«Δώσε λεφτά για την παιδεία, / σβήσε το δέντρο να πάρομε βιβλία».

Ευρηματικοί οι μαθητές, κατά τις φετινές κινητοποιήσεις τους. Ευρηματικοί και για το «δέντρο» της πλατείας Συντάγματος. Με σαφήνεια υπαινικτική για τη σιδεροκατασκευή που σπαθίζει τα ύψη με την υπεροψία του υψηλότερου «δέντρου» της Ευρώπης και ίσως, αργότερα, του κόσμου.

Υπεροψία που αντιστοιχεί με την κακόγουστη απομίμηση γύψινων Παρθενώνων σε περιοχές της αμερικανικής συμπολιτείας, έτσι για να λένε οι άνθρωποι, ότι εκτός από το άγαλμα με το σβησμένο από καιρό πυρσό της Ελευθερίας, οιστρηλατούνται από την ελληνοκεντρική κουλτούρα.

Σιδεροκατασκευή έπαρσης, με τα 60.000 λαμπιόνια που κατά διαβολική σύμπτωση αντιστοιχούν με τους ισάριθμους στρατιώτες του προβλεπόμενου στο αόριστο μέλλον «ευρωπαϊκού στρατού», που προορισμό του θα έχει να παρεμβαίνει - κατά τα πρότυπα του ΝΑΤΟικού αφεντικού - σε περιοχές κρίσης, εκεί δηλαδή που θίγονται τα συμφέροντα του παγκοσμιοποιημένου, άρα και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Αν τους αφήσει βέβαια να προχωρήσουν στη συγκρότησή του, «προς ίδιον όφελος», το μεγάλο αυτό αφεντικό.

Είναι κακό να ταράζεις αυτές τις εορταστικές μέρες την καλή χώνευση των ανθρώπων. Αλλά είναι ακόμη πιο κακό να βλέπεις μια πάμφωτη βιτρίνα που φωτίζει ακόμη περισσότερο την ανισότητα, την εκμετάλλευση, την αδικία. Και είναι κακή η συνταγή «άρτος και θεάματα» όταν περιορίζονται ασφυκτικά οι συνθήκες διαβίωσης - όπως καταγράφει και η αγορά αυτές τις μέρες - και μένει η χρυσόσκονη και τα πολύχρωμα χαρτιά ενός φανταχτερού περιτυλίγματος.

Και είναι απατηλό όταν κατασκευάζεται, για λίγες μέρες, ή για λίγες στιγμές, μια φαντασιακή και στίλβουσα πολιτεία, κάτω από τη βροχή των πυροτεχνημάτων και των ακτίνων λέιζερ.

Και όταν ως «ερζάτς» (υποκατάστατο) ακολουθείται η προτροπή της Μαρίας Αντουανέτας «Μα γιατί φωνάζουν αυτοί οι άνθρωποι για ψωμί, όταν υπάρχει το... παντεσπάνι».

Αυτές τις μέρες - και όχι μόνο - θυμάσαι τη μελαγχολία και τις τύψεις του ποιητή «Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου».