Κάθε μέρα που περνά γίνεται ολοένα και πιο καθαρό πως τα επιτελεία της άρχουσας τάξης κάτι «μαγειρεύουν» ή πως - έστω - ανιχνεύουν τις δυνατότητες να σερβίρουν σαν «φρέσκο πιάτο» μια «ξαναζεσταμένη σούπα». Η «συνεργασιολογία» των ημερών - παρά την προσπάθεια των ηγεσιών των κομμάτων που αυτή αφορά, να τη χρεώσουν στη φαντασία σεναριογράφων της πολιτικής - απηχεί και εκφράζει υπαρκτές διεργασίες στους κόλπους του αστικού πολιτικού συστήματος, διεξάγεται στη βάση υπαρκτών δυνατοτήτων να επιτευχθεί μια συνεργασία ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις που ασπάζονται τον «ευρωμονόδρομο» του κεφαλαίου και καλλιεργεί το έδαφος προκειμένου να «ανθίσει» αν χρειαστεί ένα τέτοιο εγχείρημα.

Θορυβεί την άρχουσα τάξη η διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια από την εφαρμοζόμενη πολιτική, την ανησυχούν οι ριζοσπαστικές διεργασίες στη λαϊκή συνείδηση και η απαξίωση του δικομματισμού, και αναγκάζεται σ' αυτή τη φάση να διερευνά τον τρόπο με τον οποίο θα καταλαγιάσει η λαϊκή δυσαρέσκεια και θα ανακοπούν διεργασίες σε ριζοσπαστική κατεύθυνση που μπορεί να οδηγήσουν στην υιοθέτηση της μόνης πραγματικά εναλλακτικής πολιτικής πρότασης για το λαό, αυτής που του καταθέτει το ΚΚΕ.

Αλλοι λαοί της Ευρώπης έχουν ήδη αποκτήσει σχετική εμπειρία. Ο «μεγάλος συνασπισμός» στη Γερμανία μεταξύ «χριστιανοδημοκρατών» και «σοσιαλδημοκρατών», η «κεντροαριστερά» σε Ιταλία - Γαλλία, οι μετακινήσεις κορυφαίων στελεχών των «σοσιαλιστών» της Γαλλίας στο «δεξιό» κόμμα του Σαρκοζί κ.ο.κ. Εμπειρία που απέδειξε περίτρανα ότι τέτοιου είδους «αναμορφώσεις» και «μεταμορφώσεις» όχι μόνο δεν ωφέλησαν τους λαούς, αλλά έβλαψαν τα συμφέροντά τους. Καλλιέργησαν προσδοκίες στους λαούς, αποσπώντας τη στήριξή τους, τις οποίες όμως διέψευσαν παταγωδώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι κεντροαριστερές κυβερνήσεις που χαιρετίστηκαν σαν «πολλά υποσχόμενες» και «παραδείγματα προς μίμηση» ξεπέρασαν σε αντιλαϊκότητα και τις λεγόμενες «νεοφιλελεύθερες». Τέτοια εγχειρήματα υποστηρίχτηκαν από τις αστικές τάξεις των χωρών τους με κάθε τρόπο.