Πριν τέσσερα χρόνια, παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη» προσέφυγε στα δικαστήρια κατά της λειτουργίας του «Ζέπελιν». Εκείνου, δηλαδή, του ρουφιανο-αερόστατου με το οποίο η εταιρεία SAIC είχε εμπλουτίσει το οπλοστάσιο του «Μεγάλου Αδελφού». Το «Ζέπελιν», θυμίζουμε, είχε εξοπλιστεί με μηχανισμούς παρακολούθησης στο πλαίσιο του συστήματος C4i, στο οποίο φυσικά συμμετείχε η «Ζήμενς».

*

Στη δίκη που διεξήχθη τότε, ο αείμνηστος δημοσιογράφος Γιάννης Διακογιάννης, κατά τη διάρκεια της κατάθεσής του εναντίον της λειτουργίας του «Ζέπελιν» στην Ελλάδα, είχε αποκαλύψει στο δικαστήριο και τα εξής:

«Παράγων της δίκης από την πλευρά της υπεράσπισης του "Ζέπελιν" μου είπε στο περιθώριο της δίκης: "Το σκάνδαλο δεν είναι ότι το Ζέπελιν μπορεί να μπει στην κρεβατοκάμαρα και να καταγράψει προσωπικές στιγμές. Αυτό που μας φέρανε το είχανε για τουριστικούς λόγους στην Αυστραλία για να βλέπουν οι τουρίστες από ψηλά το Σίδνεϊ. Του άλλαξαν το "καλάθι", του έβαλαν και κάποια μηχανήματα και το πούλησαν πανάκριβα στην Ελλάδα. Κάποιοι έβγαλαν πολλά λεφτά, αυτό είναι το σκάνδαλο"».

Αυτή ήταν η μαρτυρία του Γιάννη Διακογιάννη για την υπόθεση «Ζέπελιν» που, όπως αναγραφόταν στο διαδίκτυο, το φανερό κόστος για τη λειτουργία του στην Ελλάδα ανήλθε κατ' ελάχιστο στα 272 εκατομμύρια δολάρια! Εξ ου και «κάποιοι έβγαλαν πολλά λεφτά» από αυτή την υπόθεση...

*

Ο αντίλογος στα παραπάνω ήρθε τότε από την πλευρά της πολιτείας. Στη δίκη παραβρέθηκε εκπρόσωπος του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, ο οποίος, υπερασπιζόμενος το σύστημα C4i, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων, είχε δηλώσει τα εξής:

«Η μόνη σκέψη από την οποία πρέπει να διακατέχεται ο Ελληνας πολίτης είναι η διαχρονική ρήση ότι υπέρτατος νόμος είναι τώρα η ασφάλεια και η αξιοπρεπής εμφάνιση της πατρίδας»!

*

Το τι αποφάσισε το δικαστήριο πριν τέσσερα χρόνια είναι γνωστό:

Η ετυμηγορία «δικαίωσε» τη SAIC, τη «Ζήμενς», το C4i και το «Ζέπελιν».

Με τη βούλα των δικαστηρίων και των νόμων, με τη βούλα δηλαδή του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και των κυβερνώντων (νυν και πρώην) ως «υπέρτατος νόμος» αυτού του τόπου (παρά τις στοιχειοθετημένες καταγγελίες του Γιάννη Διακογιάννη) ανακηρύχτηκε μια από τις πολλές «μπίζνες» της «Ζήμενς».

*

Και επειδή η υπόθεση με το «Ζέπελιν» δεν είναι παρά ένα μόνο στιγμιότυπο από το διαρκές σίριαλ του τρόπου με τον οποίο ασκείται η πολιτική που εξυπηρετεί τις «Ζήμενς», τίθενται τα εξής ερωτήματα:

Ο,τι γίνεται κάθε μέρα μπροστά στα μάτια του λαού (και όχι αναγκαστικά στα καταγώγια της λαμογιάς), ό,τι γίνεται με χαρτιά και με σφραγίδες (και όχι αναγκαστικά στο «μιλητό»), ό,τι γίνεται με τον έντιμο και καθαρό τρόπο που διασφαλίζουν οι κυβερνητικές αποφάσεις και τα δικαστήρια (και όχι αναγκαστικά με την τακτική του «λαδώματος» και της «μίζας»), είναι ή δεν είναι «σκάνδαλο»;

Τελικά, είναι ή δεν είναι «σκάνδαλο» το γεγονός ότι η κυρίαρχη πολιτική αναγορεύει σε «υπέρτατο νόμο» τις εκάστοτε δουλειές της εκάστοτε «Ζήμενς»;