Απτόητη μέχρι κυνισμού εμφανίζεται η κυβέρνηση στον τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς, παρά τη διόγκωση των προβλημάτων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και τις μαζικές αντιδράσεις των αρχαιολόγων σε βασικές αντιδραστικές επιλογές της.

Εγκαινιάζοντας χτες τον Αρχαιολογικό Χώρο των Πετρών στο Αμύνταιο, ο υπουργός Πολιτισμού, Μ. Λιάπης, εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να «διαφημίσει» το πολιτιστικό «έργο» της κυβέρνησης. Μεταξύ άλλων είπε ότι έχουν δαπανηθεί από το Γ΄ ΚΠΣ 347 εκατομμύρια ευρώ για 92 μουσεία και 452 εκατομμύρια ευρώ για 341 αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία σε όλη την επικράτεια, ενώ για την επόμενη προγραμματική περίοδο έχουν «σχεδιαστεί έργα ενός δισεκατομμυρίου ευρώ». «Η συντήρηση και προστασία των αρχαιολογικών χώρων βρίσκονται στην κορυφή των προτεραιοτήτων της πολιτικής μας, πάντα σε στενή συνεργασία με την Αρχαιολογική Υπηρεσία»(!) πρόσθεσε.

Καταρχήν να σημειώσουμε ότι η Αρχαιολογική Υπηρεσία δε «συνεργάζεται στενά» με το ΥΠΠΟ, αλλά «είναι» το ΥΠΠΟ, γεγονός το οποίο τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να αλλάξουν, εμπλέκοντας στο έργο της από δημοτικές επιχειρήσεις, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ακόμη και την εκκλησία, μέχρι τον ιδιωτικό τομέα εν γένει. Και το κάνουν, απαξιώνοντας ταυτόχρονα την ίδια την Αρχαιολογική Υπηρεσία, η οποία, παρά τα κοινοτικά «πακέτα», πλήττεται από διαχρονική και συνεχώς εντεινόμενη υποχρηματοδότηση, από «πογκρόμ» απολύσεων που την «αποψιλώνουν» από σημαντικό, εξειδικευμένο προσωπικό και βέβαια από τις νέες «φουρνιές» συμβασιούχων που απλώς διαιωνίζουν την εργασιακή ομηρία. Για να μη γίνει λόγος για τις κατά καιρούς μη καταβολές δεδουλευμένων, οδοιπορικών, επιδομάτων κλπ.

Ο υπουργός αποκρύπτει το γεγονός ότι διαχρονική, δημόσια, κρατική πολιτική για τον πολιτισμό, προς όφελος του λαού και της ίδιας της πολιτιστικής κληρονομιάς, δεν ασκείται συγκυριακά και με επιλεγμένες χρηματοδοτήσεις σε αρχαιολογικούς χώρους και περιοχές - «φιλέτα» για το κεφάλαιο του τουρισμού, καθηλώνοντας την ίδια στιγμή τον κρατικό προϋπολογισμό για τον πολιτισμό στο 0,5% και παραχωρώντας για δεκαετίες προς εκμετάλλευση μνημεία στους ιδιώτες, ιδιαίτερα στο τραπεζικό κεφάλαιο.