Η πορεία του Αφροαμερικανού Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα προς το Λευκό Οίκο, η ανάδειξή του σε νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ, και η χολιγουντιανού τύπου προβολή της όλης διαδικασίας, σήκωσαν τους τελευταίους μήνες πολλή σκόνη. Κάτω από τον κουρνιαχτό της κρύφτηκαν τα ουσιώδη, προκειμένου να ξαναπειστούμε ότι «είμαστε όλοι Αμερικανοί». Νέες φρούδες ελπίδες να καλλιεργηθούν στους λαούς για να αποσιωπηθεί το κύριο: ότι ο ιμπεριαλισμός συνεχίζει τη δολοφονική του πορεία, αλλάζοντας απλά το αμπαλάζ. Τα δε πλατιά λαϊκά στρώματα όπου Γης στενάζουν, βαρύτερα φορτωμένα να πληρώσουν τα σπασμένα και σε αυτόν το νέο κύκλο κρίσης του συστήματος, ενδεχομένως και μια νέα πολεμική σύρραξη.

Για να επιτευχτεί αυτός ο μπουχός, διάφοροι παράγοντες έβαλαν το λιθαράκι τους. Πολυεθνικές, πολιτικές δυνάμεις, «αναλυτές», ισχυρά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, γρανάζια μιας τεράστιας παγκόσμιας προπαγανδιστικής μηχανής, που στήθηκε για να ξεπλύνει την εφαρμοζόμενη από τις ΗΠΑ πολιτική (εφαρμοζόμενη όχι από ένα πρόσωπο, αλλά συνολικά και κεντρικά από Λευκό Οίκο, Κογκρέσο, Γερουσία, Ομοσπονδιακή Τράπεζα, Χρηματιστήριο, ΣΙΑ, εταιρείες - «χορηγούς» - χρηματοδότες Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων κλπ.).

Προς εξωραϊσμό της εικόνας, προκρίθηκε να προβάλλεται το χρώμα του δέρματος. Οτι σε μια χώρα με μεγάλη ρατσιστική παράδοση τελικά όλα μπορούν να συμβούν και το «αμερικάνικο όνειρο» είναι «ζωντανό». Στο ίδιο πλαίσιο παραπλάνησης των λαϊκών στρωμάτων, μας πρόβαλαν παλιότερα το σαξόφωνο του Κλίντον και πώς το παίζει επί σκηνής, προκειμένου να πειστούμε ότι είναι φιλόμουσος, «χαλαρός» και «cool». Και ίσως έτσι να ήταν όταν βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία και αιματοκυλούσε το Κόσσοβο.

Η μεγάλη συμμετοχή των Αμερικανών στις εκλογές, οι πανηγυρισμοί των ψηφοφόρων του νέου Αμερικανού Προέδρου έχουν τη σημασία τους, αλλά και την εξήγησή τους. Είναι δεδομένο ότι στη μητρόπολη του ιμπεριαλισμού δεν είναι ανεπτυγμένο το ταξικό αγωνιστικό εργατικό κίνημα. Και τούτο, αναμφισβήτητα, επιδρά ώστε για άλλη μια φορά ο λαός να έχει αυταπάτες σχετικά με το νέο «Μεσσία» που του φτιάξανε, ώστε να εγκλωβίζεται σ' αυτές. Να εγκλωβίζεται στα στενά περιθώρια που του αφήνει η επίθεση που δέχεται η συνείδησή του. Να διαλέγει ακόμα και ενθουσιωδώς το «μικρότερο κακό», ή το «πρωτόγνωρο», την «καταδίκη» της προηγούμενης «διακυβέρνησης». Να αποδέχεται με χαρά τη «λύση» που του πλάσαρε η άρχουσα τάξη, αυτή η ίδια που ευθύνεται για όλα του τα βάσανα.

Γιατί είναι γνωστό και αποδεδειγμένο από τους ίδιους αυτούς κύκλους, ότι η αστική τάξη των ΗΠΑ βρήκε στο πρόσωπο του Ομπάμα το κατάλληλο «εργαλείο», ώστε και η εύλογη δυσαρέσκεια εκατομμυρίων ανθρώπων, αποκλεισμένων, φτωχών, ανέργων να εκτονωθεί. Και το αμερικάνικο μεγάλο κεφάλαιο ανεμπόδιστο να κάνει τη δουλειά του. Προς τούτο τον στήριξε σύσσωμο το κατεστημένο, και φυσικά εκεί αυτός δίνει τις εξετάσεις του.

Εκ των μεγαλύτερων χορηγών του στη μαραθώνια προεκλογική κούρσα ήταν όλοι αυτοί που οργάνωσαν και προκάλεσαν την απίθανη χρηματοπιστωτική «φούσκα» της Γουόλ Στριτ και συμμετείχαν στο σκάνδαλο με τα στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ: «Goldman Sachs», «Lehman Brothers», «JP Morgan», «Citigroup», UBS, «Morgan Stanley» κλπ. Πιστός οπαδός του εμφανίστηκε και ο κ. Griffin, μεγαλοκαρχαρίας διευθυντής μιας από τις εταιρείες που έστησαν την απάτη με τα «παράγωγα» και τα «τοξικά απόβλητα», τα «hedge funds» της εταιρείας «Citadel».

Και πώς να μην το χρηματοδοτούσαν γενναία οι πολυεθνικές - «γίγαντες» της Γουόλ Στριτ, εφόσον θα λάβουν δισεκατομμύρια δολάρια από το σχέδιο Πόλσον, σχέδιο της κυβέρνησης Μπους το οποίο στήριξε από την πρώτη στιγμή ο Ομπάμα; Πώς να μην τον στηρίξουν όταν ο ίδιος ξεκαθάριζε: «Κοιτάξτε, είμαι άνθρωπος της αγοράς (...) λατρεύω την αγορά»;

Πώς να μην εναποθέσουν εκεί τις ελπίδες τους εφόσον ο «ειρηνιστής» Ομπάμα στην προεκλογική του εκστρατεία ξεκαθάρισε ότι θα απαντήσει άμεσα στα «κράτη - αλήτες» (!) που θα σταθούν στο δρόμο του: «Θα χτίσω - έλεγε - έναν στρατό του 21ου αιώνα και τις συμμαχίες του 21ου αιώνα, που θα είναι τόσο δυνατές όσο η αντικομμουνιστική συμμαχία που κέρδισε τον ψυχρό πόλεμο». Επίσης: «Για να ανανεώσουμε την αμερικανική κυριαρχία στον κόσμο πρέπει αμέσως να αρχίσουμε να δουλεύουμε την αναζωογόνηση του στρατού. Ενας δυνατός στρατός είναι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, απαραίτητος (...) Δε θα διστάσω να χρησιμοποιήσω βία, μονόπλευρα αν χρειαστεί, για να προστατεύσω των αμερικανικό λαό, ή τα ζωτικά μας συμφέροντα (...)».

Ισως γι' αυτό ο ΥΠΕΞ του Ιράκ Χοσιάρ Ζεμπαρί, αντιδρώντας στην είδηση της νίκης Ομπάμα δήλωσε: «Δεν αναμένουμε ότι θα υπάρξει κάποια αιφνίδια πολιτική αλλαγή. Δε θα υπάρξει ταχεία αμερικανική απεμπλοκή από το Ιράκ». Το έχουν καθαρό εκεί ότι στις ΗΠΑ συνεχίζει να κυβερνά η αστική τάξη, το σκληρό μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Στην Ελλάδα τα πρωτοσέλιδα της πλειοψηφίας των ΜΜΕ, οι ανταποκρίσεις και τα σχόλια θύμιζαν την πρώτη εκλογή Κλίντον. Και η «αριστερή» «Αυγή», ίδια με τότε, πρωτοσέλιδα να ισχυρίζεται ότι οι αμερικανικές εκλογές έφεραν «αντιμέτωπους δυο υποψήφιους από εντελώς διαφορετικούς κόσμους με εκ διαμέτρου αντίθετες "κοσμοθεωρίες" για την εξουσία και το ρόλο της Αμερικής στο σημερινό κόσμο». Οτι η εκλογή Ομπάμα σημαίνει «μεγάλη υπέρβαση» και «αλλαγή». Να προβάλλει τη δήλωση του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Αλαβάνου, ότι «πλέον υπάρχει ελπίδα και στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο». 'Η τη δήλωση του προέδρου του ΣΥΝ Α. Τσίπρα, ότι «στο πρόσωπο του Ομπάμα αντανακλάστηκε το αίτημα για ρήξη και ανατροπή».

Σκόπιμα (;) διέλαθε της προσοχής τους ότι και ο ΥΠΕΞ της κυβέρνησης Μπους, επίσης έγχρωμος, Κόλιν Πάουελ στήριξε τον Ομπάμα. «Ξέχασαν» ότι και η επόμενη ΥΠΕΞ της κυβέρνησης Μπους, η Κοντολίζα Ράις ήταν επίσης Αφροαμερικανή και δήλωσε συγκινημένη με την εκλογή Ομπάμα. Το χρώμα της επιδερμίδας τους δεν έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στην εξόντωση γυναικόπαιδων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, ή στα βασανιστήρια κρατουμένων σε Αμπού Γκράιμπ και Γκουαντάναμο

Διέλαθε της προσοχής τους το γεγονός ότι ο εν Αθήναις πρέσβης των ΗΠΑ Ντ. Σπέκχαρντ, το ξέκοψε ότι «η αμερικάνικη πολιτική μένει ίδια, ακόμα κι αν το στιλ αλλάξει». Ολα αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους είναι συνηθισμένοι επιφανειακά να αντιδρούν ή ρόλος τους στο πολιτικό σύστημα είναι να αποπροσανατολίζουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα και να στήνουν αναχώματα στη συνειδητοποίηση, στη ριζοσπαστικοποίηση, στην αντίσταση στα προωθούμενα από το μεγάλο κεφάλαιο.

Διέλαθε της προσοχής τους ότι Δημοκρατικοί ήταν και:

• Ο «αγιοποιηθείς» σήμερα Κένεντι που ξεκίνησε τη σφαγή του βιετναμέζικου λαού το 1961 με την αποστολή 15.000 πεζοναυτών στο Βιετνάμ.
• Ο Τζόνσον που τον διαδέχτηκε στο έγκλημα.
• Η ΥΠΕΞ του Κλίντον, Μαντλίν Ολμπράιτ, που όταν τη ρώτησαν το 1996 για το χαμό 500.000 παιδιών λόγω του εμπάργκο κατά του Ιράκ, δήλωσε ότι «είναι πολύ σκληρό, αλλά είναι το απαραίτητο τίμημα».

Μετά ταύτα αναδεικνύεται και πάλι σαν σημαντικότερο το κριτήριο ποιων τα συμφέροντα ευνοεί - υπηρετεί η κάθε πολιτική δύναμη, ο κάθε πολιτικός ανεξάρτητα από το χρώμα της επιδερμίδας του ή όποιο άλλο χαρακτηριστικό της φυσιογνωμίας ή του χαρακτήρα του. Αναδεικνύεται η ανάγκη να ξηλωθεί αυτός ο ύπουλος ιστός που παγιδεύει τον αμερικάνικο λαό αλλά και τους λαούς όλου του κόσμου, ο υφασμένος από τους πολιτικούς εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, τάχα ότι υπάρχουν λύσεις που μπορούν να ικανοποιήσουν και το κεφάλαιο και τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα. Οτι όλοι πρέπει να «βάλουν πλάτη» για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας δεν πρέπει να έχουν καμιά αυταπάτη ότι κάτι ουσιαστικό θα αλλάξει με το «χαρισματικό» Αφροαμερικανό Πρόεδρο των ΗΠΑ. Θα συνεχίσει την ίδια ιμπεριαλιστική πολιτική. Και το σίγουρο είναι ότι η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού θα αυξηθεί στον ανταγωνισμό και με άλλες δυνάμεις που μπαίνουν στο παιχνίδι.

Σε αυτό το πλαίσιο οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου δεν έχουν κανένα περιθώριο για επανάπαυση. Αντίθετα, τώρα είναι που πρέπει να δυναμώσει η συσπείρωση και ο αγώνας, ο απεγκλωβισμός από τη στρατηγική του κεφαλαίου και τους πολιτικούς εκφραστές του. Από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και της υποταγής. Τώρα είναι που χρειάζεται η συνειδητή ένταξη στο ταξικό κίνημα, στην αντιιμπεριαλιστική πάλη, η αποφασιστική ενίσχυση της δύναμης που επιμένει να «τους χαλά τη σούπα», του ΚΚΕ.