«Γέφυρα πάνω από το Ουάντι»

Μια ταινία από το Ισραήλ έκανε την έκπληξη την τρίτη μέρα του Φεστιβάλ. Η ταινία των Τόμερ και Μπάρακ Χέιμαν, «Γέφυρα πάνω από το Ουάντι», πιάνει το πολύ κρίσιμο θέμα της συνύπαρξης Ισραηλινών και Παλαιστινίων στο Ισραήλ. Σε ένα μεικτό σχολείο στο Ισραήλ, στη Δυτική Οχθη, συνυπάρχουν Αραβες και Ισραηλινοί μαθητές. Οι συνθήκες είναι δύσκολες και για τους μεν και για τους δε. Τα πρώτα προβλήματα εμφανίζονται όταν θα πρέπει να εξηγηθούν κάποια πράγματα αυτονόητα, όπως η αρχή του πολέμου μεταξύ των δύο πλευρών, στα οποία όμως η αντιμετώπιση της κάθε πλευράς είναι διαφορετική. Οι μαθητές και οι δάσκαλοι διχάζονται και, προς το τέλος της ταινίας, φαίνεται ότι το πρόβλημα της συνύπαρξης Παλαιστινίων και Ισραηλινών δεν μπορεί να λυθεί με μια ρομαντική και απλοϊκή αντιμετώπισή του.

Η ταινία ερευνά τις συμπεριφορές των μαθητών και των γονέων. Οσο το σενάριο εξελίσσεται, καταλαβαίνουμε ότι η αλλαγή έχει να δώσει αποτελέσματα μόνο όταν ο κοινωνικός περίγυρος αλλάξει. Αυτό προϋποθέτει αλλαγή της κοινωνίας που, σαφέστατα, ξεκινά και από την εκπαίδευση, δεν είναι όμως αυτή η εκπαιδευτική παρέμβαση θέσφατο. Η πολύ σωστή πολιτική άποψη των σκηνοθετών δεν επιβάλλεται στο θεατή, γίνεται κατανοητή και αντιληπτή όσο εξελίσσεται η ιστορία, με τον πιο ήπιο και εποικοδομητικό τρόπο.

Με τον πιο καλλιτεχνικό τρόπο στην ταινία «Η συνοικία με τα κόκκινα φανάρια και τα γκράφιτι», της Κασούμι Χιραόκα, από την Ιαπωνία, μας φανερώνεται η αλλοτρίωση και η καταπίεση των εκπορνευόμενων γυναικών σε μια συνοικία όπου οι δράσεις των γυναικών και τα γκράφιτι συγκλίνουν εννοιολογικά και αισθητικά για να μας μεταδώσουν ακριβώς αυτά τα συναισθήματα.

Κατά τα άλλα, η ταινία «Πόλεμος/χορός», από τις ΗΠΑ, επιμένει να βλέπει μονομερώς τον εμφύλιο πόλεμο στην Ουγκάντα και τη χρήσιμη(;) βοήθεια των Ηνωμένων Εθνών, κρύβοντας επιμελώς την αλήθεια. Μια ταινία για τις φωτιές, στην Καβάλα, και μια για τα πάθη της Ερατώς, και οι δύο ελληνικές, έκλεισαν άτολμα το χτεσινό πρόγραμμα.