Στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την απόφαση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου να αναστείλει τη λειτουργία του, επειδή το κράτος δεν υλοποιεί τις οικονομικές υποχρεώσεις του απέναντί του, διαβάζουμε: «... ο πολιτισμός αποτελεί μια μακρόχρονη επένδυση πνευματική που τόσο έχει ανάγκη η χώρα μας. Την ώρα που μια σειρά από μικρές και φτωχές χώρες (Ρουμανία, Τουρκία, κλπ.) μπαίνουν δυναμικά στον παγκόσμιο κινηματογραφικό στίβο, ο υπουργός δίνει τη χαριστική βολή στην εγχώρια κινηματογραφία».

Ερώτημα πρώτο: Η χώρα έχει ανάγκη από κάθε είδους πολιτιστική παραγωγή; Κάθε πολιτιστική παραγωγή είναι προφανώς μια επένδυση. Το θέμα είναι ποιος την παράγει και ποιος έχει την ανάγκη της. Η πολιτιστική βιομηχανία ή ο λαός και η νεολαία;

Ερώτημα δεύτερο: Ο ΣΥΡΙΖΑ ζηλεύει τη Ρουμανία και την Τουρκία για το δυναμικό μπάσιμό τους στον παγκόσμιο κινηματογραφικό στίβο; Μα, στις χώρες αυτές δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από τη δημιουργία προϋποθέσεων για να προσελκύσουν κινηματογραφικές παραγωγές μεγάλων πολυεθνικών μονοπωλίων, δίνοντας γι' αυτό το σκοπό γην και ύδωρ. Κάτι ανάλογο προέβλεπε το σ/ν του ΥΠΠΟ που κατατέθηκε και αποσύρθηκε, αφού συνάντησε την καθολική αντίδραση των κινηματογραφιστών και γενικά του χώρου των τεχνών.

Ολες οι πολιτιστικές παραγωγές δεν είναι γενικά κάτι χρήσιμο. Μπορεί να είναι και εξαιρετικά επιβλαβείς. Εξαρτάται ποιος το παράγει και για ποιο σκοπό. Η πολιτιστική βιομηχανία για τα κέρδη και τη χειραγώγηση ή ο λαός για την ψυχαγωγία και τον εκπολιτισμό του;

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι τα έμπλεξε.