«Από τον Μάρτιο του 2004 η κυβέρνηση της ΝΔ δίνει έναν πολυεπίπεδο αγώνα για να αντιμετωπίσει τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που άφησε πίσω του το χθες (...) έναν αγώνα για την ανάπτυξη, την απασχόληση και την κοινωνική δικαιοσύνη και συνοχή». Ετσι ξεκίνησε την ομιλία του την περασμένη Τρίτη στη Βουλή, ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφης, υπεραμυνόμενος της κυβερνητικής πολιτικής και των νέων αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται στο νέο νομοσχέδιο - σκούπα με τον ψευδεπίγραφο τίτλο για τη «διαφάνεια» κλπ. Και υποστήριξε πως παρά τις «μεγάλες δυσκολίες που προέρχονται από τις παθογένειες του παρελθόντος, υπάρχει σημαντική πρόοδος σε όλα τα επίπεδα» για να αποφανθεί: «Η πολιτική μας αποδίδει καρπούς» και «τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα της πολιτικής μας δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση»! Στο ίδιο μήκος κύματος, της επιτυχούς οικονομικής πολιτικής προς... όφελος των οικονομικά ασθενέστερων κινήθηκε και η χτεσινή ομιλία του Κ. Καραμανλή στη ΔΕΘ.

Στην προσπάθειά τους να αποδείξουν τους «καρπούς», επικαλούνται και ορισμένα μεγέθη της οικονομίας - άλλα παρουσιάζουν πραγματική και άλλα εικονική βελτίωση - όπως ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας, ο πληθωρισμός, η ανεργία, τα δημοσιονομικά κλπ. Τα περισσότερα από τα στατιστικά στοιχεία που επικαλούνται είναι πραγματικά και δεν τα αμφισβητούμε. Αυτό που αμφισβητούμε, είναι το επιχείρημα που προβάλλει στερεότυπα η κυβέρνηση της ΝΔ - όπως έκαναν μέχρι το Μάρτη του 2004 και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - ότι δηλαδή οι εφαρμοζόμενες πολιτικές «αποδίδουν καρπούς για όλους», υπερτονίζοντας μάλιστα πως «ενισχύουν τους οικονομικά ασθενέστερους»!

Στο διά «ταύτα» βέβαια, και παρά τις διαφημιζόμενες «επιτυχίες», οι κυβερνώντες προωθούν νέα αντιλαϊκά μέτρα, υποστηρίζοντας πως είναι αναγκαία για την αντιμετώπιση των προβλημάτων (διεύρυνση των κρατικών ελλειμμάτων, αναζωπύρωση του πληθωρισμού και του δημόσιου χρέους κλπ.) που προκλήθηκαν από τον «εισαγόμενο πληθωρισμό» (άνοδος διεθνών τιμών πετρελαίου, τροφίμων, πρώτων υλών) και τη διεθνή κρίση. Αρνούνται δηλαδή να παραδεχτούν πως τα προβλήματα αυτά είναι καρπός της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Τα επιχειρήματα που προβάλλει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, δε διαφέρουν σε τίποτα από τα επιχειρήματα που πρόβαλλαν μέχρι το Μάρτη του 2004 τα στελέχη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Αν υπάρχει κάποια διαφορά είναι στις λέξεις, στο «περιτύλιγμα». Για παράδειγμα, οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ είχαν κάνει σημαία τους τον «εκσυγχρονισμό» και την «ισχυρή οικονομία», ενώ η ΝΔ επέλεξε τη «μεταρρύθμιση» και την «ανταγωνιστικότητα».

Είναι αλήθεια ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας την περίοδο 2004-2007 διαμορφώθηκε στο 4,1%. Αυτό σημαίνει πως ο παραγόμενος - από τους εργαζόμενους - πλούτος στην Ελλάδα, το λεγόμενο ΑΕΠ, αυξήθηκε σε πραγματικές τιμές κατά 17,5 ποσοστιαίες μονάδες. Δηλαδή, κάπου 33 δισ. ευρώ. Είναι, όμως, ψέμα, πως κερδισμένοι από την αύξηση του εγχώριου πλούτου ήταν ΟΛΟΙ οι Ελληνες, όπως διατείνονται οι κυβερνώντες. Το μεγάλωμα της πίτας του ΑΕΠ, κατέληξε στα θησαυροφυλάκια των κεφαλαιοκρατών. Αντίθετα, οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλειάς που παράγουν τον πλούτο (μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ και αγρότες κλπ.), και μαζί οι απόμαχοι της δουλειάς, είδαν και συνεχίζουν να βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να κατρακυλά σε όλο και χαμηλότερα επίπεδα. Ετσι εξηγείται ότι στα τελευταία, σχεδόν, 20 χρόνια, τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων αυξάνονται με διψήφιο και τριψήφιο αριθμό (πολλαπλάσιο του πληθωρισμού), ενώ οι ονομαστικές αυξήσεις των μισθών και συντάξεων κινούνται σταθερά γύρω και κάτω από τον άξονα του πληθωρισμού.

Είναι αλήθεια, πως ο πληθωρισμός στη χώρα μας την περίοδο 2004-2007 διαμορφώθηκε στο 3,1%, επίπεδο χαμηλότερο από οποιαδήποτε κυβέρνηση μετά το 1981. Μόνο που εργαζόμενοι δεν είδαν κανένα όφελος, αφού η ακρίβεια και η κερδοσκοπία των μεγαλοεπιχειρηματιών, πλήττει ανελέητα το καλάθι της εργαζόμενης νοικοκυράς, με τις τιμές των ειδών και υπηρεσιών πρώτης ανάγκης να είναι πολλαπλάσιες του επίσημου πληθωρισμού. Κι αυτό, γιατί και η κυβέρνηση της ΝΔ επιμένει στην εφαρμογή των εισοδηματικών πολιτικών λιτότητας, με το γνωστό επιχείρημα πως «φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό», επειδή δε θέλει να θίξει τις πολιτικές απελευθέρωσης των τιμών και των αγορών που τροφοδοτούν τα μονοπωλιακά κέρδη.

Δεν είναι, όμως, αλήθεια, πως η ανεργία έχει μειωθεί στο χαμηλότερο επίπεδο από το 1990. Η όποια μείωση του ποσοστού της ανεργίας που εμφανίζουν τα επίσημα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας (Ελλάδας και ΕΕ), είναι εικονική και οφείλεται στις «ευέλικτες εργασιακές σχέσεις» που άρχισαν να εφαρμόζονται την τελευταία 20ετία και επεκτείνονται. Χάρη σ' αυτές τις πολιτικές, που πρωτοεφαρμόστηκαν στις ΗΠΑ και στη Μ. Βρετανία και επεκτάθηκαν αργότερα στην ΕΕ - και στην Ελλάδα - η μια θέση πλήρους σε απασχόλησης μοιράζεται σε 2, σε 3 ή και περισσότερους εργαζόμενους. Με τις πολιτικές μερικής απασχόλησης και των απασχολήσιμων, η ανεργία, ναι εμφανίζεται μειωμένη. Αν όμως μετατρέψουμε τις θέσεις των μερικά απασχολούμενων και απασχολήσιμων σε θέσεις πλήρους απασχόλησης, τότε θα διαπιστώσουμε ότι η ανεργία στην Ελλάδα έχει αυξηθεί, κάτι που το βιώνουν καθημερινά οι οικογένειες των εργαζομένων.

Είναι αμφίβολο, αν τα δημοσιονομικά (δηλαδή το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος), βελτιώθηκαν τόσο όσο τα εμφανίζει ο υπουργός Οικονομίας, λέγοντας πως «το 2006 και το 2007 τα δημοσιονομικά ελλείμματα μειώθηκαν από το 7,4% που τα παραλάβαμε το 2004 σε επίπεδα κάτω του 3%», ενώ «το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ έχει μειωθεί από 104,1% του ΑΕΠ το 1997 σε 94,5% το 2007». Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η βελτίωση των δημόσιων οικονομικών (με, ή, χωρίς αλχημείες), είναι αυτή που εμφανίζει ο υπουργός, δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που θα αμφισβητήσει ότι το μάρμαρο για τη μείωση των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, το πλήρωσαν αποκλειστικά τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Το βεβαιώνουν τα στοιχεία για το σφαγιασμό των κρατικών δαπανών για μισθούς, συντάξεις και για άλλες κοινωνικές παροχές, αλλά και η υπερφορολόγηση των λαϊκών εισοδημάτων με τις αλυσιδωτές αυξήσεις των άμεσων και έμμεσων φόρων.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως η συγκεκριμένη πολιτική είναι «αποτελεσματική», αποκρύβοντας για «ποιους» είναι αποτελεσματική και «ποιοι» καρπώνονται τα οφέλη. Μόνο όποιος κλείνει τα μάτια του για να μη δει την πραγματικότητα, θα αμφισβητήσει πως αυτός που κέρδισε από την οικονομική πολιτική της ΕΕ που εφάρμοσε στα τελευταία 4,5 χρόνια η κυβέρνηση της ΝΔ, είναι το μεγάλο κεφάλαιο. Δηλαδή, τα μονοπώλια, οι πολυεθνικές και οι κάθε είδους συνεταίροι τους (Ελληνες μεγαλοεπιχειρηματίες), που συνεχίζουν - όπως και επί των ημερών διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ - να καρπώνονται τα πλουσιοπάροχα προνόμια (γενναιόδωρες κρατικές επιδοτήσεις - επιχορηγήσεις και φοροαπαλλαγές, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας με ιδιωτικοποιήσεις, ΣΔΙΤ κλπ.), ενώ την ίδια στιγμή η θέση των εργαζομένων συνεχώς επιδεινώνεται.

Είναι ολοφάνερο, πως η εφαρμοζόμενη πολιτική είναι αποτελεσματική και αποδίδει καρπούς, μόνο για την ολιγαρχία του πλούτου. Οπως επίσης είναι ολοφάνερο, πως όχι μόνο δε λύνει αλλά αναπαράγει και οξύνει παραπέρα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι. Με βάση αυτή την αλήθεια, οι εργαζόμενοι και ΟΛΟΙ εκείνοι που θίγονται από τη συγκεκριμένη πολιτική - που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να εμπλουτίσει με νέα αντιλαϊκά μέτρα με πρόσχημα τη «θωράκιση της οικονομίας από τη διεθνή οικονομική κρίση - έχουν κάθε λόγο να οργανώσουν τους αγώνες τους για την ανατροπή της.