Ετσι, λοιπόν, με την Αυστραλία. Ενα «πρωί» στο «Botany Bay» στήθηκε η σημαία ενός νέου κράτους, μιας νέας αποικίας, δηλαδή, που το βασικό της πληθυσμιακό στοιχείο το αποτελούσαν οι κατάδικοι, που δε χωρούσαν στις φυλακές της «μητέρας» Αγγλίας και έπρεπε να βρεθεί γι' αυτούς ένας τρόπος κάπου να «αποθηκευτούν». Και μια τέτοια ασφαλής «αποθήκη» ήταν, για την αγγλική κυβέρνηση, η πλούσια «νότια γη», που υποσχόταν πως με τον υπόγειο πλούτο της και την τροπική της φύση θα εξασφάλιζε γοητευτικές προοπτικές για μια νέα ζωή.

Πολύ γρήγορα, όμως, αποδείχτηκε πως αυτές οι «υποσχέσεις» δε θα πραγματοποιούνταν με την ανάπτυξη μιας εύκολης επιχείρησης. Γιατί για να γίνει ο πλούτος που κρυβόταν κάτω από τη γη ή αυτό που φαινόταν πάνω από αυτήν ανθρώπινη περιουσία, χρειαζόταν πολλή δουλιά. Και η «πολλή δουλιά» ήθελε πολλά και εξειδικευμένα χέρια. Κι αυτά δεν υπήρχαν. Αυτοί που ήρθαν, ή έστω οι πιο πολλοί από αυτούς που ήρθαν για να αποικήσουν τη νέα γη και να τη μετατρέψουν, από μια εύφορη «ζούγκλα» σε ένα εύπορο και «ανταγωνιστικό», όπως θα λέγαμε σήμερα, κράτος, ήταν απλώς οι «περιθωριακοί» τύποι μιας βάρβαρης αποικιακής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας, με άλλα λόγια, που εξειδίκευε μόνο αυτούς που είχε σκοπό να τους εκμεταλλευτεί για το δικό της το όφελος. Και γι' αυτόν τον πολύ απλό λόγο, ο πρώτος κυβερνήτης της «Νέας Νότιας Ουαλίας» (αυτό το όνομα δόθηκε στη νέα αποικία) έπρεπε να βρει έναν τρόπο για να αξιοποιήσει έστω και τα ανειδίκευτα χέρια των πρώην καταδίκων. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να βρει, επίσης, τον τρόπο, για να αξιοποιήσει και τα χέρια των «aborigines». Και αυτά τα «χέρια» δεν ήταν μόνο ανειδίκευτα, αλλά και εχθρικά. Επρεπε, επομένως, να βρεθεί ένας τρόπος για να συνεργαστούν δημιουργικά δυο «κατηγορίες» ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Οι πρώτοι, οι κατάδικοι, δηλαδή, βρίσκονταν εκεί για να εκτίσουν μια συγκεκριμένη ποινή, ακόμα και θανατική, σε μερικές περιπτώσεις. Και η «έκτιση» αυτή έπρεπε να πραγματοποιηθεί με τη σκληρή δουλιά που θα μεταμόρφωνε τη «ζούγκλα» της «Νέας Νότιας Ουαλίας» σε μια προσοδοφόρα, ανταγωνιστική πηγή πλούτου, που θα δικαίωνε αυτή την τολμηρή αποικιοκρατική δραστηριότητα. Οι δεύτεροι, όμως, οι «aborigines» δεν ήταν κατάδικοι. Κινδύνευαν, όμως, να φυλακιστούν στην ίδια τους τη χώρα. Κινδύνευαν, δηλαδή, να καταδικαστούν σε μια επώδυνη προσπάθεια, που δεν είχε σκοπό τη βελτίωση της δικής τους ζωής. Αντίθετα, είχε σκοπό τη μετατροπή τους σε δούλους ενός αγνώστου «κυρίου», τη μετατροπή τους σε πολίτες μιας αποικίας, που το μέλλον της ήταν και σκοτεινό, και ανεξήγητο.

Ετσι μπήκε το πρόβλημα, που υποθέτω ότι δε λύθηκε μέχρι σήμερα. Το πρόβλημα της συνύπαρξης δυο «κόσμων», που αναγκαστικά βρέθηκαν στη δίνη ενός θανάσιμου ανταγωνισμού. Οι νέοι άποικοι ήθελαν τη «νέα γη», για να την εκμεταλλευτούν οικονομικά. Ηθελαν να την εντάξουν μέσα στην «οικογένεια» της βρετανικής αυτοκρατορίας με τους όρους που ίσχυαν για μια τέτοια ένταξη. Μια τέτοια «υποδούλωση», με άλλα λόγια. Οι «άγριοι aborigines», όμως, ήθελαν να κρατήσουν τη γη τους, γιατί πίστευαν ότι ανήκαν σ' αυτήν, και όχι εκείνη σ' αυτούς.

Και με τον τρόπο αυτό έρχονταν σε μια θανάσιμη σύγκρουση δυο Πολιτισμοί. Οι πολιτισμοί, όμως, όταν «συγκρούονται» είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να συνεργαστούν ταυτόχρονα. Γι' αυτόν το λόγο ο ένας από αυτούς πρέπει να υποχωρήσει, να υποδουλωθεί ή να εξαφανιστεί. Πάνω σε μια τέτοια συνθήκη έπρεπε να οργανωθεί και να αναπτυχθεί η Αυστραλία. Πάνω στη συνθήκη μιας μόνιμης πολιτισμικής σύγκρουσης. Πάνω στη συνθήκη που είχε μέσα της ενσωματωμένο το ενδεχόμενο ενός αφανισμού!

Τι έπρεπε να γίνει; Αυτό, βέβαια, δεν ήταν ένα ερώτημα που θα μπορούσε να το λύσει με διοικητικό τρόπο ο πρώτος διοικητής της «Νέας Νότιας Ουαλίας». Η απάντηση βρισκόταν μέσα στην προσπάθεια εκείνη, που θα εξασφάλιζε ή θα απομάκρυνε τον αφανισμό για έναν από τους δύο που εκείνα τα πρώτα άγρια χρόνια της αυστραλιανής χώρας έπαιρναν μέρος στη σύγκρουση.

(Συνεχίζεται)