Οταν κυρίαρχες αστικές πολιτιστικές δομές, όπως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, «θυμούνται» το «Μάη του '68», το λαϊκό κίνημα και οι προοδευτικοί καλλιτέχνες πρέπει να κρατούν «μικρό καλάθι». Διότι το σύστημα προβάλλει από το χτες ό,τι δεν του προκαλεί κινδύνους. Συνεπώς, προσανατολίζει τη συνείδηση, ειδικά της νεολαίας, σε ιδεολογικά αδιέξοδα και στην ηττοπάθεια.

Από την άλλη, αφιερώματα όπως αυτό, με αφορμή τα 40 χρόνια «από τον εκρηκτικό Μάη του '68» (σ.σ. όπως τον χαρακτηρίζει στο δελτίο Τύπου), δίνουν την, όλο και πιο σπάνια, ευκαιρία για θέαση ταινιών, χρήσιμων για σκέψη και κριτική, στην οποία βέβαια το Χόλιγουντ έτσι κι αλλιώς δεν αντέχει. Ετσι, στη Θεσσαλονίκη, από 5-15/5, θα προβληθούν οι παρακάτω ταινίες: «Πριν από την επανάσταση» (Ιταλία, 1964) Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, «Οι έρωτες μιας ξανθιάς» (Τσεχοσλοβακία, 1965) Μίλος Φόρμαν, «Είμαι περίεργη: Κίτρινη» (Σουηδία, 1967) Vilgot Sjoman, «Η Κινέζα» (Γαλλία, 1967) Ζαν Λικ Γκοντάρ, «Εάν» (Βρετανία, 1968) Λίντσεϊ Αντερσον, «Τα γουρουνίσια χρόνια» (ΗΠΑ, 1968) Εμίλ Ντ' Αντόνιο, «Γούντστοκ» (ΗΠΑ, 1970) Michael Wadleigh, «Zabriskie point» (ΗΠΑ, 1970) Μικελάντζελο Αντονιόνι, «Το βάθος τ' ουρανού είναι κόκκινο» (Γαλλία, 1977) Κρις Μάρκερ, «Ο Μιλού το Μάη» (Γαλλία, 1990) Λουί Μαλ.

Το αφιέρωμα πλαισιώνουν εικαστική έκθεση (5/5 - 12/6) και συνέδριο (Θεσσαλονίκη 4/6, Αθήνα 5-7/6).