισμού. Μέσα στο τοπίο αυτό, όλα τα πρόσωπα κινούνται προς την ικανοποίηση της επιθυμίας τους, με όποιο κόστος. Η κεντρική ηρωίδα, η Blanche Dubois, μια ύπαρξη βαθιά τσακισμένη, ευαίσθητη και απόλυτα μόνη, φτάνει για πρώτη φορά στη Ν. Ορλεάνη να βρει καταφύγιο στο σπίτι της νεότερης αδελφής της, Στέλλας, που είναι παντρεμένη μ' έναν Πολωνό, τον Stanley Kowalski, άνδρα πολύ διαφορετικό από όλους όσους θα μπορούσε να γνωρίζει λόγω καταγωγής, με τον οποίο τη συνδέει ένας έντονος ερωτικός πόθος που υπερσκελίζει οποιεσδήποτε διαφορές. Πλάσματα που κυνηγούν στα τυφλά την ευτυχία, με τον πόθο ως κυρίαρχο στοιχείο, ως αντίδοτο του θανάτου, παγιδεύονται και φτάνουν στην καταστροφή.