Εκατοντάδες σχολεία σε όλη τη χώρα έχουν αποφασίσει να κλείσουν την Τρίτη 21 Οκτώβρη και να πλημμυρίσουν οι μαθητές τους δρόμους. Η μεθαυριανή μέρα είναι ένας σταθμός για τις αγωνιστικές διεργασίες στους μαθητές, που εντείνονται τις τελευταίες βδομάδες και με διάφορες μορφές και εκφράσεις.

Μόλις όμως οι μαθητές άρχισαν να κάνουν γενικές συνελεύσεις, να στήνουν Συντονιστικά, να συζητούν για τα προβλήματά τους, να αναρτούν σε πανό τις διεκδικήσεις τους, να κλείνουν τα σχολεία τους, να οργανώνουν τοπικές συγκεντρώσεις, πορείες, συναυλίες... κάποιοι θορυβήθηκαν και κάποιοι άλλοι «μυρίστηκαν ψητό» κι έσπευσαν να «πατρονάρουν» τους μαθητές.

Η κυβέρνηση επιτίθεται πολύμορφα, προσπαθώντας να συκοφαντήσει τους αγώνες των μαθητών, με τον υπουργό Παιδείας να δηλώνει ότι οι καταλήψεις έχουν γίνει μόδα και τον αναπληρωτή κυβερνητικό εκπρόσωπο να συνδέει τις κινητοποιήσεις με εκτεταμένες ζημιές στα σχολεία. Παράλληλα, προσπαθεί να εμφανίσει ότι οι μαθητές κινητοποιούνται χωρίς αιτήματα ή με αιτήματα άσχετα με το χώρο της εκπαίδευσης, ενώ έχει κινητοποιήσει εισαγγελείς και στελέχη της εκπαίδευσης «παίζοντας με το χαρτί» της τρομοκράτησης των μαθητών. Ομως το μαθητικό κίνημα έχει την πείρα (συλλογική πείρα που μεταφέρεται διαχρονικά) να αποκρούει και αποκρούει πράγματι αυτή την επίθεση.

Οι μαθητές απαιτούν να μην πληρώνουν ούτε ένα ευρώ οι γονείς τους για τη μόρφωσή τους και να αυξηθούν οι δαπάνες για την Παιδεία στο 15% του κρατικού προϋπολογισμού. Θέλουν δημόσια σχολικά κτίρια, σύγχρονα κατάλληλα και ασφαλή. Βιβλία που θα μορφώνουν, θα λένε την αλήθεια και θα είναι όλα για όλους δωρεάν (να μην τα επιστρέφουν στο τέλος της χρονιάς). Να μην πληρώνουν για εξοπλισμό και αναλώσιμα που είναι απαραίτητα για να μάθουν. Να καταργηθούν τα φροντιστήρια. Να μην πληρώνουν τις ξένες γλώσσες, να τις μαθαίνουν στο σχολείο και εκεί να πιστοποιούνται. Να ενταχθούν ουσιαστικά η Αισθητική και η Φυσική Αγωγή στην εκπαίδευση. Οι εκδρομές να είναι δωρεάν. Παράλληλα, θέτουν αιτήματα για την προοπτική τους μετά το σχολείο για δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση, δημόσιες και δωρεάν επαγγελματικές σχολές, δουλειά με δικαιώματα για όλους. Ενώ προσθέτουν αιτήματα για άμεσες λύσεις σε οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν κατά περίπτωση σε κάθε σχολείο.

Με λόγια απλά και σταράτα, περιγράφουν το σχολείο που θέλουν, το σχολείο που δικαιούνται σήμερα. Αποστομώνουν γιατί έχουν αιτήματα και είναι απόλυτα δίκαια. Εκθέτουν την κυβέρνηση γιατί: Αν επιχειρήσει να δώσει απαντήσεις στα αιτήματά τους, θα φανεί πως όχι μόνο δεν έχει πρόθεση να λύσει τα προβλήματα, μα θέλει να κάνει την εκπαίδευση ακόμα χειρότερη για τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας.

Από την άλλη, ενορχηστρωμένα οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ λένε ότι τα παιδιά έχουν δίκιο, αλλά πρέπει να γυρίσουν στα θρανία (βλέπε Α. Διαμαντοπούλου κ.α.). Κάνουν δηλαδή, μαθήματα υποταγής στους νέους από τα γεννοφάσκια τους! Μα αν έχουν δίκιο πώς θα το διεκδικήσουν; Πολύ απλά το ΠΑΣΟΚ τους λέει να μην το διεκδικήσουν. Γιατί έχει την ίδια ακριβώς πολιτική με τη ΝΔ και η αναγνώριση του δίκιου των μαθητών γίνεται μόνο για λόγους αντιπολιτευτικής τακτικής. Εξάλλου, όλη η σημερινή εικόνα της εκπαίδευσης, από τις κτιριακές εγκαταστάσεις μέχρι τα βιβλία και τα αναλυτικά προγράμματα, σχηματίστηκε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

Οι δυνάμεις του ΣΥΝ, από την άλλη, αγωνιούν και αγκομαχούν να παρέμβουν στο μαθητικό κίνημα. Με ποιο σκοπό; Να υπαγορεύσουν στους μαθητές να μη φτιάχνουν Συντονιστικά, να διαχυθούν σε ένα ...θολό «εκπαιδευτικό κίνημα», δηλαδή να μην οργανώσουν οι ίδιοι τον αγώνα τους, αλλά να υποτάξουν τις διεκδικήσεις τους κάτω από την ομπρέλα των συμβιβασμένων ηγεσιών των ΟΛΜΕ - ΔΟΕ. Θέλουν να κάνουν τους μαθητές μια μάζα - υποστηρικτή των κεντροαριστερών σεναρίων μακιγιαρίσματος του συστήματος.

Αν διαβάσει όμως κάποιος προσεκτικά τα διεκδικητικά πλαίσια των μαθητών και αυτά των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών (για παράδειγμα τα τέσσερα διαφορετικά πλαίσια της ηγεσίας της ΟΛΜΕ αυτή την περίοδο!), θα καταλάβει ότι παλεύουν για εντελώς διαφορετικά πράγματα. Οι ομοσπονδίες μινιμάρουν τα αιτήματά τους σε κάποια ψίχουλα στη λογική του «εφικτού» και των αντοχών της οικονομίας, ενώ οι μαθητές περιγράφουν και διεκδικούν το σχολείο των αναγκών τους, το σχολείο που δεν το ...αντέχει η σημερινή καπιταλιστική οικονομία.