Τριάντα χρόνια θητείας στη μουσική έχει ο κιθαρίστας Χρήστος Κόκοτζης , αντιπρόεδρος του ΠΜΣ, με μακρόχρονη συνδικαλιστική δράση. Είναι ένας από τους χιλιάδες μουσικούς που έχει γευτεί κατά καιρούς την ανεργία και την υποαπασχόληση. «Η 30χρονη διαδρομή μου στη μουσική μού έχει προσφέρει και καλές και άσχημες στιγμές, έχω δουλέψει σε μερικές από τις καλύτερες ορχήστρες και μαγαζιά, μέχρι και σε ταβέρνες με ένα ακόμη όργανο. Ζούμε τη μάστιγα της ανεργίας και είμαστε ανοχύρωτοι. Το κράτος, με τον τρόπο που μας αντιμετωπίζει, δε μας αφήνει πλέον ίχνος αξιοπρέπειας. Μετά από 30 χρόνια δουλιάς, η απάντηση που δόθηκε σε μένα και στους συναδέλφους μου από έναν κρατικό παράγοντα, στη συγκεκριμένη περίπτωση το διοικητή του ΙΚΑ, στον οποίο θέσαμε τα αιτήματά μας, είναι "άλλαξε δουλιά". Μετά από 30 χρόνια, ν' αλλάξω τι, να κάνω τι, ν' απευθυνθώ σε ποιον για να με καταλάβει; Ολα αυτά τα χρόνια της εμπειρίας, της υπηρεσίας να πάνε πού; Και για ποιο λόγο να πάνε άχρηστα; Και πώς ν' αντέξουμε, να συνεχίσουμε; Είμαι 52 χρόνων. Με δύο ημερομίσθια την εβδομάδα πώς και πότε θα συνταξιοδοτηθώ; Εχω δυο γιους μουσικούς, που έχουν φάει τα χρόνια τους σπουδάζοντας μουσική. Ποιο είναι το μέλλον τους;

Αραγε, τι θέλουν να κάνουν; Να πάψουν το επάγγελμα του μουσικού; Να θεωρείται πάρεργο; Την ίδια στιγμή που άλλοι θησαυρίζουν στις πλάτες μας. Σε αυτό που κάνουμε βάζουμε την ψυχή μας, το μεράκι μας, τις ιδέες μας. Κι όμως φτάσαμε στο σημείο μεγαλοτραγουδιστάδες να δίνουν εντολή στους υπεύθυνους ορχηστρών ώστε οι μουσικοί που τις απαρτίζουν να είναι κάτω των 30 ετών. Ισως για λόγους "καλαισθησίας"... Δηλαδή, εγώ είμαι τελειωμένος.

Αν καταφέρει κάποιος μουσικός να ξεπεράσει τα 100 ημερομίσθια το χρόνο θεωρείται από τους προνομιούχους. Κι ας μην αναφερθούμε στις συνθήκες εργασίας, που όσο πάνε και χειροτερεύουν. Και ως προς αυτό, πάλι δεν κάνει τίποτα η πολιτεία, δε διενεργεί ελέγχους. Πού είναι η Επιθεώρηση Εργασίας; Πού είναι το ΙΚΑ; Πού είναι ο ΟΑΕΔ; Ολα αυτά τα πράγματα λειτουργούν με μια λέξη: χύμα. Ολα είναι χύμα. Κανένας δεν ελέγχει κανέναν. Κι εμάς πάνε να μας εξαφανίσουν, να συνθλίψουν εντελώς την αξιοπρέπειά μας. Αυτή η αντιμετώπιση της πολιτείας μάς έχει κάνει να καταλάβουμε πως δε μας μένει άλλος δρόμος από το ν' αντιδράσουμε. Διεκδικώντας κυρίως την αξιοπρέπειά μας».